Kurome i Yume- Monogatari (Zawieszone)

29. Historia Kami

Czarnowłosy nie wiedział co robić. Z jednej strony chciał zawołać Kami, by mu pomogła, a z drugiej wiedział jak to się skończy. Jej kazania to ostatnie czego teraz chciał i potrzebował. Zawołał ją dopiero, gdy krew zaczęła przeciekać mu przez palce. Kami pojawiła się w pokoju zaraz, gdy tylko skończył wykrzykiwać jej imię.

- Odejdź- Syknęła tylko. Szybko zabrała jego ręce i przyłożyła do rany swoje usta.

- Co ty robisz?!- Wykrzyknął Kurome. Był wściekły i z wielką chęcią by ją zaatakował. Ta jednak odsunęła się w porę. W miejscu rany pojawiły się  strupy, ale zagrożenie zostało zażegnane. Kami starła krew z twarzy i spojrzała na czarnowłosego.- Co ty zrobiłaś? Ale... Jak? Przecież...

- Nasza ślina ma specjalne właściwości, o których wiedzą i potrafią z nich korzystać tylko doświadczone wampiry. Ty nie jesteś doświadczony. Przybyłam tu między innymi po to, by zapobiec tragedii i nauczyć cię kontrolować swój wampiryzm. Jednak ty mi na to nie pozwalasz! Zrozum, że cały czas go ranisz. Wiesz, że twoje ukąszenia bolą. Nauczyłbyś się chociaż kąsać, by nie zadawać mu bólu... Ech... Chcesz wiedzieć czemu ciągle mówię o tym, że go ranisz, powinieneś złamać mu serce, dać odejść i  że jeśli tego nie zrobisz to go zabijesz?

- Jak mam mu to zrobić skoro go kocham?

- Gdybyś naprawdę go kochał zrozumiałbyś, że jesteś dla niego zagrożeniem i że nie jestem twoim wrogiem...- westchnęła.- Więc jak? Chcesz usłyszeć moją historię?

Czarnowłosy skinął głową. Dziewczyna podeszła do niego i usiadła obok. Chwilę szukała odpowiednich słów. Widać było, że nadal mocno przeżywa dawne wydarzenia. W końcu otworzyła usta.

- To było z dwa wieki temu... Byłam wtedy młoda. Rodzice nie wiedzieli, że mieli wampira w rodzinie, któremu zawdzięczam to kim jestem. Mieszanka genów... Takie tam. Zakochałam się tak jak ty. On był niesamowity. Miał takie dobre serce... Większość ludzi się mnie bała. W końcu byłam lekko dziwaczna, interesowały mnie rzeczy, które normalnie nie interesują szesnastoletnich dziewczynek... On jednak się mnie nie bał. Byliśmy dobrymi przyjaciółmi... Później rozwinęło się z tego coś więcej. To była idealna miłość... Jednak ja nagle zaczęłam się zmieniać... Ludzkie jedzenie przestało mi smakować, miałam nagłe wybuchy agresji. Zniszczyłam nawet cały swój pokój... Chociaż nie miałam normalnie aż tyle siły. Myśleli, że jestem opętana. Wezwali nawet księdza, ale nic to nie dało. Później przestałam chodzić z nimi do kościoła, bo wywoływał u mnie objawy choroby... Przestałam wychodzić na dwór, spałam całe dnie... I byłam tak strasznie głodna, chociaż nie mogłam niczego zjeść. A on... Nadal przychodził, starał się mi pomóc... I pewnego dnia został na noc... Było nam tak miło, gdy leżeliśmy obok siebie na strychu i rozmawialiśmy przez pół nocy... Jednak gdy zasnął... Już więcej się nie obudził. Zabiłam go, bo pomoc z wampirzej strony nadeszła za późno... Ja chcę ci tylko tego oszczędzić, Kuroś... Więc proszę... Pomóż mi zanim stracisz go w ten sposób. Albo zacznij ze mną trenować albo odeślij go jak najdalej. Zabiorę cię do naszego miasta, nauczę wszystkiego i wrócisz do niego. Możesz nawet mu powiedzieć co i jak, ale on nie może być blisko ciebie.

- Przykro mi z powodu tego, co cię spotkało, ale nigdzie się nie wybieram. Będę trenować tutaj, z tobą. I nie mogę złamać mu serca. Wiesz jak to przeżyje... Nie chcę by zabił się z mojego powodu, Kami. Obiecuję, że będę się pilnie uczyć, by móc kontrolować moją dziką naturę, ale pozwól mi nadal z nim być. Dam radę. Nie skrzywdzę go. Proszę cię. Zaufaj mi.

- Kurome, wiesz jak wiele ryzykujesz... Naprawdę chcesz kusić los? Chcesz mieć na sobie krew ukochanego? Zadaj sobie pytanie, czy naprawdę go kochasz i czy wiesz jak najlepiej go obronić. Czy wiesz co będzie dla niego bezpieczne i co liczy się dla ciebie? Jego miłość, czy bezpieczeństwo?