And then I found you

Κεφάλαιο 2ο

Το χτύπημα του τηλεφώνου έσπασε την μονότονη και ασυνήθιστη ηρεμία στο χώρο.
«Οικεία Τζένσεν πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» ακούστηκε μια βραχνή και σχετικά ώριμη φωνή
- Θα μπορούσα να επικοινωνήσω με την κυρία του σπιτιού;
- Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι διαθέσιμη αυτή τη στιγμή. Θα θέλατε να αφήσετε ένα μήνυμα;
- Τηλεφωνώ από την εταιρία. Ο σύζυγος της ζήτησε να του τηλεφωνήσει το συντομότερο δυνατό.
- Θα το μεταφέρω. Καλή σας ημέρα.

Η Τόνια ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί δεν έπαιρναν κατευθείαν ο ένας τον άλλον τηλέφωνο παρά επικοινωνούσαν μέσω αντιπροσώπων. Της φαινόταν τελείως ανούσιο αν και αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Δεν της έπεφτε λόγος.

Η ίδια δούλευε για πάνω από δέκα χρόνια για τους Τζένσενς και αν και οικονόμος τα χρήματα που έπαιρνε ήταν αρκετά ώστε να σπουδάζουν στο εξωτερικό οι δύο της γιοί και η ίδια να έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει αρκετά συχνά -όποτε φυσικά της ήταν επιτρεπτό- ,πράγμα που σήμαινε ότι ακόμη και φόνος να γινόταν σε εκείνο το σπίτι θα έπρεπε να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Ευτυχώς τέτοιο θέμα δεν είχε τεθεί οπότε δεν την απασχολούσε.

Καθώς κατευθυνόταν με τον δίσκο του πρωινού προς την τραπεζαρία παραλίγο να την παρασύρουν στο διάβα τους τα δύο αγόρια.
- Χα σε πρόλαβα. Έφτασα πρώτος άχρηστε.
- Ναι καλά. Άμα είναι να κλέβεις δεν ξαναβάζω στοίχημα μαζί σου άμπαλε. Όλο έτσι κάνεις. Δεν παίζεις δίκαια.
- Τι λες ρε; Επειδή εσύ δεν ξέρεις να τρέχεις κλέβω; Αφού μαζί αρχίσαμε. Έλεος πια.

Η Τόνια αφού συνήλθε από το σοκ, ξεκίνησε να τακτοποιεί τα σερβίτσια στο τραπέζι. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα.

Τα δίδυμα να τσακώνονται και να τρέχουν πάνω κάτω, η Μάρθα να έρχεται βιαστική, να πίνει ένα καφέ και να φεύγει, και η Μέγκαν με την Τζέιν να κατεβαίνουν τελευταία στιγμή να αρπάζουν από μια μπάρα δημητριακών και να τρέχουν προς στην πόρτα.
- Παιδιά σταματήστε τον τσακωμό ακόμα δεν ξυπνήσατε. Άντε πάρτε πρωινό γιατί ο σοφέρ περιμένει.
- Τι έχουμε σήμερα;
- Σήμερα Μάρκο εκτός από τα συνηθισμένα έχουν ετοιμάσει και τηγανίτες. Μόλις φάτε τις ομελέτες σας και πιείτε το γάλα σας θα σας σερβίρω.
- «Τηγανίτες; Τέλεια! Επιτέλους έχουμε τόσο καιρό να φάμε. Ευχαριστούμε!» είπαν με μια φωνή.

Η γυναίκα χαμογέλασε. Όσο και αν ήταν ενοχλητικά μερικές φορές αυτά τα παιδιά, δεν έπαυαν να είναι αξιολάτρευτα.

Με τα κατάμαυρα μαλλιά τους και τα γαλανά τους ματάκια να λάμπουν κάθε φορά που χαμογελούσαν της θύμιζαν τους δικούς της γιους όταν ήταν στην ηλικία τους. Τους είχε μεγάλη αδυναμία και αυτό δεν κρυβόταν. Χατίρι δεν τους χάλαγε. Αλλά και αυτοί την αγαπούσαν πολύ. Στο κάτω- κάτω μαζί της μεγάλωναν μέχρι τώρα.
_______________________________________
Μια αχτίδα φωτός έλουσε το κατασκότεινο δωμάτιο και έκανε την Τζέιν να γυρίσει νωχελικά πλευρό. Ξαφνικά πετάχτηκε απότομα.
«Γαμώτο δεν θα προλάβω» μουρμούρισε και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. «Δεν το πιστεύω αυτό που ζω» σκέφτηκε «και ήθελα να πάω στην πισίνα. Ήταν ανάγκη να μου έρθει σήμερα; Έλεος»

Με αυτές τις σκέψεις άνοιξε το νερό και ξεκίνησε να κάνει το καθιερωμένο πρωινό της ντους. Το ζεστό νερό ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν κάθε πρωί για να ξυπνήσει και να ξεκινήσει τη μέρα της με ενέργεια. Δεν την ενοχλούσε τόσο που θυσίαζε το πρωινό γεύμα για λίγα λεπτά παραπάνω. Άξιζε.

Πήρε το φρεσκοπλυμένο και αφράτο μπουρνούζι της και χώθηκε στη ζέστη του. Είχε λίγη ώρα ακόμα μέχρι να χρειαστεί να βιαστεί. Άνοιξε τις σκούρες κουρτίνες του δωματίου της και ο ήλιος κατέκλυσε τον χώρο. Ξάπλωσε για λίγο στο κρεβάτι της και κοιτώντας τις σκιές των αντικειμένων στο δωμάτιο αφέθηκε στις σκέψεις της.

Για όσους δυσκολεύονται να τη φανταστούν η Τζέιν μοιάζει με την κοπέλα πάνω πάνω.
Βέβαια και πάλι είστε ελεύθεροι να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας. Ζητώ συγνώμη για τα μικρά κεφάλαια αλλά θα τα ανεβάζω μαζεμένα οπότε ελπίζω να μην σας πειράζει 🙄 Θα προσπαθήσω να τα κάνω πιο μεγάλα αν σας ενοχλεί. Επίσης το ξέρω πως η υπόθεση κυλάει βασανιστικά αργά αλλά υπόσχομαι ότι αξίζει η αναμονή 😉.
Ενιγουει αφήστε σχόλιο για να επιλέξετε μικρά και πολλά συχνά updates ή μεγάλα και λιγότερα updates😊
Bye babies 😘😘😘