S*ktir ET

15.Bölüm Özür Dilerim

Aslında insanı en çok acıtan şey, hayal kırıkları değil, yaşanması mümkünken, yaşayamadığı mutluluklardır. ' Dostoyevski '

Şebnemin Ağızından

Şebnemcik baban olacak herif Fransa ya gitmiş seni unutmuş şimdi ne olacak sana ama üzülme babana bir video yollarız ha ne dersin hem Fransalarda aklı sende kalmaz deyip

eli bluzumun üstüne gittiğinde duyduğumuz tek şey polis arabalarıydı kerem şaşkınca yüzüme baktığında karnımdaki çocuğuma söylediklerim geldi aklıma önceliğim babandan korumak seni sana söz veriyorum buradan kurtulacağız ve o bizi asla bilmeyecek kerem hemen elime yapıştı sinirli bir şekilde elimi çekiştirerek

Çabuk çıkıyoruz buradan dedi elimi birden elinden çektim ona bakarak

Ben gelmiyorum dedim oda beni sarsarak bağırıyordu

Bana bak senin aptallığınla uğraşmayacak kadar bok bir durumdayız o yüzden akıllı bir kız ol ve benimle sorun çıkartmadan gel

ayak sesleri çok yaklaşıyordu sesler o kadar çoktu ki ordu kurmuşlardı beni buradan kurtarmak için ama keremde buna rağmen heyecan veya panik yoktu o kesinlikle alışıktı bu tür durumlara ama ben kesinlikle hayır ona son kez bağırarak

Asla seninle gelmeyeceğim aptal dedim ve beni sırtıma aldı

bırak beni bırak aptal diye bağırdım

oda bir şey demiyordu sonunda şömünenin yanında duran ucu sivri olan çerçeveyi alıp ucuyla kafasına sert bir şekilde vurduğumda o kudretli vücudu yavaş yavaş devrildi sonunda onun altında kalmıştım kafası kanıyordu ve üzerime kanı bulaşmıştı ellerimede çok korkuyordum bu endişe mi yoksa hapis e girme korkusumu bilmiyorum ama çok kötü bir şekilde korkuyordum kereme baktığımda zümrüt yeşili baygınca bakıyordu gözlerini kapamamak için direniyordu sonunda polis evin kapısını kırmıştı gözümden iki damla yaş geldiğinde kerem var güçüyle gözümdeki damlaları sildi kırgın ve ağlamaklı sesimle

Özür dilerim kerem çok özür dilerim dedim ve ağlamaya başladım ve son kez ona baktığımda gözlerini kapatmış ve üzerime yığılmıştı sonunda hıçkırıklarımın arasında

Kerem ses ver lütfen bir şey yap dedim ama olmadı tam ümidimi yitirmişken

Güzelim dedi gözleri kapalı ve bir daha hareket etmedi o sırada polis bodrumu bastığında onlara bakıp

Yardım edin lütfen diye yalvararak ağlıyordum sonunda keremi üstümden dört beş kişi kaldırdı ben ona korkmuş bir şekilde bakıyordum bütün koridor kan olmuştu sonunda biri bana ceketini verdi ve bana bakarak

İyi misiniz bayan dedi ona baktığımda sıcacık güven dolu kahverengi gözleriyle karşılaştım ister istemez buruk bir gülümsemeyle

İyiyim dedim ve kerem hastaneye giderken bende karakola gidiyordum hava oldukça soğuktu yaklaşık 1.saat süresinde bitmez yolculuk bitmişti polis arabaları çok dar ve bunaltıcıydı karakola girerken yine o kahverengi gözlü uzun boylu adam beni bir yere oturttu ve nazikçe

Hanımefendi Aileniz veya tanıdığınız biri var mı arayalım dedi kafamı onay vermeyecek şekilde salladım kerem babamın Parise gittiğini söylemişti şimdi haber verirlersede pek umurunda olmazdım buna gerek yoktu konuşmak istemiyordum herkes garip garip bakıyordu bana çok rahatsız olmuştum ifademi verdikten sonra bu halde eve gidemezdim sonunda danışmaya gidip tiz bir sesle

