Bir gün okuldan eve gidiyorduk. İlkbahar aylarıydı ve hava geç kararıyordu. Saat 17:30 sıralarında hava gayet aydınlıktı. Demirtaş Mahallesi’ni geçmiştik. Mezarlığın giriş kapısına yaklaşık 300 metre kala rahatsız edici bir koku hissettim. Biz ilerledikçe koku daha da artıyordu.
Çok geçmeden Mustafa “bu koku da ne böyle?” dedi.
Ben de çevremizde ki araziye bakıp “sağda solda bir yerlerde kedi, köpek falan ölmüştür heralde; oradan geliyordur” dedim.
Kapıya geldiğimizde artık koku dayanılmaz bir hal almıştı. Ömrümde o kadar yoğun ve rahatsızlık edici bir koku hatırlamıyorum. Artık nefes alamıyorduk ve ikimiz de koşmaya başladık ama kokunun kaynağı hakkında hiçbir fikrimiz yoktu. Gasılhanenin yanından geçerken, kapısının önündeki musalla taşının etrafında beyaz kıyafetli ve ağızları maskeli iki adamın bir şeylerle uğraştığını gördüm. Musalla taşı üzerinde oldukça büyük ve simsiyah bir nesne duruyordu. Ne olduğunu anlayamadım ilk önce. Dikkatlice baktığımda bunun bir insan cesedi olduğunu gördüm. Belli ki uzun zaman önce ölmüştü. Dokular bozulmuş, ceset simsiyah bir renge bürünmüş ve şişerek devasa bir boyuta ulaşmıştı. Nefesimi tutup daha hızlı olabilmek için var gücümle koştum. Birkaç dakika nefessiz koşarak, dayanamayacak noktaya gelip nefes alınca, hala aynı şiddettiyle o kokuyu alıyordum. Aldığım her nefeste sanki ciğerlerim çürüyordu. Mustafa’yla yan yana koşarken bazen o beni, bazen ben onu geçip birbirimizin arkasında kalıyorduk. O an aklımızdaki tek şey bir an önce o mezarlıktan çıkmaktı. Bir elimizde okul klasörü, diğer elimizde kokuya siper etmek için burnumuza tutup maske gibi kullandığımız okul üniformalarımıza ait hırkalarımızın uç kısımları…
Mezarlığın diğer ucuna ulaşıp duvardaki gedikten geçtikten sonra bile koku hala burnumdaydı. Mustafa’yla birbirimize “haydi, görüşürüz” bile demeden evlerimize koştuk. Eve vardığımda alelacele vitrindeki cam dolabın içerisindeki limon kolonyasını alıp başımdan ve kıyafetlerimden aşağı döktüm ama sanki hala o koku burnumdaydı. O akşam yemek yiyemedim.
