Wolf Eyes

2

Ik voel mijn lichaam heen en weer schudden, ik open mijn ogen en kijk om me heen. 

'Gaat het?' Hoor ik een mannenstem vragen. Ik knik. 'Wat is er gebeurt? Even blijf ik stil om te bedenken wat ik ga zeggen. 

'Ik struikelde over een tak.' Lieg ik terwijl ik overeind kom. Als ik de waarheid zou zeggen zou hij mij waarschijnlijk gek aan kijken en vervolgens gaan lachen. Ik bedoel wie gelooft er nou dat een beest met gele ogen op me af kwam rennen en me vervolgens omver duwde, er zijn in dit bos niet eens wilde dieren, alleen wat onschuldige eekhoorntjes en herten. 

'Zal ik je naar huis brengen? 

'Nee, dat hoeft niet. Maar wel bedankt.' Stamel ik terwijl ik weg loop. Hij kijkt me na, waarna hij vervolgens omdraait en weer verder loopt.

'Shit' Mompel ik als ik naar mijn shirt kijk. Een grote rode vlek, een bloedvlek. Voorzichtig trek ik mijn shirt een beetje naar boven terwijl ik een brandend gevoel krijg. Ik kijk naar mijn buik, en ik zie een grote wond. Het zou nooit een schaafwond kunnen zijn, daarvoor is het veel te diep en bloedt het teveel. Het zijn een soort van gaatjes in een ovale vorm, het lijkt net een gebit. 

Ik voel dat mijn hart steeds sneller begint te kloppen, straks heb ik hondsdolheid of een of andere ontsteking gekregen. Ik druk mijn hand op de wond om het bloeden te laten stoppen, ik ren zo snel mogelijk naar huis terwijl ik de pijn probeer te negeren. 

-

Ik trek mijn shirt uit en pak het verband uit het badkamerkastje. Ik knip een stukje van het verband af om de wond mee te bedekken, en plak het vast met tape. Ik draai de kraan open en laat de wasbak vol lopen waar ik vervolgens mijn shirt in stop. Na een aantal keer geprobeerd te hebben om de vlek eruit te halen geef ik het op. Ik ga die vlek er waarschijnlijk niet uit krijgen denk ik in mezelf, en ik laat de wasbak weer leeglopen. Ik pak het shirt en gooi hem in de prullenbak. 

-

'Wat is er aan de hand?' Vraagt mijn vader als ik beneden kom.

Even denk ik na of ik het hun moet vertellen. Als ik het ze vertel gaan ze zich waarschijnlijk weer zorgen maken en mag ik nooit meer naar het bos. Maar als ik het ze niet vertel, komen ze er waarschijnlijk toch achter vanwege het shirt dat ik heb weggegooid en de enorme wond op mijn buik. Dus ik besloot een leugentje te vertellen, waar deels ook de waarheid in zit. 

'Niet iets bijzonders ofzo, ik ben alleen gevallen waardoor ik nu een wondje op mijn buik heb.' Probeer ik zo nonchalant mogelijk te vertellen. 

'Gaat het wel? Want je ziet er een beetje bleek uit, zal ik er anders even naar kijken?' Vraagt mijn moeder op een bezorgde toon. 

'Nee, nee dat hoeft echt niet. Ik heb er al een pleister overheen geplakt.' Zeg ik snel, en ik loop de ruimte uit en vertrek naar mijn kamer. 

-

Ik ga aan mijn bureau zitten en open Google "Ziektes na dierenbeet" typ ik in. Ik open de bovenste site, en ik begin te lezen.

Nadat ik het heb gelezen ben ik niet veel geruster geworden. Door zo'n dierenbeet kan je allemaal dodelijke ziektes krijgen. Op dit soort momenten had ik een vriendin gebeld, maarja die heb ik hier natuurlijk niet. Ik begin rondjes te lopen in mijn kamer terwijl ik nadenk of ik het misschien toch tegen mijn ouders moet vertellen of dat ik misschien een afspraak moet maken bij de huisarts. Ik kan ook nog een paar dagen afwachten, want misschien is het zo erg nog niet. Misschien is het na 2 dagen wel weer weg. Ach zo erg zou het toch niet kunnen zijn, dan had ik er al lang iets van gemerkt. Ik kijk overmorgen wel weer verder. 

Dit was hoofdstuk 2! Hopelijk vonden jullie het leuk. Ik vond het in ieder geval wel leuk om te schrijven! 

xxx