~Ζωγραφισμένη ανάμνηση~

~ Τώρα πέθανα...~

~ Δεν νιώθω τίποτα ...  ούτε πόνο, ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε ενθουσιασμό... ούτε τίποτα, τίποτα απολύτως... Μόνο κάποιες φορές νιώθω γαλήνη ή ένα περίεργο αίσθημα απελευθέρωσης !...και μετά πάλι κενό... Ακόμα δεν έχω καταλάβει το τι είμαι....το μόνο που θυμάμαι είναι οι τελευταίες μου σκέψεις, ένας περίεργος μονόλογος, και μετά μου έρχονται βροχή οι αναμνήσεις...  Δεν μπορώ  να καταλάβω όμως... γιατί να θυμάμαι την ζωή ενός Τέιτ Φόξ και όχι την δική μου... ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ  ;; ...ή έστω τι είμαι;;....

~Προσπαθώ να δω το σώμα μου, κοιτάζοντας κάτω και δεν βλέπω τίποτα, με φοβίζει αυτό... Γύρω μου υπάρχουν μόνο όμορφα χρώματα, δεν υπάρχει ύλη... όταν μου έρχονται οι αναμνήσεις είναι σαν να ζω την ίδια στιγμή...και τα παράξενα αυτά χρώματα είτε παίρνουν μορφές ανθρώπων, είτε ζώων, είτε αντικειμένων, είτε επίπλων, είτε περίεργων τοπίων...αλλά πάντα υπάρχει κάτι το αφύσικο...δεν μπορώ να καταλάβω... Μπορεί και να ονειρεύομαι...

~Εδώ ο χρόνος δεν ξέρω πως κυλάει ... δεν καταλαβαίνω...μπορεί να είναι ασήμαντος... Δεν με ενδιαφέρουν όμως αυτά τώρα...τώρα πρέπει να καταλάβω τι γίνεται ... Ας αφεθώ για λίγο....Ας χαλαρώσω... και το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να προσπαθήσω να θυμηθώ...

~ ΝΑΙ!!.. θυμάμαι !!...βρίσκομαι σε ένα σπίτι...κάπου το έχω ξαναδεί ...στέκομαι ξαπλωμένος και ουρλιάζω από πόνο...τα χέρια μου βρίσκονται στην κοιλιά μου και την πιέζουν...είναι έτοιμα να την ξεριζώσουν για να φύγει ο πόνος...αίμα τρέχει από το στόμα μου...κλαίω... τα δάκρυα κυλούν όπως το νερό που κυλούσε κάτω από την γεφυρούλα που πήγαινα για να ξεσκάσω και να ζωγραφίσω...το θέμα είναι πως τα δάκρυα βάφτηκαν κόκκινα...αίμα κυλούσε κι από τα μάτια...οι κόρες των ματιών μου γύρισαν 180 μοίρες...και απελευθέρωση!!

~τα χρώματα επιστρέφουν και σκεπάζουν όλα τα αντικείμενα, τα έπιπλα, τα τοπία,το αίμα...

~πάλι μόνος μου και απορώ περισσότερο ...ποιος το έκανε αυτό σε μένα;...γιατί να μου το κάνει κάποιος αυτό;...δεν θυμάμαι τίποτα που να συνδέετε..απλό κενό... Ας αφεθώ ξανά...πφφφ...τίποτα!...χαλάααρωσεεε....πφφφ πάλι τίποτα! ... Ας περιμένω... το θέμα είναι ότι δεν ξέρω πόσο θα περιμένω...δεν ξέρω πως κυλάει ο χρόνος εδώ... Μια ανάμνηση θέλω ...να καταλάβω τι γίνεται... να καταλάβω ποιος ήμουνα...να καταλάβω ποιος είμαι, τι είμαι,γιατί είμαι;;;...δεν μπορώ να καταλάβω....  

~ Νιώθω σαν να πέρασαν ώρες...τίποτα καμία ανάμνηση...το καλό είναι πως κάθισα και σκέφτηκα την προηγούμενη ανάμνηση...και βλέπω πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει... βασικά νομίζω πως ο άντρας που χαροπάλευε δεν πέθανε τελείως...καθώς τα χρώματα κάλυπταν την εικόνα παρατήρησα τα μάτια του και ανοιγόκλειναν ακόμα...

~ Μάλλον θα είναι στα τελευταία του λεπτά...μου φαινόταν πάντως πολύ γνώριμος...έχω σπάσει το κεφάλι μου και δεν θυμάμαι τίποτα...όσο ο χρόνος κυλάει αρχίζουν και εμφανίζονται αχνά τα πόδια μου... είναι μαύρα σαν σκιά, σε ένα άκρο υπάρχει μία λευκή ακτίνα, σαν κλωστή... σιγά σιγά βλέπω τα χέρια μου, πάλι μαύρα ...σκιές...χωρίς χαρακτηριστικά, δέρμα, τρίχες...τίποτα!... 

