Wolf Eyes

42

De pijn overspoelt mijn lichaam. Langzaam zak ik in elkaar. Ik kan niets zeggen, het lijkt wel alsof mijn mond is verlamd. Mijn buik in tegendeel niet, het voelt alsof hij in brand staat. Hij moet het mes hebben ingesmeerd met monnikskap. Ik kreun verlaat mijn mond. 

'Mijn werk zit erop.' Zegt hij trots, en met opgeheven hoofd loopt hij het lokaal uit. Ik voel mezelf duizelig worden, er ontstaan zwarte vlekken en alles lijkt te bewegen. Met beide handen pak ik het handvat van het mes vast. Ik adem diep in en trek het mes eruit. Met mijn hand duw ik op de wond om het bloeden te beperken. Ik trek mezelf omhoog aan het bureau. Dit gaat hij zo hard terug krijgen!

Ik wankel het lokaal uit en gebruik de muur als steun om mezelf overeind te houden. Het monnikskap moet nog in mijn lichaam zitten, anders zou de wond nu wel zijn genezen. Plots hoor ik voetstappen, ik kijk om me heen om te zien of er iemand is. Niemand te zien. 

'Lily!' Hoor ik nu een bekende stem roepen. Ik kijk nogmaals achterom, Cody. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. Hij komt op mij af rennen. 'Wat is er gebeurt?' 

'Monnikskap.' Is het enige wat ik kan uitbrengen. Ik voel mijn lichaam slap worden, en voor ik het weet lig ik op de grond. 

- 

Met moeite probeer ik mijn ogen te openen, mijn zicht is wazig. Ik lig ergens op, iets zachts. Ik probeer om me heen te kijken, maar ik kan niets bewegen. "Wat is er gebeurt?" Wil ik vragen, maar mijn stem lijkt het niet te doen. Ik hoor wat stemmen, een stuk of drie. Mijn zicht wordt steeds ietsjes scherper, net als mijn andere zintuigen. 

'Ze is wakker!' Hoor ik een van de drie roepen, en ze komen om mij heen staan. Langzaam kan ik me weer een beetje bewegen. 

'W-wat is er gebeurt?' Vraag ik. Ik wil overeind komen, maar een stekend gevoel in mijn buik houdt mij tegen. Ik kreun van de pijn waarna ik weer ga liggen. Oja, monnikskap. Langzaam begin ik mij weer alles te herinneren van wat er is gebeurt. Die leraar heeft me gestoken met een mes, met monnikskap erop. 

'Blijf liggen.' Beveelt Adam mij. 'Weet jij wat er is gebeurt?' Vraagt hij met een nadruk op het woord "jij". Ik knik. 

'Die ene nieuwe docent, meneer Smith.' Begin ik en ik kijk naar Cody, aangezien hij wel weet wie ik bedoel. 'Hij heeft dit gedaan, een mes met monnikskap.' Verbaast kijkt hij mij aan. 

'Waarom zou hij dat doen?' Ik haal mijn schouders op. 

'Geen idee.' 

'Monnikskap.' Herhaalt Adam. 'Vandaar dat de wond nog open blijft.' Concludeert hij. Hij bestudeert de wond nog even. 

'Ziet het er slecht uit?' Vraag ik terwijl ik bang ben voor het antwoord. Hij knikt. 'Weet je hoe je het kan genezen?' 

'Eerlijk gezegd, ik heb geen idee. Maar we moeten wel snel iets verzinnen.' Zegt Adam. 

'Hoezo?' Vraagt Maya. 'Oké, ik begrijp dat het niet fijn is, maar ik zou niet alles overhaast doen. Dadelijk doen we iets waardoor het alleen maar erger wordt.' Adam blijft even stil. Ik zie gewoon aan hem dat er iets is wat hij niet wilt zeggen. Hij zucht.

'Als er niet snel iets aan wordt gedaan is de kans groot dat je het zeg maar, niet overleeft.' Bij die woorden begint mijn hart sneller te kloppen. Ik kan nog niet dood gaan, dat mag gewoon niet! Ik heb nog een heel leven voor me! Ik voel een traan over mijn wang stromen. 'Maar ik beloof je, ik ga er alles aan doen om je te genezen, oké?' Ik knik waarna hij mij een knuffel geeft.

'Maar hoe heb je het mes eruit gekregen?' Verandert Cody na een tijdje van onderwerp. 

'Uh, gewoon trekken.' Antwoord ik simpel. Hij schud even met zijn hoofd. 

'Dat kan niet, iedere normale weerwolf zou binnen een paar seconden bewusteloos zijn, of zelfs dood.' Verteld Adam. Ik kijk hem onbegrijpelijk aan. Bedoelt hij nou dat ik geen normale weerwolf ben? Wat zou er anders aan mij zijn? Misschien was het wel gewoon geluk. 'Dit is eigenlijk zo goed als onmogelijk.' Cody en Maya kijken elkaar vol verbazing aan. 

'Dus ik ben geen normale weerwolf?' Vraag ik voor de duidelijkheid. Ik zie aan Adam's gezicht dat hij niet weet wat hij moet zeggen. 

'Nee.' Antwoordt hij kort.