saving each other

Κεφάλαιο 17.

James' pov.

Ένα από τα πιο λυπηρά πράγματα που συνειδητοποίησα στην ζωή μου είναι πως δεν μπορείς να σταματήσεις να αισθάνεσαι κάτι, ακόμα κι αν επιστρατεύσεις οποιοδήποτε τρόπο αντιμετώπισης του εκάστοτε συναισθήματος.

Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να πάψεις να νιώθεις κι επομένως το μόνο που απομένει είναι να συνηθίσεις το συναίσθημα που σε βασανίζει. Όταν, για παράδειγμα, κάθεσαι σε μια κρύα επιφάνεια, αρχικά σε διακατέχει το κρύο, αργότερα όμως θα αισθανθείς ζεστασιά όχι γιατί η θερμοκρασία της επιφάνειας ξαφνικά αυξήθηκε, αλλά απλά εσύ συνηθίζεις στο ψύχος. Ή όταν κάποιος σου συμπεριφέρεται άσχημα μετά από λίγο παύεις να αντιδράς γιατί συνηθίζεις τόσο σ'αυτήν την συμπεριφορά που καταλήγεις να πιστεύεις ότι σου αξίζει κιόλας. Παρόμοια, εάν κάποιος σε μαχαιρώσει, τότε στην αρχή ο πόνος είναι πιο έντονος ενώ έπειτα σταδιακά μειώνεται όχι γιατί έχει αναγκαστικά αφαιρεθεί το μαχαίρι, αλλά γιατί το σώμα σου συνηθίζει να υπομένει τον πόνο.

Μπαίνοντας τώρα στο tattoo parlor του Ryan, στο μαγαζί που αποτελούσε το μέρος συνάντησης των τριών μας, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτό: ίσως ήμουν θλιμμένος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που πλέον δεν αισθάνομαι τίποτα κι αυτό είναι τόσο γαμημένα λυπηρό, το γεγονός- δηλαδή- πως έχω συνηθίσει στην θλίψη, θεωρώντας την κομμάτι του εαυτού μου.

"James; Liz; Τι κάνετε εσείς εδώ τέτοια ώρα;"

Η ξαφνιασμένη φωνή του Ryan μας υποδέχεται κι από το δωμάτιο που συνήθιζαμε να αράζουμε οι τρεις μας ξεπροβάλει και η δίδυμη αδερφή του, η Alison, η οποία με τα ροζ πλέον μαλλιά της δεν του μοιάζει και ιδιαίτερα.

"Ποιός μεθυσμένος μαλάκας έρχεται τέτοια ώρα για τατουάζ;" ρωτά βαριεστημένα μα το βλέμμα της αλλάζει όταν πέφτει επάνω μας και συμπληρώνει "Δεν το πιστεύω ότι μέχρι κι ο James έχει βρει κοπέλα κι εγώ ακόμα ψάχνω την ιδανική."

Αυτό το κακόγουστο αστείο με τους ανθρώπους να συμπεραίνουν πως είμαι ζευγάρι με την Liz μόνο και μόνο επειδή αυτή στέκεται δίπλα μου και το χέρι της είναι μπλεγμένο με το δικό μου πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.

Ευτυχώς την κατάσταση σπεύδει να διορθώσει ο Ryan πριν σκοτώσω την αδερφή του, η οποία είχα ξεχάσει πόσο εκνευριστική είναι, και μείνει μοναχογιός.

"Είναι η ψυχολόγος που σου έλεγα Alison. Liz από εδώ η αδερφή μου."

Εάν οποιοσδήποτε άλλος μοίραζε πληροφορίες για εμένα αναφερόμενος στο γεγονός πως μένω με ψυχολόγο, θα εκνευριζόμουν αφάνταστα, όμως πρόκειται για τον Ryan, ο οποίος γνωρίζω πως έχει καλή σχέση με την αδερφή του και συζητούν τα πάντα, οπότε μάλλον δεν χωρά εκνευρισμός.