~Ζωγραφισμένη ανάμνηση~

~Ίβαν~

~Ταξιδεύαμε πολλές ώρες... δεν κατάλαβα όμως το πόσο γρήγορα πέρασαν...κοιτούσα από το παράθυρο και η θέα ήταν υπέροχη !!!.... έβλεπα τα κατάλευκα σύννεφα αφράτα σαν μαλλί της γριάς!! πιο κάτω ... πολύ πιο κάτω έβλεπα ίσα ίσα τα σπιτάκια και τα πάρκα στην Αθήνα ... στο αεροπλάνο είναι υπέροχα!!!....

~για να περάσει η ώρα έβλεπα παιδικά στο τάμπλετ!...εκείνη την στιγμή πέρασε η αεροσυνοδός και με ρώτησε αν ήθελα χυμό με ένα κομμάτι κέικ...εγώ της είπα ναι...ήταν πολύ ευγενική!! και με χαροποίησε αυτό...μου αρέσει να βλέπω κόσμο να είναι αληθινός προς τον χαρακτήρα του...με κάνει να νιώθω οικειότητα!! πλέον οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κατσουφιασμένοι και δεν είναι καθόλου χαρούμενοι και αληθινοί ...δεν μου αρέσει καθόλου αυτό...θέλω ο κόσμος αυτός να είναι χαρούμενος ...

~η μαμά μου μου είπε να κοιμηθώ για να περάσει πιο γρήγορα η ώρα!!προσπάθησα να κοιμηθώ μα δεν βολευόμουν αλλά μετά από πολύ ώρα κατάφερα να κοιμηθώ...και είδα πάλι περίεργο όνειρο...

~ήμουν εγώ μα αυτή τη φορά ήμουν μικρός!!... βρισκόμουν σε ένα περίεργο κτήριο με μπλε γκριζαρισμένους από τον καιρό τοίχους...ζωγράφιζα σε ένα μπλοκ ζωγραφικής με μαρκαδόρους...τα άλλα παιδιά ήταν έξω και παίζανε...εγώ δεν έκανα παρέα μαζί τους...στο μπλοκ είχα ζωγραφίσει μια πολύ όμορφή και αγαπημένη οικογένεια !! λογικά θα ήταν η δικιά μου...όμως κατάλαβα ότι έκανα λάθος όταν ένα παιδάκι μπήκε μέσα κλαίγοντας ...μόλις είχαν πεθάνει οι γονείς του σε έναν άγριο καυγά που είχαν ... υπήρχε μία διαφωνία στο αν θα μετακομίσουν η όχι...η μητέρα του ήθελε να φύγουν από την Αυστραλία, δεν της άρεσε καθόλου εκεί ...ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και είχε μία παρέα εκεί που μεθούσαν καθημερινά...ήταν πάλι μεθυσμένος...μόλις είχε γυρίσει σπίτι...και συνάντησε την γυναίκα του να μαζεύει σε κούτες τα πιατικά και τα μπουκάλια από την κουζίνα και να τα πακετάρει...εκείνος εξοργίστηκε και πήγε να την χτυπήσει εκείνη για να αμυνθεί πήρε ένα μπουκάλι αλλά μες την ταραχή της του το άνοιξε στο κεφάλι ....έπεσε νεκρός ...όλα αυτά συνέβησαν μπροστά στο αγοράκι ....η μητέρα μετά αυτοκτόνησε με ένα κομμάτι από τα γυαλιά του μπουκαλιού...έκοψε τις φλέβες της....με το αγοράκι αυτό ταιριάξαμε πάρα πολύ...τον έλεγαν Ίβαν...τότε κατάλαβα πως βρίσκομαι σε ορφανοτροφείο .....η οικογένεια που ζωγράφιζα ήταν η φανταστική μου οικογένεια ...με το αγοράκι αυτό γίναμε κολλητοί!!σχεδόν αδέρφια...όμως μετά από λίγο καιρό πέθανε από καρκίνο ...τότε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου...δεν ήθελα άλλο να υπάρχω,το είχα αποφασίσει πως αν η ζωή μου καθώς μεγαλώνω συνεχίσει να με πληγώνει θα αυτοκτωνήσω...οι τελευταίες στιγμές που θυμάμαι μαζί του είναι στο νοσοκομείο...να μου λέει πως ήμουν ο αδερφός που ποτέ δεν είχε...το επόμενο που θυμάμαι ήταν ένας ήχος από αυτό το μηχάνημά που μετράει τους χτύπους της καρδιάς να χτυπά ανά διαστήματα και ξαφνικά να κάνει ένα μόνιμο μπιιμπ....αυτός ο ήχος άρχισε να μεγαλώνει και ακούγεται πιο δυνατά..

~ξύπνησα απότομα μα ο ήχος του μηχανήματος ακουγότανε ακόμα...μου πήρε δύο, τρία δεύτερα να καταλάβω τι γίνεται και γιατί ο ήχος ακουγότανε ακόμα... το αεροπλάνο άρχισε να φέρνει μια κάθετη πορεία και άρχισε να πέφτει...μες το αεροπλάνο όλοι πανικοβλήθηκαν και ούρλιαζαν... κόκκινα φώτα αναβόσβηναν...δεν μπορούσα να πιστέψω τι γίνεται...γύρισα δίπλα να πιάσω το χέρι της μαμάς μου τις τελευταίες μας στιγμές...και η  μητέρα μου ήταν λιπόθυμη από το άγχος...τότε ξεκίνησα να κλαίω το αεροπλάνο όλο και πλησίαζε στην επιφάνεια της γης...με απίστευτη ταχύτητα ...έκλεισα τα μάτια μου και σκεφτόμουν οτιδήποτε άλλο για να ξεχαστώ...μα τα ουρλιαχτά και ο πανικός που υπήρχε δεν με άφηνε καθόλου...το αεροπλάνο βρισκόταν το πολύ 700 μέτρα από το έδαφος...τότε εμφανίστηκε ο Τέιτ από το όνειρό μου με φτερά αγγέλου....με κοίταξε ... εκείνη την στιγμή γαλήνεψε η ψυχή μου..δεν άκουγα ούτε φωνές  ούτε ουρλιαχτά...ούτε ένιωθα τον παλμό της καρδιάς να αυξάνεται με απίστευτη ταχύτητα....με κοίταξε...τον κοίταξα ...δεν υπήρχε τίποτα άλλο ποια...βρισκόμασταν 200 μέτρα από την επιφάνεια ...μου είπε θα σε βοηθήσω...δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις...

~ το αεροπλάνο πλέον βρίσκεται στην επιφάνεια του εδάφους έλιωσε λες και ήταν από αλουμινόχαρτο ...ΔΙΑΛΎΘΗΚΕ !!τα ουρλιαχτά σώπασαν...υπήρχα εγώ και ο Τέιτ να μου κρατάει το χέρι ...μετά κενό...

~ξύπνησα και βρισκόμουν αρκετά μέτρα μακρυά από το αεροπλάνο..άνοιξα τα μάτια μου ..όλα ήταν θολά ...αφού κατάφερα να σηκωθώ..το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ένα κουβάρι σίδερα τυλιγμένο στην φωτιά...ήμουν ο μοναδικός επιζών...λίγα λεπτά αργότερα η εικόνα του αεροπλάνου θολώνει και πέφτω κάτω βλέποντας τον θολό απογευματινό ουρανό ...η εικόνα σβήνει τελείως και μετά κενό......