~Ζωγραφισμένη ανάμνηση~

~Ποιος ήμουν;?~

~ «Αυτά μάλλον θα είναι τα τελευταία μου λεπτά... Το στομάχι μου πονάει... Ζαλίζομαι ... Νιώθω επιτέλους την ψυχή μου να ελευθερώνεται, και να σπα τα δεσμά από τούτο τον μάταιο κόσμο που το μόνο που μου έχει προσφέρει είναι αχαριστία, απαισιοδοξία και μίσος πολύ μα πολύ μίσος... όταν γυρίσω ελπίζω να μην έρθω με μορφή ανθρώπου ...αυτό το απαίσιο ον που κοιτά να «προχωράει» σε όλους τους τομείς ,θυσιάζοντας τα πάντα, μόνο και μόνο για περισσότερα άχρηστα υλικά αγαθά ... Ας μην τα σκέφτομαι τώρα αυτά... Ας σκεφτώ λίγο θετικά, να πάω κόντρα στην φύση του ανθρώπινου είδους... Φεύγω, επιτέλους ... αύριο λογικά θα με βρουν κουλουριασμένο με τα χέρια κρύα και αφυδατωμένα να πιέζουν το στομάχι μου, προσπαθώντας έστω και λίγο να απαλύνουν αυτό τον φρικτό πόνο... Άραγε θα έρθει κανείς να με κηδέψει; ... Βασικά με ξέρει κανείς πια;... δεν με ενδιαφέρει... τώρα φεύγω... Αντίο...»

~ Έρχονται μικρές αναμνήσεις, σιγά σιγά ... αρχίζω να θυμάμαι το όνομα μου..εμμ.. πως ήταν να δείς... ΤΈΙΤ.. ναι Τέιτ με λέγαν... Τέιτ τι;... πφφ... άντε πάλι... πώς ήταν το επώνυμό μου... Α ναι Φόξ!.. Τέιτ Φόξ... ήμουν ψηλός δεν μπορώ να πω... 1,87 περίπου, πράσινα ορθάνοιχτα μάτια, μαύρα μαλλιά, όχι πολύ μακριά, ίσα ίσα να τα μαζεύω πίσω με ένα μικρό απλό λαστιχάκι, είχα έντονα φρύδια, και λίγο μούσι, ίσα μιας βδομάδας, μετά θυμόμουν και το ξύριζα... Δεν με ενδιέφερε το ντύσιμο, είχα πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθώ.

~ Οι μνήμες μου αρχίζουν από την ηλικία τον 15 ετών... ωραία χρόνια... Πολλά νεύρα και επαναστατικότητα κυριαρχούσαν κυρίως το σώμα μου... είχα την όμορφη δικαιολογία πάντα ... «έφηβος είμαι, εγώ φταίω;...» έτσι ξέμπλεκα από βαρετές συζητήσεις με την μητέρα μου... που είχαν φτάσει σε σημείο να μαλώνουμε λόγο διαφορετικών απόψεων... μετά έβγαινα βόλτα με το ποδήλατο για να ξεσκάσω, έπαιρνα μαζί μου σε ένα μικρό σακίδιο, ένα μπλοκ και δύο μολύβια... πήγαινα σε μια μικρή γέφυρα, καθόμουν κοιτούσα την θέα και άρχιζα να σχεδιάζω... σχεδίαζα ότι περνούσε από την ψυχή μου... τοπία, ανθρώπους, πλάσματα της φαντασίας μου... είχα πολύ φαντασία ... η μητέρα μου το έλεγε συνέχεια... Βασικά δεν ήταν μητέρα μου... ήταν σαν μητέρα μου...οι γονείς μου πέθαναν, δεν τους γνώρισα ποτέ!...η μητέρα μου πέθανε στην γέννα, και ο πατέρας μου αυτοκτόνησε την ίδια στιγμή κόβοντας τις φλέβες του, με ένα κομμάτι γυαλί που πήρε από ένα βάζο που έσπασε, είχε τριαντάφυλλα, λευκά σαν το μητρικό γάλα που είχε στο στήθος η νεκρή μητέρα μου, αμέσως βάφτηκαν κόκκινα σαν το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του πατέρα μου, και σε δευτερόλεπτα απελευθερώθηκε και γέμισε το μικρό δωμάτιο με μία λίμνη, ανατριχιαστική εικόνα...ο πατέρας μου πριν αυτοκτονήσει στο μικρό μας όμορφο σπιτάκι κάλεσε στο νοσοκομείο, ήρθαν και βρήκαν εμένα αγκαλιά στην νεκρή μητέρα μου, είχε στο πρόσωπο της ένα χαμόγελο, δημιουργήθηκε την στιγμή που με πήρε στην αγκαλιά της, και αμέσως ξεψύχησε!...τον πατέρα μου δίπλα με μια ψυχρή έκφραση απογοήτευσης από την ζωή...με δάκρυα στα μάτια, στα γουρλωμένα μάτια που δημιουργήθηκαν από πόνο...!ήταν και οι δύο νεκροί!...βέβαια σε μεγάλη ηλικία με αρκετά προβλήματα υγείας, αντιθέτως με μένα που με βρήκαν υγιέστατο, και ας γεννήθηκα 8μηνο...τα πνευμόνια μου ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση...σπάνιο είπαν οι γιατροί...λες και έγινε θαύμα!!...δεν έκλαψα ποτέ για λόγο τους...ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθουν πάλι κοντά μου...με άλλη μορφή... μπορεί να ήρθαν...εγώ πάντως δεν το κατάλαβα...με μεγάλωσε μία κυρία που με πήρε από το ορφανοτροφείο, δεν θυμάμαι πως την λέγαν... μητέρα την έλεγα πάντα...

~ Όταν ζωγράφιζα χαλάρωνα και ηρεμούσε η ψυχή μου... Πολλές φορές ζωγράφιζα με νόημα... δεν έκανα πότε κάτι στην τύχη... έβγαινε από μέσα μου η εικόνα και σε λίγα λεπτά ο γραφίτης ξεγλιστρούσε και άφηνε το αποτύπωμά του πάνω στην λευκή κόλλα χαρτιού...οι ζωγραφιές με βοηθούσαν να μην ξεχνάω αρκετά γεγονότα...ότι τραγικό μου συνέβαινε το ζωγράφιζα...

~μεγάλωσα σε ένα χωριό της Αυστραλίας, όμορφο γραφικό...δεν θυμάμαι πολλά από εκεί...ήταν δύσκολα οικονομικά, αρκετά δύσκολα, δεν ολοκλήρωσα το σχολείο...μέχρι 4η δημοτικού...δεν γινόταν να καλυφθούν τα έξοδα...το μόνο που έκανα ήταν να ζωγραφίζω, δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο τόσο πολύ!

~Τώρα είναι το θέμα το τι είμαι... Τι είμαι;!;...