Shi

Rozdział 1

-Shi! No wyjdź już z tego pokoju!- krzyczał Hajime. Ale ja uparcie nie wychodziłam.
-Ejjj! Chodźcie! Bo pizza stygnie!- wrzeszczał Hitoshii.
-Nie wyjdę! Nie chcę... - mówiłam płaczliwym głosem. No dobra... To może ja wytłumaczę tę sytuację. Nasz ojciec miał wymarzoną pracę, ale często nie było go w domu, bo jeździł do Japonii. Pewnego pięknego dnia... No... Nie aż tak pięknego, bo było bardzo burzliwie, miał samolot do Tokio. Lot nie został odwołany... Kiedy wylecieli z lotniska, pogoda jeszcze bardziej się pogorszyła... Niestety samolot nie doleciał do stolicy Kraju Wschodzącego Słońca... Spadł do morza, a wszyscy pasażerowie zginęli... W tym nasz tata... Minął już miesiąc od tego zdarzenia, a ja nie wychodziłam z pokoju (tylko do toalety i by coś zjeść). Ale musiał nastać ten straszny miesiąc zwany wrześniem. Pewnie zastanawia was dlaczego nie pojechaliśmy do jakiegoś domu dziecka lub do rodziny. Już tłumaczę. Hajime jest już pełnoletni i wziął rolę opiekuna prawnego mnie, Hikaru i Hitoshiiego. Nie jest tak źle, ale...ale wrzesień to szkoła. Szkoła to dużo ludzi. Dużo ludzi to dużo pytań. Dużo pytań to... Jak najmniej odpowiedzi.
-Shiii! Jest twoja ulubiona pizza!- powietrze w mieszkaniu rozdarł krzyk Hikaru.
Hajime jest najstarszy, ma 19 lat. Hikaru ma prawie 18 lat. Hitoshii jest młodszy od Hikaru o dwa lata. A ja mam lat 15.
-Margarita?- pytam z nadzieją.
-Nooom! Taka dobra! Na cienkim cieście!- krzyczał mój brat.
-Już idę... - odpowiedziałam. Podczas zjadania jedzenia (dop. A można nie zjadać jedzenia... Rzucanie nim się nie liczy -.-) rozwinęła się baaardzo ciekawa rozmowa... Wyczujcie ten sarkazm...
-No to... Emmm... Shi... Masz wszystko do szkoły- spytał Hajime.
-Tak nie bardzo... Podręczniki mam, ale przybory, nowy plecak, nowy piórnik by się przydały- powiedziałam bez emocji.
-To świetni!- Hajime klasnął w dłonie -Jedzieeeemy na zakupy!- powiedział zadowolony. O nie! Ja się na to nie pisze! Ale jednak...
-No okej... - powiedziałam zrezygnowana.
~time skip~(dop. Bo nie chcę mi się tyle pisać)
-No to może ten- spytał Hajime pokazując mi granatowy plecak.
-Meh... Średni- odpowiedziałam.
-No kurde! Pokazuję ci już dziewiąty plecak, który jes fajny, a ty tylko odpowiadasz "Meh" lub "neee"!- rozzłościł się. Spojrzałam na niego jak na idiotę, ale nie patrzyłam na niego długo, bo moją uwagę przyciągną czarny, ukryty przed wzrokiem wszystkich plecak. Wyciągnęłam go. Był cały czarny, a na środkowej kieszeni były naszywki z kotami i różnymi kocimi motywami.
-Ten mi się podoba- powiedziałam cicho. Hajime podszedł do mnie i przytulił od tyłu.
-Wiedziałem, że się w końcu zdecydujesz- szepnął mi do ucha.
-Bedzie ci pasować do piórnika!!- krzyknął... Mi do ucha... Mój piórnik jest z materiału jeansowego w kocie łapki. Kocham koty! Poszliśmy do kasy i Hajime zapłacił za zakupy. Po wyjściu ze sklepu z plecakami skierowaliśmy się do wyjścia.
-Shi! Ja muszę iść do toalety. Poczekasz?- powiedział zbyt głośno i ludzie się na niego dziwnie popatrzyli.
-No jasne głupku. Tylko się streszczaj!- powiedziałam mu na odchodne. Usiadłam na ławce przed wejściem do toalet.
-Ooo! Kogo ja widzę? Dorabiasz jako Babcia Klozetowa? W sumie by się zgadzało!- usłyszałam znajomy głos, zwiastujący kłopoty.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tamm... Tammm.. Taaaaaaam!!! Jestem jak Polsat! MUHAHAHAHAHAHAHAHA! Ekhem... Jak myślicie kto to zwiastuje kłopoty? Nadal czekam aż ktoś znajdzie znaczenia imion chłopców... Może kiedyś zrobię pytania do bohaterów... Może...