Karanlık Aşk ( Yazılıyor)

Barışmak !

                   ~ Barışmak!  ~
                ~ bölüm müziği ;~
       ~Oğuzhan Koç- Gül ki sevgilim ~

Bir müdet daha sarıldıktan sonra ayrıldık ve ilk konuşan o oldu...

" Barıştık mı ? "

Hafif bir tebessüm ettim ve ;

" evet "

O an gözlerime öyle bir baktı ki... o kadar güzel baktı ki... Bir daha kimsenin... hiç kimsenin bana öyle bakmayacağına emindim...

Beni bu düşüncelerden sıyırsan Melek'in sesi oldu ;

"Piştt... bekçi geliyor "

Hemen Barışla ayrıldık ve Barış ;

" Seni seviyorum "

" bende seni seviyorum. Ama gitmem lazım "

Barış hemen bir çalılığın arkasına geçti. Gecenin karanlığından dolayı ve koyu renkte giyindiği için görünmüyordu. Bende Melek'in yanına gittim ve ;

"Sağol "
Dedim. O da sinsi sinsi sırıtarak ;

"Her zaman "

Dedi. Birlikte tam odaya çıkmak için merdivenlere gidiyorduk ki Sadi amca arkamızdan seslendi ;

"Kızlar sizde bi ses duydunuz mu ? İki kişi konuşuyomuş gibi ses falan ? "

Melek'le birbirimize baktık ve aynı anda Sadi amcaya dönüp ;

"Yoo "

Dedik. Klonlanmış gibi aynı anda konuşunca gülmemek için yanaklarımı ısırıyordum. Sadi abi de ;

"Peki , tamam. Hadi sizde çıkın yukarı. "

Cevap vermek yerine merdivenleri çıkmaya başladık. Ve odaya girip yeniden yatağa oturduk. Birden ;

" Banu nerede ? "

Dedim. Melek'de ;

"Birisi aradı. Telefonla konuşmaya gitti. Neyse bende odama gidiyorum sana iyi geceler "

Dedi ve esneyerek gitti. Saat gerçekten çok geç olmuştu. Bi kaç dakika sonra banu geldi ve yatağına oturdu. Bende yanına gittim ve birşey demeden ona baktım. Bakışlarımı anlamamış olacak ki ;

" noldu kızım ? Ne öyle sahibi süt getirmiş kedi gibi bakıyorsun ? "

" kimle konuştun ? Ne konuştun ? Neden uzun sürdü ? "

" az sakin ol. Bune otamatiğe bağladın resmen "

Dedi ve güldü . Bende güldüm. Hayla bişey demeden ona bakınca ;

"Hiç öyle bakma ! Süprizz ! "

" off peki "

Kaç gündür Banu ' süpriz ' diyordu başka bişey demiyordu resmen. Ama bişey demedim. Ne yalan söyliyim , bende merak etmiştim.

" neyse ben uyuyorum "

Dedi. Bende kalkıp kendi yatağıma geçtim. Barış'ın bana okuduğu şiiri hatırlamaya çalışırken uyuya kalmışım.
                          ...

3 gün sonra ...

3 gündür hayatım da hiç bi değişiklik olmadı yada bi heyacan falan. Arada bi barışla telefonda konuşuyorduk o kadar. 3 gün önce gayet iyiydim ama o geceden sonra ne biliyim işte hiç bişey yapasım gelmedi. Gerçi haylada gelmiyor ama... yatağımdan son 3 gündür -tuvalet ve yemek ihtiyacı dışında - hiç çıkmamıştım. Çıkmak istemiyordum da. Banu ve melek gelince ısrarla kaldırmaya çalışıyorlardı ama nafileydi. Hiç kalkasım gelmiyordu. Telefonum elimde akşama kadar sosyal medyada takılıyordum. Ya da müzik dinliyordum. Zaten direk yanımda priz olduğu için şarz sıkıntısı da olmuyordu. Öyle yaşayıp gidiyordum.