~Ζωγραφισμένη ανάμνηση~

~Πραγματικοί γονείς ~

~Όλα μαύρισαν... όμως δεν πονούσα... ένιωθα ελεύθερος... έβλεπα τον εαυτό μου...απομακρινόταν... εγώ ανέβαινα... μετά έβλεπα το νοσοκομείο...μετά την πόλη...σιγά σιγά έφτασα σε σημείο να βλέπω όλη την γη!!! ήμουν στην αγκαλιά του τέιτ ...και αυτος πετούσε όλο και πιο μακρυά...ένιωθα πάρα πολυ ασφάλεια ... γύρισε και με κοιταξε να δω αν ειμαι καλά... όμως το βλέμα του ήταν πολύ θυμωμένο...τι κακό έκανα πάλι;;..που με πάει;;...

~Η Γη είχε φτασει σε σημείο να μοιάζει με τελίτσια δεν ξέρω πόσο μακρυά είμαστε..όμως δεν μου φαίνεται να πάμε τόσο γρήγορα...

~ρώτησα τον Τέιτ που πάμε...απλα γυρισε το κεφάλι του και με κοίταξε και την στιγμή που πήγε να μιλήσει άκουσα την φωνή της μαμάς μου να φωνάζει << ΤΟΝ ΧΑΝΟΥΜΕ>> ύστερα ακουγα φωνές και κλάμματα... ρώτησα τρομαγμένος τον τέιτ απο που ακούστηκε αυτο και μου ειπε οτι αυτην την στιγμή ειμαι νεκρος στην Γη... επειδή ο τέιτ είναι ο φύλλακας άγγελος μου μπορει να επιλέξει πότε θα πεθάνω...

~Έτσι τώρα είμαι πεθαμένος...με έπιασε κρίση..του είπα ότι θέλω να πάω πίσω στους γονείς μου...με κοίταξε σκεπτικός..καθώς απομακρυνόμασταν...δεν είπε κάτι...και πήγε πιό γρήγορα...

