saving each other

Κεφάλαιο 16.

"Δεν πρόκειται να το κάνω αυτό. Είναι βανδαλισμός James." παραπονιέμαι για χιλιοστή φορά από τότε που φτάσαμε εδώ, αλλά αυτός ανενόχλητος παραμένει αφοσιωμένος στο 'έργο' του.

Μετά από μια διαδρομή μιας ώρας- κατά την διάρκεια της οποίας το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή του Kurt Cobain από ένα παλιό cd- κι από περπάτημα σαράντα λεπτών - αφού όπως υποστήριξε ο James εάν πάρκερνε δίπλα θα 'καρφωνόμασταν' - βρισκόμαστε σε έναν έρημο δρόμο της πόλης μπροστά από ένα δημόσιο κτίριο, το οποίο ο James επιμένει πως πρέπει να 'στολιστεί' με ένα μικρό τουλάχιστον graffiti.

"Εγώ ξέρω να διασκεδάζω James." λέει κοροϊδευτικά μιμούμενος τον τόνο της φωνής μου καθώς κουνάει το σπρέι και συνεχίζει το σχέδιο.

Ξεφυσώ ενοχλημένη και στρέφω το βλέμμα μου προς τον τοίχο. Ένα όμορφο φεγγάρι καλύπτει τώρα τον κάποτε γκρίζο τοίχο και δύο - τρία σύννεφα στέκονται μπροστά του, κρύβοντας ένα τμήμα της ομορφιάς του. Παράλληλα παρατηρώντας και τον ίδιο δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο ήρεμος δείχνει καθώς τα πράσινα μάτια του βρίσκονται πλήρως προσηλωμένα στο σχέδιο του, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα σταματά για να απομακρύνει μια τούφα των μαλλιών του από το πρόσωπο του.

"Ξέρω να διασκεδάζω. Αυτό δεν είναι διασκέδαση." απαντώ αγανακτισμένη στο προηγούμενο ειρωνικό του σχόλιο κι έπειτα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικαιολογήσω την άρνησή μου συμπληρώνω "Άλλωστε και να ήθελα, δεν έχεις αφήσει χώρο."

Ένα μικρό στραβό χαμόγελο κάνει την
εμφάνιση του στο πρόσωπο του και πλέον το βλέμμα του είναι εξ ολοκλήρου στραμμένο προς εμένα καθώς μουρμουρίζει "Αυτό δεν είναι πρόβλημα πριγκίπισσα."

Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι μπορεί να εννοεί, αφού λίγα δευτερόλεπτα αργότερα αισθάνομαι τα χέρια του στην μέση μου καθώς με σηκώνει και με τοποθετεί στους ώμους του.

"Τι στο καλό James; Άσε με κάτω τώρα. Θα με ρίξεις!" φωνάζω πλήρως εκνευρισμένη αλλά το μόνο που κερδίζω ως απάντηση είναι το ειρωνικό του γέλιο, οπότε εφαρμόζω μια πιο βίαιη τακτική, αρχίζοντας να κλωτσάω την κοιλιά του, πράγμα που δείχνει να τον εξοργίζει.

"Σταματά γαμώτο Liz! Απλά γράψε ή ζωγράφισε κάτι εκεί πάνω που έχει κενό." με διατάζει δίνοντας μου το άσπρο σπρέι το οποίο το κοιτάζω σκεπτική.

Στοιχηματίζω στην αγαπημένη μου συλλογή λογοτεχνικών βιβλίων πως εάν με έβλεπε τώρα η θεία Sheila θα με πήγαινε για εξορκισμό μόνο και μόνο επειδή σκέφτομαι να κάνω κάτι τέτοιο και στην συνέχεια θα ενημέρωνε τον πατέρα μου για την απρεπή συμπεριφορά μου με αποτέλεσμα να ακούσω έναν μακροσκελή εξευτελιστικό λόγο μέσω τηλεφώνου για το πόσο απαίσια κόρη είμαι.