saving each other

Κεφάλαιο 22.

Το βλέμμα του δεν φεύγει από τα χείλη μου ενώ το χέρι του ταξιδεύει από τα μαλλιά μου, τοποθετώντας μια τούφα που έπεφτε στο πρόσωπο μου πίσω από το αυτί μου, έως το λαιμό μου, τον οποίον αγγίζει απαλά, κάνοντας ολόκληρο το σώμα μου να ανατριχιάζει και να επιθυμεί το άγγιγμα του.

Όταν τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου, αισθάνομαι πως εκπληρώνει τις επιθυμίες μου. Δεν ανταποκρίνομαι, προσπαθώντας να ακούσω μέσα μου την φωνή της λογικής, όμως αυτή φαίνεται να καλύπτεται από τον θόρυβο της επιθυμίας, η οποία μεγαλώνει μόλις ο James μου ψιθυρίζει "Απλά φίλησε με κι εσύ Liz."

Μαζεύω όλο το θάρρος που διαθέτω μέσα μου και κουνώ τα χείλη μου επάνω στα δικά του, αφήνοντας τον να με καθοδηγήσει. Το μέταλλο από το lip piercing του νιώθω πως γρατζουνάει τα σαρκώδη χείλη μου ενώ η ανάσα του μυρίζει τσιγάρο και αλκοόλ, αλλά τίποτα από αυτά δεν με ενοχλεί, εφόσον το φιλί είναι τόσο απαλό μα συγχρόνως γεμάτο πάθος που έχει την δύναμη να ησυχάζει την λογική μου.

Πιάνοντας την μέση μου, με μεταφέρει επάνω στα πόδια του, χωρίς να διακόψει το φιλί μας, το οποίο αντίθετα το εμβαθύνει, καθώς η γλώσσα του ζητά πρόσβαση μέσα στο στόμα μου κι εγώ χωρίς σκέψη την παραχωρώ, ενώ την ίδια στιγμή καταπνίγοντας όχι μόνο την λογική αλλά και την αμηχανία μου, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, τραβώντας λίγο τα μαλλιά του, κίνηση που δείχνει να τον ευχαριστεί.

Μόλις πλέον απομακρύνομαι μερικά χιλιοστά, βαριανασάνοντας και προσπαθώντας να ελέγξω την αναπνοή μου, τους χτύπους της καρδιάς μου και το κοκκίνισμα στο πρόσωπο μου, αυτός δεν φαίνεται να έχει το ίδιο πρόβλημα, αφού χωρίς να χάσει χρόνο, επιτίθεται στο λαιμό μου, αφήνοντας υγρά φιλιά κατά μήκος του, γράφοντας με τα χείλη του ποιήματα στο δέρμα μου σαν παθιασμένος ποιητής, ενώ τα χέρια του εξερευνούν το σώμα μου, κάνοντας με να μετανιώσω που δεν φοράω κάποιο χοντρό πουλόβερ, αφού λόγω του λεπτού υφάσματος του μαύρου φορέματος, το άγγιγμα του με ανατριχιάζει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ελέγξω τους αναστεναγμούς μου και να κλείσω για λίγο τα μάτια μου.

Ο χτύπος του κινητού μου μέσα από την τσάντα, η οποία είχε πέσει κάτω από το παγκάκι, με επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα και προσπαθώ να απομακρυνθώ από το κράτημα του James, πράγμα που δεν φαίνεται να συμβαίνει.

"James πρέπει να..." επιχειρώ να του μιλήσω αλλά αυτός ξεκινά να δαγκώνει τον λοβό του αυτιού μου, καθιστώντας το αδύνατο να ολοκληρώσω την πρόταση μου.