~μπήκε σε μια μαύρη τρύπα...και μετα απο εκεί ήταν όλα γαλήνια.... ήταν σαν μια άλλη διάσταση...αλλα δεν ήταν σαν την γη...βασικά δεν ήταν καν σαν τον γαλαξία μας...δεν είχε πλανήτες...είχε μόνο αστέρια...ο τειτ σταμάτησε σε ένα αστέρι και με αφησε απο την αγκαλιά του.... περπατούσαμε πάνω στο αστρο και τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτο...μου είπε να κανω ησυχία...καθως περπατούσαμε είδα δύο λευκά ολογράμματα ανθρώπων... μίας γυναίκας και ενός άντρα...μόλις τους είδα έτρεξα και τους αγκάλιασα χωρις να ξέρω το γιατί...
~ Ύστερα κοίταξα τον Τειτ... μας κοιτούσε με ένα περήφανο χαμόγελο... πλησίασε πιο κοντά και μου είπε στο αυτί... Μόλις σε έφερα στους γονείς σου... τον κοίταξα για λίγο γεμάτος απορία...Και μετά γύρισα το κεφάλι μου στις λευκές μορφές που μόλις αγκλιασα... κοίταξα στο πρόσωπο την γυναίκα και προσπάθησα να δω αν έχει κάποιο χαρακτηριστικό... ξαφνικά το πρόσωπο της άρχισε να παίρνει μορφές...πολλα γυναικεία πρόσωπα εμφανιζόταν στο πρόσωπο της...κάποια τα αναγνώρισα χωρίς να τα έχω δει...είχα μείνει απλά και την κοιτούσα...Όλα τα πρόσωπα ήταν τόσοοικεία για κάποιον λόγο...έδειξε χιλιάδες πρόσωπα και κοντά στο τέλος έδειξε δύο γυναίκες μορφές ταυτόχρονα...Δεν ξέρω πώς γινόταν...Ο Τειτ λύγισε και φώναξε...ΜΑΜΆ!...γύρισα και τον κοίταξα...προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται...Μετά γύρισα πάλι το κεφάλι μου στο στην λευκή γυναίκα και κοίταξα ξανά το πρόσωπο της...Τότε άρχισε πάλι να διαμορφώνεται το κεφάλι της και πήρε την μορφή της μαμάς μου...Την αγκάλιασα και της είπα...Δεν θα σε αφήσω...Δεν θα σε αφήσω ποτέ...Όμως το κεφάλι της άρχισε να χάνει πάλι τα χαρακτηριστικά του...έγινε πάλι λευκό...Χωρίς κανένα χαρακτηριστικό...απλά με μια βαθιά γαλήνη...
~Μετά κοίταξα την αντρική φιγούρα και έκανε το ίδιο...χιλιάδες πρόσωπα πέρασαν από το πρόσωπο του...Στο προτελευταίο ο Τειτ τον κοίταξε με μίσος και στο τελευταίο ήταν ο δικός μου μπαμπάς...πήγα να τον πάρω αγκαλιά όμως η φάτσα του αλλοιώθηκε και χάθηκε στο γαλήνιο λευκό πρόσωπο του λευκού άντρα...
~ έπειτα οι δύο φωτεινές σκιές κοίταξαν η μία την άλλη ... πιάστηκαν χέρι χέρι...Και άρχισαν να περπατάτε αντίθετα από εκεί που ήμασταν εγώ και ο Τειτ...
~είχα μείνει άναυδος και μπερδεμένος...ήθελα εξηγήσεις και τις ζήτησα κατευθείαν από τον Τειτ...
~ με κοίταξε και αναστέναξε σαν να πρέπει να πει κάτι που το έχει ξαναπεί χιλιάδες φορές...Και αυτό έκανε...
~μου εξήγησε πως οι ψυχές μας ανήκουν σε άλλη διάσταση...πιο ανώτερη από αυτήν που ζουν οι άνθρωποί...οι άνθρωποι όμως είναι πολύ άπληστα και αχαριστα όντα...
~ έτσι πρέπει οι ψυχές να οδηγούν κάθε άνθρωπο και να παίρνει κάποια μαθήματα από κάθε ζωή...
~Όταν μια ψυχή ολοκληρώσει όλους τους ρόλους σε εκατομμύρια ζωές...έχει γίνει τόσο σοφή που δεν χρειάζεται πια να κατεβαίνει στην γη...Και ξεκουράζεται στην δικιά της διάσταση...Εκεί μπορείς να ζήσεις κανονικά σας άνθρωπος και να κάνεις οικογένεια...τα παιδιά σου πρέπει από την την στιγμή που θα γεννηθούν να κατέβουν στην γη με μορφή ανθρώπου ή οποιουδήποτε άλλου πλάσματος και να ολοκληρώσουν τις αποστολές τους...οι πραγματικοί γονείς βλέπουν τα παιδιά τους στο τέλος κάθε ζωής μέχρι να τους εγκαταλείψουν για την επόμενη...Εκεί η ψυχές παίρνουν δύναμη από τους γονείς τους....
~Ο Τειτ είχε ολοκληρώσει τις αποστολές του σχεδόν...Εκτός από την τελευταία του ζωή με την μορφή του Τειτ...Όταν μου το είπε αυτό έμεινα λίγο και τον ρώτησα πως τον λένε κανονικά...Γιατί Τειτ τον λέγανε στην τελευταία ζωή του ως άνθρωπο...με κοίταξε και με χαμογέλασε...μου είπε πως θα το μάθω όταν ολοκληρώσω και εγώ τις αποστολές μου...
~Ο Τειτ λοιπόν δεν είχε ολοκληρώσει την τελευταία του αποστολή...Έτσι με καθοδηγούσε ως φύλακα άγγελο για να την ολοκληρώσω εγώ...
~Τον ρώτησα γιατί δεν κατεβαίνει να την ολοκληρώσει εκείνος... το μόνο που μου είπε είναι ότι αφού πέθανε στην αρχή ...ξαναγύρισε για τελευταία ευκαιρία όμως αυτοκτόνησε Στην πλατεία που είχα δει το άγαλμα...Τώρα αρχίζουν να βγάζουν νόημα τα πράγματα λίγο...
~του ζήτησα να μου πει τι έγινε στην ζωή του και τι στόχο είχε...Και μου είπε πως ή θα μου πει και δεν θα μπορώ να κάνω κάτι γιατι θα πεθάνω στην γη...ή θα με επιστρέψει και θα πρέπει να το βρώ και να τον βοηθήσω να τελειώσει την αποστολή του για να μπορεί να γαληνέψει η ψυχή του...
~ ήταν όλα τόσο περίεργα...νόμιζα πως όλα ήταν ένα όνειρο...Και ήθελα να είναι για να ξυπνήσω και να δω την μαμά μου...Την μαμά μου στην γη...μου λείπει...