Córeczka tatusia

Rozdział 9

- Witaj, Melanie.

Offenderman miał niski, głęboki głos, który Melanie pamiętała z wczesnego dzieciństwa. Mimo barku oczu Melanie była pewna, że przewiercał ją wzrokiem i starał się odgadnąć jej myśli. Na jego nieszczęście ową umiejętność posiadał jedynie jego brat.

- W-witaj - Melanie spuściła wzrok. Była zarazem zestresowana, przerażona jak i podekscytowana zaistniałą sytuacją. Może dowie się czegoś o swojej mamie z bliższego źródła?

- Myślę, żebyśmy zostawili ich samych - Magnus poprawił Sally na swoich rękach i po spojrzeniu po twarzach reszty wyszedł z pomieszczenia. Mężczyźni oraz Louisa wyszli z salonu zamykając za sobą drzwi. Puszek przemieścił się w kąt nie spuszczając wzroku z brunetki.

Offenderman usiadł na kanapie, a Melanie na fotelu. Zapadła między nimi krępująca cisza, którą przerwała Smith.

- Większość mówi, że jestem arogancka, pewna siebie i potrafię rozmawiać z każdym, a w tym momencie nawet nie wiem jak zacząć rozmowę z własnym ojcem - parsknęła śmiechem, patrząc w podłogę. Offenderman także się zaśmiał. - Ciocia Therese twierdzi, że mam to po mamie.

- Ann stwierdziłaby, że masz to po mnie... Twoja matka, mimo swojej "profesji", była cudowną kobietą. Zawsze omijała domy, w których były dzieci, była uprzejma, kulturalna, czasem aż przesadnie pomocna. I do bólu szczera. Nikt, przynajmniej z nas, nie mógł powiedzieć, że jest arogancka, pewna siebie-owszem, ale na pewno nie arogancka.

Melanie czuła na sobie wzrok Offendera, czekał na jej reakcję, odpowiedź.

- Dlaczego mnie oddałeś? I co się stało z mamą? - spytała nagle. Wbijała wzrok w swoje nagie stopy, bała się na niego spojrzeć, bała się jego reakcji. Jednak zamiast usłyszeć czegoś czego mogła się obawiać, usłyszała ciche westchnięcie ze strony mężczyzny. Uniosła wzrok.

- Twoja matka chciała dla ciebie jak najlepiej, chciała, abyś wychowywała się normalnie, jak zwykłe dziecko. Ale po jej śmierci nie mogłem dać ci normalnego życia. Jedynie któreś z rodzeństwa Ann mogło ci je dać...

- A dlaczego ciocia Grace? - to pytanie zawsze chodziło Melanie po głowie. 

Z rodzeństwa Smith to Grace najmniej nadawała się na matkę czy też opiekunkę. Od zawsze była singielką skupiającą się głównie na karierze. Do dzieci nie miała dobrego podejścia - albo była zbyt pobłażliwa i pozwalała na wszystko, albo była zbyt surowa i najdrobniejsze przewinienia były karane bardzo poważnie, wszystko zależało od jej humoru, miejsca, w którym aktualnie przebywała, a nawet od jej grafiku pracy. Natomiast Therese, najmłodsza z rodzeństwa, nadawała się do tego idealnie. Kochała dzieci, ale potrafiła powiedzieć stop, gdy potrzeba. Nie była zbyt surowa, ale także nie odpuszczała. Była kochająca i czuła. Doskonale wychowałaby Melanie, jakby była jej trzecią córką. A Carol... Carol miał żonę, która także byłaby cudowną matką dla Melanie. Sama wychowała swojego syna z poprzedniego małżeństwa i prawie sama jej oraz Carola córkę.

- Czy ja wiem? Tak się stało, może po prostu mieszkała najbliżej, a mi się nie chciało jechać aż do Illinois?

- Przecież potrafisz się teleportować, czy się mylę? - Melanie była odrobinę zdziwiona odpowiedzią.

- Nie, nie mylisz się. Niestety ty źle znosisz teleportację. Twoja mama też tak miała, była czarownicą, a czarownice nie mogą nawet umrzeć od takiego środku transportu. Nie wiadomo czym jest to spowodowane.

- Cza-czarownicą? - oczy Smith powiększyły się pięciokrotnie. - Taką co lata na miotle, czaruje i warzy eliksiry?

- Czarowanie i warzenie mogę potwierdzić, ale na pewno nie to, że latała na miotle. Trochę błędne myślenie o czarownicach - Offenderman, gdyby tylko miał oczy przewróciłby nimi. Zapadła między nimi chwila ciszy. Melanie musiała przetrawić to co usłyszała. Jej mama czarownicą? Czyli ona też nią jest?