Telefonunuzu kullanabilir miyim dedim kadınsa ilk bana baktığında korktuğunu her yerden anlamştım ama sonra halime acıyıp

Tabi buyurun dedi hemen Mahmut abinin numarasını çevirdim sert bir şekilde M- Alo dedi sonunda titreyerek

Mahmut abi ben Şebnem beni alırmısın karakoldayım dediğimde telefonu yüzüme kapttı yaklaşık yarım saat sonra beni almaya geldi

benim bu halimi görünce üzülmüştü onun elinde büyümüştüm neredeyse ama arabadayken hiç konuşmamıştık sonunda eve geldiğimde odama çıktım kaç ay olmuştu odama girmeyeli bilmiyorum üstümdekileri çıkartıp duşa girdiğimde kafamda tek soru kerem nerede nasıldı vicdan azabı duyuyordum sonunda duştan çıktığımda odamda babamı gördüm şaşkındım gerçekten birden bana sarıldı şaşkınca

Noluyor sen böyle şeyler yapmazsın dedim sarılmayı bıraktı benim gözlerimin içine bakarak

Şebnem bazen babalar çok korkar ve sahip olduğu tek şeye ihtiyaçları vardır dedi gözlerim dolmuştu ona bakarak

Biliyorum polis işi senin başının altından çıktı değil mi dedim kurnazce oda

evet dedi

Yavuzun Ağızından

GEÇMİŞ

rotamı caddelere doğru çevirdim ve kendimi clair denilen bir ara sokakta buldum gelen uzun boylu adamla fularlarımız aynıydı onun olduğunu anladığımda elime bir telefon hattı verip dümdüz çekip gitti hemen 155 i arayıp Türkiye ye bağlanmaya çalıştım sonunda bir polis konuştu

merhaba dedi hemen Fransız aksanımla

Merhaba ben bir ihbarda bulunacaktım dedim

Yalnız burası Türkiye Fransız polisleri size yardımcı olacaktır beyefendi dedi bir yandan bezmiş bir yandan köşeyi kontrol ediyordum

em hayır ben size ihtiyaç var İstanbul şile de bir dağ evi var adresi veriyorum biri orada rehin alındı dedim polis şüpheyle

P- Kim rehineyi tarif eder misiniz dedi

Bilmiyor ben üzgün senyör kapatmam gerek deyip kapattım ve hemen hızlıca koştum bana ayrılan otelde peruk ve lensleri çıkartıp deniz manzarasını izlemeye başladım planın birinci evresi tamamlanacaktı Zeynep kurtulacaktı ve kerem denilen velet hapis e girecekti ama o kadar kolay kurtulamazdı kurtulamayacaktı bu planın daha başındayım İnanç dedim içimden

Şimdi ki Zaman

Şebnem in Ağızından

Şaşırmamıştım bu adama çünkü biliyordum o Zmy di ondan her şey beklenirdi sonunda ona sarılıp derin bir uyku çektim Aklımda tek soru bundan sonra kereme ne olacağıydı yada bana yada çocuğuma babama baktığımda babam umarım kabullenirdi tek umudum bundan ibaretti derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım ama kapattığım salisede keremin o nahoş gözleri geliyordu ve kulağımdaki tek fısıltıysa Güzelim di bunların etrafında düşünürken uykunun esiri oluverdim

1.Sezonun Sonu

Selam şimdi 15 bölümlük bir seri yapıyorum sizin anlayacağınız dilden konuşmak gerekirse sakın yanlış anlamayın insanlık halidir herkes her şeyi bilecek diye bir durum yok

S*ktir et 1.Sezon : Bölüm Sayısı 15

S*ktir et 2.Sezon : Bölüm sayısı 15