21

163 12 0
                                    

ashton pov

langzaam open ik mijn ogen, die ik snel weer sluit door het velle licht. even later porobeerde ik het weer met succes ,alleen nog een wazig beeld
die ook die langzaam scherp stelt. als
ik Jennifer zie heefy zemijn arm hard vast en met geheven hoofd zie ik de tranen nog die over haar wangen rollen ik zie haar ogen onder haar oogleden snel heen en weer bewegen

tot ze stil staan en ze haar ogen opend
geen pupil te zien spier wit de gehele oppervlakten van haar ogen
haar greep verzwakt en ze zakt in elkaar

met veel pijn zak ik zo snel ik kan van het bed en neem haar gezicht tussen mijn handen maar zodra onze lichamen elkaar raken voel ik hoe al de pijn geleidelijk uit me word gezogen hoelanger ik dat vast hou hoe beter ik me voel maar ik kan merken dat zij er nu onder lijd haar geschreeuw vult de kamer het lukt me gewoon niet om los te laten het voelt als of ze me vast houd het voelt alsof ze een machneet is

het is niet alleen de fysieke pijn die me ontnomen word maar ook de emotionele pijn

eindelijk lukt het om mijn handen terug te nemen weer moey ik mijn zicht scherp stellen na wat er net is gebeurd komt  haar lijk bleken gezicht komt me meteen tegemoet gelijk tik ik haar op en leg der op het ziekenhuisbed waar ik het op lag gelijk merk ik dat alle pijn weg is

Jennifer pov

ik voel mijn gezicht vast gepakt worden en hoe de pijn me weer overspoeld maar iets in me zorgt er voor dat ik de handen niet van mijn gezicht af laat komen...

MateWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu