And then I found you

Κεφάλαιο 10ο

(Megan's POV)

Το πρωί με το που σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο και ανέβηκα στη ζυγαριά. Ευτυχώς για μένα το νούμερο είχε κατέβει επιτέλους επειδή κατάφερα να το ράψω χθες. Πρέπει να μείνω δυνατή γιατί μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες επιτέλους καταφέρνω να αδυνατίσω. Έστω και λίγο κάθε φορά.

Έβαλα το ζυγαριά πίσω στη θέση της και μπήκα στη μπανιέρα. Πήρα το κινητό μου και έβαλα χρονόμετρο για δέκα λεπτά. Είχα λίγο χρόνο γιατί περιέργως είχα ξυπνήσει εύκολα και πιο νωρίς από ότι συνήθιζα. Το ζεστό νερό που έτρεξε στην πλάτη μου έστειλε ρίγη σε όλο μου το σώμα. Πήρα το αγαπημένο μου αφρόλουτρο με άρωμα βανίλιας και καρύδας και έριξα μια μικρή ποσότητα στο σφουγγάρι μου. Ξεκίνησα με κυκλικές κινήσεις να τρίβω το δέρμα μου σκεπτόμενη όσα είχαν συμβεί εχθες. Λογικά τέτοια ώρα οι γονείς μου θα πετάνε και δεν θα τους δω μέχρι την Πέμπτη. Ευτυχώς, είπα μέσα μου. Θα έχω το σπίτι δικό μου για να κάνω το καλύτερο πάρτι της χρονιάς. Θα το κάψουμε μέχρι την Πέμπτη το πρωί. Εκείνη την στιγμή ένα γέλιο μου ξέφυγε. Το γέλιο δυνάμωσε και συνεχίστηκε μέχρι που κατέληξε σε νευρικό. Στη συνέχεια μου ξέφυγε ένας λυγμός και το γέλιο μου μετατράπηκε σε κλάμα.

Στην αρχή ήταν μόνο απλά δάκρυα και μερικά αναφιλητά αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά έπιασα τον εαυτό μου να καθισμένο στην μπανιέρα με το νερό να τρέχει στο σώμα μου. Είχα αγκαλιάσει τα πόδια μου με τα χέρια μου και έκλαιγα τόσο έντονα που σχεδόν δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Σκέψεις τριβέλιζαν στο μυαλό μου. Σκέψεις που είχαν καιρό να εμφανιστούν στο μυαλό μου. Πράγματα που είχα θάψει βαθιά αλλά όπως αποδείχθηκε όχι τόσο βαθιά όσο νόμιζα. Το υποσυνείδητό μου, μου έπαιζε βρώμικα παιχνίδια. Και μέσα σε εκείνες τις στιγμές αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι μου ήρθε για να με χειροτερέψει την κατάστασή μου.

"Εμ βέβαια τέτοια που είσαι γιατί να μην κλαις; Έχεις όλα όσα μπορεί να ευχηθεί κάποιος αλλά δεν παύεις να είσαι μια απογοήτευση. Για όλους. Για τους γονείς σου, την οικογένειά σου, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν κάνεις τίποτα σωστά και το μόνο κάνεις είναι να κάθεσαι και να κλαίγεσαι. Δεν μου κάνει εντύπωση που οι γονείς σου θα λείπουν την μέρα των γενεθλίων σου. Προσπαθούν να ξεφύγουν από το λάθος τους. Προσπαθούν να μην θυμούνται ότι σαν αύριο πριν από 17 χρόνια η ζωή τους πήρε την κάτω βόλτα. Αλήθεια τι σου λείπει; Η μητέρα σου δεν είχε τίποτα σε σύγκριση με σένα όταν ήταν στην ηλικία σου. Αντίθετα. Ζούσε με ελάχιστα, μεγάλωσε με ελάχιστα και παρόλα αυτά έκανε τις σπουδές της και κατάφερε και έφτασε ψηλά. Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον μέσα στην ένταση και τον πανικό, καθώς ήταν αναγκασμένη να υπομένει τους τσακωμούς των γονιών της,τα τρία μικρότερα αδέλφια εκ των οποίων το ένα έπρεπε να το μεγαλώσει η ίδια την στιγμή που διάβαζε για να περάσει τις εξετάσεις της, κατάφερε και έκανε τόσα πράγματα που αναρωτιέμαι πως να νιώθει άραγε όταν εσύ δεν κάνεις την παραμικρή προσπάθεια. Πάντως είμαι σίγουρη πως κάθε μέρα που περνάει αναρωτιέται τι έχει κάνει λάθος. Τι έχει κάνει λάθος με εσένα και κατέντησες τέτοιο πρόβλημα. Άσε μην απαντήσεις. Τσάμπα θα χαλάσεις τα λόγια σου. Έχω ήδη πάρει την απάντησή μου. Αλήθεια να σε ρωτήσω κάτι; Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν οι ζωές των γύρω σου αν...δεν ξέρω...ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕΣ;;;;;; Αν γινόταν ας πούμε κάτι και χανόσουν....ή έφευγες και κανείς δεν σε θυμόταν; Αν...πέθαινες; Αρχικά πιστεύω πως θα τους στεναχωρούσε η απώλειά σου. Μετά από λίγο καιρό όμως καθώς ο πόνος θα έφευγε, θα τον αντικαθιστούσε η ανακούφιση. Η ανακούφιση γιατί ένα μεγάλο βάρος θα ξεφορτωνόταν από τις πλάτες τους. Μια απογοήτευση που δεν θα ήταν πια εκεί να τους στοιχειώνει και να τους δίνει συνέχεια λύπες. Γιατί εσύ Μέγκαν Τζένσεν είσαι ένα λάθος. Ένα τεράστιο λάθος το οποίο σε βεβαιώνω πως οι γονείς σου μετανιώνουν πικρά μέρα με τη μέρα."