saving each other

Κεφάλαιο 13.

Το αυτοκίνητο σταματά σε μια άγνωστη για εμένα περιοχή, μπροστά από ένα άδειο πεζοδρόμιο, αφού είναι πια περασμένα μεσάνυχτα. Ο James μου κάνει νόημα να κατέβω και τον ακολουθώ ενώ ταυτόχρονα ρίχνω μια ματιά στο χώρο γύρω μου. Πολυκατοικίες στολίζουν το μισοσκότεινο στενό, πράγμα συνηθισμένο για την Νέα Υόρκη, ενώ δεξιά μας βρίσκεται ένα εγκαταλελειμένο κτίριο προς το οποίο κατευθύνεται ο James, κρατώντας την σακούλα με τις μπύρες που αγόρασε προηγουμένως.

Πλησιάζοντας παρατηρώ μια γέρικη μορφή να κάθεται στα εξωτερικά σκαλιά, πιάνοντας το κεφάλι του προβληματισμένος. Ο κύριος πρέπει να ξεπερνά τα εξήντα, τα γένια του και τα ξεφτισμένα ρούχα του, όμως τον δείχνουν πολύ μεγαλύτερο. Όταν το βλέμμα του μας συναντά, τα μάτια του αποκτούν απευθείας μια λάμψη.  Νευρικά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου καθώς η όψη του αγνώστου με τρομάζει λίγο.

"James νόμιζα ότι είχες ξεχάσει τον γεροντάκο σου." λέει με παράπονο μόλις τον βλέπει κι αμέσως αισθάνομαι πιο ασφαλής αφού ο τόνος του είναι φιλικός.

"Έλα τώρα Rob πως μπορώ να σε ξεχάσω; Απλά γινόταν διάφορα..." αυτός δικαιολογείται χαρίζοντας του ένα μικρό χαμόγελο, αφήνοντας μετέωρη την τελευταία του φράση.

Μεταξύ τους υπάρχει οικειότητα οπότε υποθέτω πως όσες φορές ο James έρχεται εδώ πιθανότατα να τον συναντά. Ο Rob ξεροβήχει και με κοιτάζει έντονα για μερικά δευτερόλεπτα πριν στραφεί προς τον James και με στραβό χαμόγελο μουρμουρίσει "Πότε δεν έρχεσαι εδώ με παρέα. Πώς κι έτσι σήμερα; Και γιατί δεν με συστήνεις στην όμορφη κοπέλα; Ντρέπεσαι για τον γεροντάκο σου;"

Παίρνω την πρωτοβουλία και χαμογελώντας θερμά απλώνω το χέρι μου προς το μέρος του για την τυπική χειραψία καθώς αποκρίνομαι "Liz Evans. Χάρηκα για την γνωριμία."

"Εγώ είμαι ο Rob." απαντά χωρίς να αναφερθεί στο επώνυμο του και δείχνει σκεπτικός πριν ξεστομίσει ενθουσιασμένος "Για μισό λεπτό...είσαι η γνωστή Liz με το χαστούκι;"

Τον κοιτάζω έκπληκτη για μερικά δεύτερα. Τι ντροπή! Αυτός ο άνθρωπος δεν με γνώριζε καν και θα είχε σχηματίσει την χειρότερη γνώμη για εμένα. Θα νομίζει πως είμαι κανένα βίαιο τέρας ή καμιά ψυχοπαθής που δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα της.

"Εντάξει αρκετά με την ανάκριση Rob." τον λόγο παίρνει ο James που φαίνεται πιο αμήχανος από εμένα ενώ στη συνέχεια προσθέτει "Σου έφερα το συνηθισμένο." βγάζοντας από την σακούλα του σούπερ μάρκετ ένα κρύο σάντουιτς.