MORNINGSTAR +18

AV ve AVCI

YENİ BAŞLAYANLAR BU 1. KİTABIN 2. BÖLÜMÜDÜR. ESKİDEN YAYINLANMIŞ OLAN BÖLÜMLER DÜZENLENİP TEKRAR YAYINLANIYOR. 

LÜTFEN OY VERİN VE KİTABIMIN HAK ETTİĞİ YERE GELMESİNDE BANA YARDIMCI OLUN. TEŞEKKÜRLER. 

2.BÖLÜM

Kapalı olan bilincim uzaktan gelen seslerle sarsılıyor, gözlerimi açmaya zorluyordu. Yavaşça açılan göz kapaklarım yerini buğulu bir görüntüye bırakırken hemen üzerimde olan keskin ışık ve kalabalık bir grup yüzünden nefesimi daraltıyor, baskılıyordu. 

- Ciel, ben Dr. Fray eğer beni duyuyorsan gözlerini iki kere kırp. 

Gözlerimi iki kez kırpıp başımı çevremi saran insanların arasında gezdirirken görüşümde netlik kazanıyordu. En son bakışlarım sağımda bulunan doktora kitlenirken

- bana ne oldu? dedim Tanrım bu kısık ve halsiz olan ses bana mı aitti. 

 - sakin ol Ciel, kısa süreli bir şok sonrası kalp spazmı geçirdin. Şu an tüm değerlerin normal ama tek bir sorum olacak sana böylesine genç bir yaşta seni kalp krizinin ön aşamasına iten şey ne? En son ne yaşadığını hatırlıyor musun?

Hatırlıyordum, o kanlı elin parmağı sarışını, sıktığı anı çok iyi hatırlıyordum. Aynamın yerini alan küller ve acı çığlıkların arasında beliren karanlık şatoyu hatırlıyordum.  Ama şu an bu bildiklerimi insanlarla paylaşırsam kesinlikle bana deli muamelesi yaparlardı. O yüzden;

- hayır, maalesef en son hatırladığım banyoda dişlerimi fırçalarken ayağımın kaymıştı. O an tutunacak bir şey bulamadığım için aynaya doğru düştüm ve sonrası yok. 

- aynaya doğru mu düştün? ama öyle olsa mutlaka vücudunda bir kesik olurdu kızım. Ben seni bulduğumda yerde bilincin kapalı bir şekilde yatıyordun. Ayna sapsağlam yerinde duruyordu dedi annem. 

Ne demek ayna yerinde sapasağlam duruyor!! Beni tüm bu duruma sürükleyen tek şey o ayna ve içinden çıkan eldi. Nasıl olur da şimdi sapsağlam durup kendimden şüphe etmemi sağlayabilir ki? Ben delirmedim, deli değilim ben. 

- Ciel?

- hey Ciel? 

Annemin koluma dokunmasıyla kendime geldim ve ona sahte olduğunu bildiğim bir gülümseme verdim. Kolumun üzerindeki elini tutup okşadım.

- ben iyiyim anne. 

- tatlım, beni o kadar çok korkuttun ki seni o halde yerde görmek, elimden hiçbir şeyin gelmemesi beni kahretti. dedikten sonra annemin ağlamasıyla ona hızlıca sarıldım. Sırtını yavaşça okşayıp 

- anne bak bana karşındayım ve iyiyim.

Geri çekilen annem yanağıma kocaman bir öpücük koymuş başımı göğsüne yaslamıştı. O sırada konuşmaya başlayan doktor bu duygusal anı böldü.

- Ciel, bu genç yaşta tekrar bir kalp spazmı yaşaman senin için iyi olmayabilir, kalbin gelecek sefere dayanmayabilir Ciel. 

Etrafı saran sessizliği bölen tek şey annemin hıçkırarak ağlamasıydı. 

Ben iyi falan değildim. 

&

Aradan geçen günler hızla geçmiş ve bu sürede ne bir ses duymuştum ne de izlenme hissiyatını tatmıştım. Uyuyamadığım günlerin acısını çıkartırcasına derin bir uyku çektim. Sabah alarmın sesiyle yatağımda esneyerek güne merhaba dedim. Uzun zamandır yapamadığım sabah koşusuna çıkma isteğimi daha fazla bastıramadım ve hemen hazırlanıp evden çıktım.  Hızlı tempoda ilerleyen müzikle beraber adımlarımda hızlanıyor sokağın köşesinden 3. kez dönüyordum.  Hızla atan kalbimi daha fazla zorlamadan adımlarımı yavaşlattım. Aynı anda sinir edici bir şey oldu. Kulaklıklarımdan gelen cızırtı sesiyle başıma saplanan keskin acıyla olduğum yerde kıvrandım. Ellerim diz kapaklarıma kaydığında kesik kesik nefesler almaya çalıştım. Bir süre sonra geçen baş ağrımla birlikte  elimin tersiyle alnımda biriken teri sildim. Gökyüzüne doğru kalkan başımla derin bir nefes alırken görüş açıma bir evin çatısı girdi. Sizin için sıradan bir evin çatısına dikkatimi vermem saçma olabilirdi ama burada bir detay vardı. Küçük bir çocuğun şu an o çatının üzerinde durması gibi.  İlk başta şaşırmam yüzünden çocuğa doğru adım atamazken kendine gelen bilincimle seri adımlarım evin bulunduğu kaldırıma doğru ilerledi.  Daha fazla yaklaşacaktım ki