Korkunç okul yolumuzda bazen önümüze serseriler ve tinerciler de çıkardı. Yolunu kestikleri ve tenha yerde yakaladıkları insanları dövüp, eğer kişi direnirse bıçak ya da şiş gibi kesici ve delici aletlerle yaralayıp paralarını ve değerli eşyalarını alırlardı. Bu tür çatışmalar bazen ölümle bile sonuçlanırdı. Mahalleden kulağımıza gelirdi bazen böyle haberler. Bizim de birkaç defa yolumuz kesilmişti.
Bir gün havanın kararmış olduğu saatlerde mezarlığın içinde eve doğru yürürken yaklaşık 100 metre ötemizde 5 ya da 6 kişilik bir tinerci grubu gördük. Bizi fark edince bize doğru koştular. Yakalanırsak 2 kişiyle 6 kişiye karşı mücadele etme şansımız yoktu. Biz zaten üzerimizde kesici delici herhangi bir alet taşımazdık. Onların üzerine ise her şey olabilirdi. Mezarlığın içerisindeki aydınlatma ışıklarının olmadığı karanlık bir bölgeye doğru kaçtık. Yüksek ve mermerden yapılmış bir mezar arkasına gizlendik. Konuşmalarını ve ayak seslerini duyabiliyorduk. Muhtemelen 5 metre kadar yakınımıza gelmişlerdi. Birkaç dakika etrafta bizi arayıp gittiler. O akşam onlara yakalansaydık ya bizi öldüresiye döverlerdi ya da bıçaklarlardı. Belki o akşam öldürülebilirdik de.
Yaşadığımız bunca olaya rağmen her gün ısrarla, üstelik günde iki defa o mezarlıktan geçmeye devam ediyorduk. Ta ki o dehşet verici akşama kadar...
