Until you are mine

30. What really happened

A year later...

"I have travelled half the world just to see her! Can you just let me see her! Ate..."

Ate Yza shook her head. I can see Helios Demitri from where I was standing. Hindi ko na alam kung anong oras na o kung anong araw na basta nang malaman kong lumipad patungo ng Greece si Leigh kasama si Ate Yza at ang pamilya niya ay lumipad din ako patungong Greece. Wala akong dalang kahit na ano undi ang mga papeles ko. Iniisip ko na sandali lang naman ako doon – na sa oras na makita ko siya – sasama siya sa akin at haharap kaming dalawa sa mga magulang ko. We'll fight together – just like what Yvo told me – fight with her if she couldn't fight for me – I'll fight for us – pero matapos ang labing walong oras sa eroplano at dalawang oras paakyat sa burol na iyon – isinalubong sa akin ni Ate Yza na wala si Leigh sa Greece.

"Yllak..." She cupped my face. "I don't know where she is. Helios doesn't know where she is. Calm down."

"Anong hindi?! Magkakasama kayo! You left the country with her."

"Nauna siyang umalis." Mahinang wika ni Ate. "I've asked her. Ayaw niyang ipaalam. She didn't want me to lie to you. She just said that she loves you so much and that she has to do this for the two of you."

Halos mabaliw ako. Binalingan ko si Helios Demitri. He was looking at me. Nakikita ko sa mga mata niya na para bang awang – awa siya sa akin. Hindi ko naman kailangan ng awa niya. Ang kailangan ko ay si Leigh pero wala naman siya dito. Hindi ako naniniwala na hindi niya alam kung nasaan si Leigh. Kapatid niya si Leigh – mahal niya si Leigh at hindi niya pababayaan si ito nang ganoon lang. Lumapit ako sa kanya at saka kinuwelyuhan siya. Hindi naman siya umiwas man lang.

"Yllak!" Sigaw ni Ate.

"Kahit na si Ate na ang pumili sa'yo, hindi pa rin kita tanggap! You are a liar, Demitri! Alam kong tinatago mo lang si Leighton sa akin!"

"Yllak ano ba?!" Pilit akong inihihiwalay ni Ate kay Helios. Naramdaman ko na lang na hinawakan ni Helios ang dalawang kamay ko at itinulak ako. Napaupo ako sa sahig. I looked at him.

"Hindi ko alam kung nasaan si Leighton. Pabayaan mo na siya." Mariining wika niya. Tinalikuran niya ako at saka iniwan kami ni Ate doon. Hindi ako makabangon – no matter how much I try to stand up – hindi ako makabangon. Masyadong masakit ang mga pangyayari sa buhay ko. Masyado na akong pinapatay – lahat ng ito nangyayari dahil lang sa nagmahal ako – hindi ba pwedeng maging simple na lang ang lahat? Pag nagmahal ka – happy ending na lang – wala nang trials – wala nang hadlang – walang kahit na ano kundi ikaw at siya lang at kung meron mang problema –iyong lakas na loob na meron ang isa para lumaban pwedeng ibigay sa isa para dalawa ang magkaroon ng lakas ng loob.

I felt Yza's hand on my shoulder.

"Bangon na, Yllak..."

"Bangon na Yllak!"

I slowly opened my eyes when I heard Yvo's voice.

"Yllak! Gumising ana. It's Ate's wedding day." Sambit pa niya. Hindi pa rin ako makagalaw. I had that weird dream again – well it is not a dream – nangyari talaga iyon. It's the same exact thing I did that day when I found out that she left and just like in my dream – I never saw her. I lived the last year of my life looking for her. Hindi pa rin naman ako sumusuko. Alam kong alam ni Demitri kung nasaan si Leigh – maaring wala talagang alam si Ate pero hindi pwedeng hindi alam ni Demitri iyon.