And then I found you

Κεφάλαιο 56ο

(ΜΑΪΟΣ)

(Jane's POV)

Βγηκα έξω από το μαγαζί και με χτύπησε ο κρύος αέρας, πράγμα που με έκανε να ανατριχιάσω. Πήρα μια ανάσα, και άρχισα να περπατάω. Είχα συνεννοηθεί να πάρω λεωφορείο, και μόλις κατέβω να με μεταφέρει ο σωφέρ μέχρι το χώρο που διεξάγεται.

Προσπαθώ όσο γίνεται να αποφεύγω να ανοίγομαι και να μιλάω για μένα. Όχι τόσο για το τι αισθάνομαι, τουλάχιστον όχι παλιά... Αλλά δε θέλω να ξέρουν οι άλλοι από που έρχομαι. Αρκετά οξύμωρο αν σκεφτείς το ποσό κοινωνικός άνθρωπος είμαι και πόσο δείχνομαι γενικά. Αν κρίνει κανείς να βάση τις μαζορέτες, τη θέση μου στο δεκαπενταμελές και ένα σωρό άλλα πράγματα. Και όμως... Προτιμώ όσα άτομα γνωρίζω από το μηδέν να γνωρίζουν πρώτα εμένα και μετά το κοινωνικό και οικονομικό μου στάτους. Οι άνθρωποι κρίνουν... Και κρίνουν πολύ χωρίς να ξέρουν.

Πρόσφατα γνώρισα τον Λόγκαν. Είναι πολύ περίεργο αυτό το παιδί. Είμαστε πάρα πολύ άνετα, όμως κάτι περίεργο υπάρχει στην επικοινωνία μας. Σα να νιώθω πολύ οικεία μαζί του. Αλλά μια οικειότητα διαφορετική από τις άλλες. Είναι λες και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ιδιαίτερο...
Όμως μπορώ να ομολογήσω ότι με έχει μπερδέψει. Για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι θέλει να δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Κάτι πιο άγριο και βαρύ. Ενώ ίσως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Άθελά μου πολλά καινούργια άτομα που γνωρίζω, τα συγκρίνω με τον Κόλιν. Το ξέρω πως είναι λάθος αλλά γίνεται ασυναίσθητα. Ίσως να μην είναι τόσο εύκολο να πας παρακάτω τελικά.

Ο Λόγκαν έχει κάτι πολύ εντυπωσιακό στην αύρα του. Είναι καθαρή. Μπορεί να έχει υιοθετήσει ένα προσωπείο που με ενοχλεί, αλλά ξέρω πως έχει καλοσύνη μέσα του.

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το φιλί που του είχα δώσει το πρώτο βράδυ που είχαμε γνωριστεί. Νόμιζα πως δε θα τον ξανάβλεπα. Αλλά ξαναπήγα. Δε ξέρω γιατί. Περισσότερο το λες και ανθρώπινη περιέργεια. Μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος που στεκόταν αυτός ο νεαρός με τα πράσινα μάτια, στο χώρο. Αλλά περισσότερο ο τρόπος που μιλούσε. Κάθε λέξη του, κάθε φράση του και θα πρόταση, ήταν όλες τονισμένες σωστά. Καθετί που έλεγε, ήταν εμπλουτισμένο με το σωστό χρώμα. Η φωνή του σταθερή, ήρεμη και μπορούσε να σε πείσει ότι η γη είναι επίπεδη (flat earthers reveal yourselves😂) άμα ήθελε. Ήταν λες και όταν μιλούσε, όλος ο υπόλοιπος κόσμος έσβηνε. Ίσως είμαι μόνο εγώ, αλλά στα αλήθεια υπνωτίζομαι καμία φορά όταν τον ακούω να μιλάει.