Wolf Eyes

27

Ik kijk op mijn wekker, negen uur, ik heb geen oog meer dicht gedaan. Maya wel, zij ligt nu nog vredig te slapen. Ik ben echt blij met haar als vriendin, ik kan haar echt alles vertellen, zelfs midden in de nacht. Ik pak mijn mobiel en kijk een beetje rond op snap en insta. 

'Goeiemorgen.' Hoor ik een slaperige ochtend stem van Maya zeggen. 

'Morgen.' 

'Heb je nog kunnen slapen?' Vraagt Maya. Ik schud mijn hoofd. 'Het was gewoon een nare droom, iedereen heeft dat wel eens.' 

'Ja, waarschijnlijk was het dat.' Zucht ik. 'Zullen we gaan ontbijten?' Vraag ik, Maya knikt en samen lopen we naar beneden. Wanneer we de woonkamer inlopen kijk ik nog even om me heen om er zeker van te zijn dat het meisje van vannacht er niet meer is. Oké misschien overdrijf ik en was het gewoon een droom, maar deze droom voelde raar, heel echt. 

'Zullen we pannenkoeken bakken?' Vraagt Maya. 

'Is goed, alleen ik moet heel even kijken of we nog wel mix hebben.' En ik trek wat keukenkastjes open. 'Gevonden!' Roep ik en ik zet het pak op het aanrecht. We beginnen met het bakken van de pannenkoeken, en zoals gewoonlijk mislukt de eerste pannenkoek. 

'Hoe laat moet jij eigenlijk weer naar huis?' Vraag ik aan Maya waarna ik weer een hap neem van mijn pannenkoek. 

'Ik kan hier niet al te lang blijven, aangezien mijn broertje zijn verjaardag geeft en ik ben weer eens het slachtoffer want ik moet helpen.' Zucht ze waarna ik lach.

'Ach, zo erg kan het toch niet zijn?' Vraag ik. 

'Nou, dan moet ik jou eens het verhaal van vorig jaar vertellen.' En zo gaat ze verder. Nadat ze het verhaal heeft verteld kan ik mijn lach niet meer inhouden.

'Ik ga denk ik mijn spullen pakken.' Zegt Maya en ze drinkt de laatste slok uit haar glas op. Ik zet de borden op het aanrecht en voor ik het weet staat Maya met al haar spullen beneden. We nemen afscheid van elkaar en zo blijf ik dan achter in het huis. 

'Is Maya al weg?' Vraagt mijn moeder die de trap af komt lopen. Ik knik.

'Ja, ze moest helpen bij de verjaardag van haar broertje.' Vertel ik waarna mijn moeder begrijpend knikt. Ik ga op de bank zitten en probeer iets te bedenken wat ik kan doen. Ik ben echt super moe dus er valt al veel af. Wat ik wel kan doen is naar Adam gaan, en proberen om fatsoenlijk met hem te praten. Waarschijnlijk moet ik gewoon langs gaan zonder het van tevoren te zeggen, anders doet hij nooit open. Ik loop naar boven en trek wat normale kleren aan en smeer wat make-up op mijn gezicht. 

Voorzichtig klop ik op Adam's deur, ik hoor voetstappen dichterbij komen. De deurklink beweegt omlaag en al snel staat Adam in de deuropening. Wanneer hij mijn gezicht ziet wilt hij de deur weer dicht duwen maar ik hou hem tegen door mijn voet ertussen te zetten. 

'Sorry, het spijt me echt heel erg. Wil je me het laten uitleggen?' Vraag ik hoopvol. Hij schud zijn hoofd en probeert de deur weer dicht te doen, wat nog steeds niet lukt aangezien mijn voet ertussen staat. Ik kijk hem aan met mijn pruillip. 

'Oké.' Zucht hij en hij seint dat ik binnen mag komen. Ik ga op de bank zitten en Adam gaat aan de andere kant van de bank zitten. 'Nou, vertel.' Zucht Adam.

'Jack was bij mij vanwege een schoolproject, we waren zo goed als klaar dus we gingen naar het park om een ijsje te halen. Toen we naar huis gingen, ging hij ook gelijk naar huis en toen kuste hij me, maar ik trok me gelijk terug.' Vertel ik, Adam kijkt me bedenkend aan. 'Wil je me alsjeblieft vergeven?' 

Ten eerste sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb deze hele week van half tien 's ochtends tot elf uur 's avonds in de schouwburg gestaan. Dus ik had niet echt tijd om iets te schrijven. En waarschijnlijk komt er deze week ook niet veel uploads aangezien ik met school op skikamp ga. Sorry, sorry, sorry❤