saving each other

Κεφάλαιο 14.

Μόλις το πρωινό ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά το απενεργοποιώ και σηκώνομαι από το κρεβάτι χωρίς να σταματήσω για λεπτό να χασμουριέμαι, πράγμα λογικό αφού είναι ακόμα επτά το πρωί και με τον James γυρίσαμε στις τέσσερις το χάραμα.

Βαριεστημένα σέρνω τα πόδια μου μέχρι το μπάνιο του υπνοδωματίου μου και ρίχνω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου, αντικρίζοντας ταυτόχρονα την εικόνα στον καθρέφτη, η οποία με τρομάζει. Σε μια προσπάθεια να κρύψω τους μαύρους κύκλους που παγιδεύουν τα μάτια μου χρησιμοποιώ μερικά προϊόντα μακιγιάζ με τα οποία με είχε εφοδιάσει η Amy για 'έκτακτες περιπτώσεις' όπως έλεγε.

Λιγότερο νυσταγμένη πλέον πληκτρολογώ την διεύθυνση του James στην φίλη μου, εφόσον η ίδια προσφέρθηκε να περάσει να με πάρει από εδώ και να πάρουμε το πρωινό μας στο κοντινότερο καφέ του Πανεπιστημίου. Η πρόταση της μάλλον αποσκοπεί στο να μάθει τι συνέβη χθες στην εκδήλωση. Μερικές φορές η Amy είναι τόσο προβλέψιμη.

Επιλέγω από την ντουλάπα ένα μαύρο παντελόνι και ένα γκρι πουλόβερ - όπως συνήθως- και βάζω όλα τα απαραίτητα στην τσάντα μου, αφήνοντας πίσω το δωμάτιο μου, υποθέτοντας ότι η Amy έχει φτάσει.

Φεύγοντας, την προσοχή μου τραβάει ο James, ο οποίος φαίνεται πως αποκοιμήθηκε στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση. Τον πλησιάζω με νωχελικά βήματα κλείνοντας το 'ενοχλητικό κουτί' και έπειτα φτιάχνω λίγο την κουβέρτα που κάλυπτε το σώμα του.

Πραγματικά με παραξενεύει το γεγονός ότι μπόρεσε να κοιμηθεί χωρίς κάποιον εφιάλτη, παράλληλα όμως με χαροποιεί. Τον κοιτάζω καθώς κοιμάται. Ακόμα και κατά την διάρκεια του ύπνου δείχνει περισσότερο κουρασμένος και συνοφρυωμένος, παρά γαλήνιος, επιβεβαιώνοντας την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι ο ύπνος δεν βοηθά εάν η ψυχή σου είναι κουρασμένη. Πρόκειται για εκείνο το είδος της κούρασης που οδηγεί το μυαλό σου σε κατάσταση χάος μέχρι που φτάνεις σε σημείο να μην μπορείς να διαχειριστείς τίποτα από όσα σου συμβαίνουν. Εκείνο το είδος της κούρασης που δεν προκαλείται τόσο από έλλειψη ύπνου, όσο από έλλειψη ευτυχίας, ψυχικής ευφορίας και ασφάλειας.

Σπρώχνω αυτές τις σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου και κλειδώνοντας με τα δικά μου κλειδιά το διαμέρισμα αποχωρώ από την πολυκατοικία. Βγαίνοντας βλέπω πως παρά την συνήθεια της Amy να αργεί τουλάχιστον ένα τέταρτο σε κάθε μας συνάντηση, τώρα βρίσκεται στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο της, περιμένοντας υπομονετικά.