Oι BTS στην Ελλάδα | Greek Fanfiction

Μετά την συναυλία

Άντε, πήγε και αυτό το κομμάτι στην ευχή του θεού! Μας έμειναν ακόμα δύο κομμάτια. Αχ... Να δούμε αν θα ζήσω ως το τέλος αυτής της συναυλίας!

"Φλάουτο, In the land of milk and honey από τον Θανάση Σαρκοσάκη, την Ισμήνη Δελή και την Μαρίνα Παπαγεωργίου."

Ανέβηκε το αγόρι που θα έπαιζε μαζί μας και αφού βεβαιώθηκα πως αυτή την φορά δεν θα επαιζα λάθος κομμάτι, έδωσα το σύνθημα.

Το κομμάτι δεν ήταν κάτι δύσκολο. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ απλό, αλλά το αποτέλεσμα που έμενε όταν έβαζες και τα τρία του μέρη μαζί πάντα μου άρεσε και με ενθουσίαζε, από την πρώτη φορά που το άκουσα.

Με όλες τις επαναλήψεις και τα σχετικά, ήρθε και αυτή η σύνθεση στο τέλος της, κάτι που μπορώ να πω πως δεν με ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Αλλά έτσι άδικη είναι η ζωή. Κατέβηκα από την σκηνή για άλλη μία φορά και περίμενα την βασανιστική στιγμή που θα έπρεπε να ξαναβγώ εκεί έξω, μπροστά σε όλο το πλήθος, όπου άμα δεν χρειαζόταν να κοιτάω την παρτιτούρα, αλλά εκείνο, θα με έκανε για πρώτη φορά στην ζωή μου να τρέμω εν ώρα ζωντανής παράστασης.

Για να μην μεγενθύνω (δεν ξέρω αν το έγραψα σωστά παρακαλώ βοηθήστε με) τα πράγματα, άλλοι οργανοπαίκτες όπου δεν τα πήγαν και τόσο καλά στην σκηνή μου έδωσαν θάρρος, βλέποντας τους μόνο. Κυρίως αυτό το κοριτσάκι με την τρομπέτα που από ένα σημείο και μετά την τρομπέτα την πήρε ο κατήφορος...

"Μαρίνα την έχεις την παρτιτούρα έτσι;" ρώτησε η καθηγήτριά μου, ανήσυχη. Την δικιολογώ βέβαια, διότι μία την είχαμε την παρτιτούρα και χωρίς αυτήν πάει το κομμάτι, αντίο! (Α/Ν: Βιζιοοονγκ!)

Μα: Ναι, την έχω. Μην ανησυχείς.
Τόση οικιότητα κυριαρχεί πλέον μεταξύ μας όπου πλέον της μιλάω στον ενικό, είναι πρόσφατη αλλαγή βέβαια, καθώς τόσο καιρό ντρεπόμουν να μιλήσω σε κάποιον ενήλικα στην ενικό. Τρόποι πάνω απ' όλα!

"Προέτοιμάσου γιατί μετά από αυτό το κομμάτι είμαστε εμείς!"

Μα: Ωχ αμάν...

"Έλα, το έχεις! Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι!"

Δυνατό χειροκρότημα ακολούθησε.

"Φλάουτο, La vita e Bella από την Μαρίνα Παπαγεωργίου και την Εύη Μάζη."

Ό,τι γίνει, έγινε. No need to worry, nibba. Εδώ μαθαίνεις μόνη σου πιάνο με επιτυχία και εδώ θα κολλήσεις; Τι είναι αυτά;

Αυτά τα λόγια ακούστηκαν στο μυαλό μου και πρωτού το καταλάβω η Εύη είχε ήδη αρχίσει να παίζει την εισαγωγή, όπου σήμαινε πως εγώ θα έμπαινα πολύ σύντομα.