~Άν σου έλεγα ότι ένας άνθρωπος μετά τον θάνατο του μπορεί να επιστρέψει στην γη με διαφορετική μορφή, και μπορεί να συναντήσει ίδια πρόσωπα που έχει συναντήσει σε άλλη ζωή του χωρίς καν να το ξέρει... Άλλα σπάνια θυμάται παλιές του αναμνήσεις ... θ...
~ Το αεροπλάνο έπεσε!...όλοι εξαφανίστηκαν...οι φωνές σώπασαν...το αεροπλάνο κάηκε...μα εγώ..;... μα ! μα εγώ ζούσα!!... στεκόμουν λίγα μέτρα δίπλα του! ο μόνος μέχρι στιγμής επιζών!...παρακολουθούσα ζαλισμένος το αεροπλάνο να καίγεται...σαν την φωτιά στο κάμπινκ που έκανα με τους γονείς μου...η αγαπημένη μου στιγμή ήταν το βράδυ που καθόμασταν και ανάβαμε φωτιά!!! τραγουδούσαμε, μιλάγαμε, λέγαμε αστεία...τώρα είναι διαφορετικά...μοναχικά!...το μόνο που ακούω είναι εκρήξεις του αεροπλάνου...ή φωνές να παραδίνονται στον θάνατο και να σβήνουν...εγώ ήμουν ξαπλωμένος αρκετά μέτρα μακρυά...το κεφάλι μου πονούσε όπως και το σώμα μου...έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ αλλά μόλις τα κατάφερα το πόδι μου πόνεσε φριχτά και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν ξανά στο έδαφος λιπόθυμος...θόλωσαν όλα...σιγά σιγά μαύρισαν....δεν θυμάμαι τίποτα από εκεί και πέρα...
~άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν σε άλλο μέρος...μια λευκή λάμπα από πάνω με χτυπούσε στα μάτια...στο πλάι μου από τι κατάλαβα υπήρχαν γιατροί...κοιτούσα δεξιά και αριστερά συνέχεια για να καταλάβω που βρίσκομαι...όταν οι γιατροί κατάλαβαν ότι ξύπνησα ανησύχησαν...κάτι λέγανε που δεν κατάλαβα...μου φόρεσαν μια μάσκα σαν οξυγόνου ήταν...και σιγά σιγά ζαλίστηκα και πάλι λιποθύμησα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~ξανάνοιξα τα μάτια μου...βρισκόμουν σε άλλο δωμάτιο...λευκό προς μπεζ...με μεγάλα παράθυρα ...είχε και άλλα κρεβάτια μα ήμουν μόνος μου...στα αριστερά μου ένας ορός κρεμασμένος και συνδεδεμένος με το χέρι μου...ανατρίχιασα...ήμουν ακόμα πολύ ζαλισμένος...το αριστερό μου πόδι πονούσε φριχτά αλλά δεν είχα την δύναμη να αντιδράσω ή να δω τι έχει...είχα πολλές πληγές που ήταν πολύ ενοχλητικές...σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει...να το συνειδητοποιώ...τα δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια μου και κυλούσαν με σπαρακτικό ρυθμό πάνω στα μαγουλά μου και εν συνεχεία στον λαιμό μου...ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ....ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ...ΑΒΑΣΤΑΧΤΟΣ ΠΟΝΟΣ...ΠΑΝΕ ...όλοι μου οι ζωή πάει...μέσα σε μία ώρα...τους θεωρούσα όλους δεδομένους για πάντα...αλλά καταστράφηκαν σε μια στιγμή...ένα τίποτα είμαστε στην ουσία....