~Περπατάω στο κενό αρκετή ώρα...και πάλι τα χρώματα αρχίζουν να κυματίζουν  και να σχεδιάζουν το ίδιο σπίτι που βρισκόμουν... Ωραία!! και άλλη ανάμνηση...Τώρα όμως κάτι είναι διαφορετικό...τι γίνεται;; ... Το πτώμα του άντρα βρίσκεται δίπλα μου...πέθανε ... δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω...κάθισα δίπλα του και παρατήρησα την κλωστή από το πόδι μου να ενώνεται με το πόδι του πτώματος...

~ ΔΗΛΑΔΉ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΕΊΜΑΙ ΕΓΏ;;; δεν γίνεται...ΌΧΙ...ΌΧΙ...όπως και να το σκεφτείς...αφού σκέφτομαι...βλέπω...ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ!!....κοίταξα το σώμα μου και ακόμα είναι κατάμαυρη σκιά...πήγα προς το πτώμα και την στιγμή που το ακούμπησα θυμήθηκα τα πάντα...ΜΑΛΙΣΤΑ!!! έτσι εξηγούνται όλα...έχει περάσει αρκετή ώρα και απόρησα...πώς κατάλαβα το πόσο χρόνος έχει περάσει;...τα χρώματα δεν έρχονται να καλύψουν την εικόνα...και αυτό που συμβαίνει δεν μοιάζει με ανάμνηση...

~όποτε τον ακουμπάω έρχονται πολλές αναμνήσεις μου...έχουν περάσει ώρες ολόκληρες και ακόμα δεν έχω δει τίποτα, σε σχέση με το πόσα πρέπει να μάθω... 

~ Λοιπόν...: είμαι σε ηλικία 17 ετών... Ένας χρόνος ακόμα και μετά ενηλικιώνομαι...ελεύθερος!! φύγαμε από το χωριό...μετακομίσαμε... Ταξίδι προς το άγνωστο...παραμυθένια περιπέτεια μου το σύστησε η μητέρα μου...δεν πήραμε όλα τα υπάρχοντα...πουλήσαμε τα περισσότερα για να έχουμε ένα αξιοπρεπές εισόδημα...με αυτά τα χρήματα καταφέραμε να φτάσουμε μόνο Ασία...δεν ξεκαθαρίζεται στο μυαλό μου η περιοχή...εκεί αναγκάστηκε η μητέρα μου να εργαστεί... βρήκε δουλειά σε ένα ξενοδοχείο...Ντανιέλ Παλάς...δεν λέω όμορφο...αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα εκεί μέσα..τα πάντα απαγορεύονταν...δεν είχα φίλους εκεί...πάντα απορούσα γιατί φύγαμε...πήρα το θάρρος να ρωτήσω την μητέρα μου και μου είπε πως δεν ήταν κάτι σημαντικό... Φυσικά δεν την πίστεψα...Τα χρόνια κυλούσαν αργά, μόνα, βασανιστικά, πεινασμένα, ξεχασμένα και φυσικά κουρασμένα ... ΚΟΥΡΆΣΤΗΚΑ ΠΙΑ!!!...Ξαναρώτησα την μητέρα μου γιατί φύγαμε από την Αυστραλία και μου είπε πάλι ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό...και πήγε να φύγει σαν να μην έγινε τίποτα...τότε την άρπαξα από από τα μαλλιά και την έριξα κάτω...θύμωσα τρελά...τα μάτια γύρισαν ανάποδα ... ΕΊΜΑΙ 19 ΧΡΟΝΏΝ...ΔΕΝ ΈΧΩ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΊ ΑΚΌΜΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΎΩ ΑΣΤΑΜΆΤΗΤΑ ΈΝΑΝ ΧΡΌΝΟ...ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΈΡΕΣΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΧΑΖΌ;;; της είπα...με κοίταξε τόσο τρομαγμένη...η καρδία μου ράγισε...δεν το έδειξα ούτε λίγο.."μαα..σου είπα " είπε και προσπάθησε να το παίξει χαλαρή...ένα τρεμουλιασμένο χαμόγελο εμφανίστηκε...ΘΎΜΩΣΑ ΤΌΣΟ ΠΟΛΎ ΠΟΥ ΤΥΦΛΏΘΗΚΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΡΓΉ ΜΟΥ...ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΤΟ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΠΑΊΡΝΩ  ΤΟ ΛΑΜΠΑΤΈΡ ΠΟΥ ΒΡΊΣΚΕΤΕ ΔΊΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ....