And then I found you

Κεφάλαιο 24ο

(Martha's POV)

Σε μια μέρα γυρίζουμε Ελλάδα. Η αλήθεια είναι πως στεναχωρήθηκα που χάσαμε τα γενέθλια της Μέγκαν αλλά αρχές Δεκεμβρίου δεν είναι εύκολο να αποφύγεις τα συνέδρια. Ευτυχώς σε τρεις εβδομάδες θα κάνουμε διακοπές. Όσο γίνεται δηλαδή γιατί με τις Πανελλήνιες εξετάσεις να είναι μπροστά δεν θα ξεκουραστούμε ιδιαίτερα.

Σήμερα όμως εγώ δεν αντέχω να έρθω σε επαφή με κόσμο. Και ειδικά με αυτούς τους ψεύτικους αριστοκράτες. Όλοι τους τόσο ρηχοί. Πότε μου δεν τους συμπάθησα και προσπαθώ από την πρώτη στιγμή να μη τους μοιάσω.

Η διάθεση μου είναι πολύ βαριά, για άλλο λόγο όμως. Σαν σήμερα, πριν από 8 χρόνια έχασα την μικρή μου αδελφή. Ήμασταν 4 αδέλφια. Εγώ, η Τζίνα, ο Χρήστος και εκείνη. Η μικρή μου Άννα. Ήταν η αδυναμία μου. Είχαμε απίστευτη χημεία και παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας μας ήμασταν αρκετά κοντά. Όταν εγώ ήμουν 25 χρόνων η Άννα ήταν 15. Είχαμε μόλις παντρευτεί με τον Πίτερ και ήμουν ήδη έγκυος στη Μέγκαν. Εκείνη την περίοδο συζητούσαμε το γεγονός να μείνουμε μόνιμα στην Αμερική. Τελικά ο κύβος ερρίφθη και ο γυρισμός μας στην πατρίδα ήταν πλέον σίγουρος.

Ένα μήνα μετά την εγκατάσταση στο καινούργιο μας σπίτι αποφάσισα να διοργανώσω μια μεγάλη εκδήλωση και να καλέσω αρκετό κόσμο για να δηλώσω την εγκυμοσύνη μου σε φίλους και γνωστούς. Είχα ήδη αρκετό καιρό να δω την Αννούλα μου μια και δεν μπορούσε να έρχεται στην Αμερική λόγω του σχολείου. Η τελευταία φορά που την είδα ήταν στο γάμο που είχαμε τελέσει στην Κρήτη. Στο χωριό του πατέρα μου. Από τότε μιλούσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο αλλά όχι τίποτα ιδιαίτερο.

Λίγες μέρες πριν τη γιορτή άκουσα το κουδούνι να χτυπά. Επειδή όλοι ήταν απασχολημένοι με τις ετοιμασίες κατέβηκα να δω ποιος ήταν. Ανοίγοντας τη πόρτα αυτό που αντίκρυσα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Την είδα. Την είδα όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ. Κάτω από τα πανέμορφα γαλάζια ματιά της είχαν χαραχθεί έντονοι μαύροι κύκλοι. Τα κατάμαυρα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και στα ανοιχτόχρωμα μάγουλά της υπήρχαν ίχνη μάσκαρας. Φαίνεται πως έκλαιγε και κύλησε το μαύρο χρώμα από τα προηγουμένως βαμμένα μάτια της.

Το βλέμμα της από καθαρό και γεμάτο ζωή ήταν πλέον κενό. Αυτό ήταν που με τρόμαξε περισσότερο. Δεν έδειχνε πόνο ή θλίψη. Ήταν απλά άδειο. Σαν κάτι να είχε απορροφήσει όλη την αγνότητα και την παιδικότητα της ψυχής της. Ήμουν πια σίγουρη πως κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια.