Mated by the badboy

Hst 5 - Verstrengelde vingers

Pov. Dave

Ik zit naast het bed van Sarah te wachten. Ik heb haar hand vast en zit hier al dagen te wachten. Max komt binnengewandeld. "Gaat het al beter met haar? Vooruitgang geboekt?" "Nee, nog altijd hetzelfde." Max komt naast me zitten en stil staren we voor ons uit. Ze moet wel wakker worden. Wie moet er anders de Luna worden. Ik hou van haar. Ook al ken ik haar pas net. Ik weet zeker dat ze een perfecte Luna zal worden. Ik kijk naar Max en zie dat hij helemaal in gedachten is verzonken. Ineens voel ik iets bewegen in mijn hand. Ik spring op en kijk naar haar hand. "Dave, wat zei ik nou. Je hallucineert gewoon." "Nee kijk!!" "Ik zie niks." Ik kijk weer naar onze verstrengelde handen en ze geeft me een zacht kneepje. Niet veel later opent ze haar mooi ogen. Ze kijkt de kamer rond en haar ogen blijven hangen bij onze handen. Max rent gelijk naar het bed toe en drukt op de rode knop naast het bed. Een verpleegster komt de kamer binnen en ziet dat Sarah wakker is. "Ik zal even de doctor halen om wat testjes af te nemen." Ze loopt weer naar buiten. Ik kijk verwonderd naar de lijkbleke Sarah. Zelfs nu is ze prachtig. "Wat doen jullie hier..." Zegt ze zacht. "We waren bezorgd om je." Zeg ik. Max ziet dat ik haar even wil spreken en hij loopt de kamer uit. "Sarah, weet je nog dat Max had verteld dat we weerwolven zijn?" Voorzichtig zie ik haar knikken. "Weet je ook nog dat hij had verteld over mates?" Alweer knikt ze. "Ik ben jouw Mate. Ik hou van je. Al sinds de eerste dag dat ik je zag." (Woow rijm skilss (:)

Pov. Sarah

Versteld kijk ik naar Dave die zegt dat hij van me houd. Maar hoe? Ik ken hem pas net en niemand heeft mij ooit gemogen. Ze vonden me altijd klein en zielig. Ik merk niet dat er ondertussen tranen over mijn wangen rollen. Dave veegt ze liefdevol weg en kijkt bezorgd naar me. "Wat is er welpje?" "Niks." Zeg ik zacht. Ik wil niet dat hij me een mietje vind. De verpleegster komt binnen en de doctor loopt achter haar aan. Ze voeren allemaal testjes uit en zeggen dat ik morgen en anders overmorgen naar huis mag. Dave kijkt me al de hele tijd aan en ik word er zo langzamerhand gek van. Maar de vragen blijven door mijn hoofd spoken. Waarom zou hij mij leuk vinden? Ik word al mijn hele leven gepest en ben bang voor... tja ... zowat alles?! Waarom zou hij me leuk vinden? Waarschijnlijk zegt hij dat alleen maar om mij te laten breken. Hij is net zoals iedereen. Dave kijkt me opnieuw bezorgd aan. "Wat?" Vraag ik zacht. Dave moet grinniken. Ik zei het toch. Hij lacht me gewoon uit. Hij gaat me laten stikken zoals iedereen dat doet. Opnieuw rollen er weer tranen over mijn wangen en ik verstop me in mijn deken. "Sarah. Saar! Hey Saartje wat is er? Heb ik iets verkeerd gezegd?" Vraagt hij voorzichtig. "Je lacht me uit. Je gaat me laten stikken zoals iedereen dat doet." Zeg ik zacht. Bijna onhoorbaar, maar blijkbaar heeft hij dit gehoord en wordt hij boos. "Wie heeft dat gedaan! Wie hebben jouw uitgelachen!!!" Roept hij kwaad uit. Max komt de kamer inrennen en trekt Dave weg bij mijn bed. Nu pas heb ik door hoe moe ik ben. Ik denk na over alles wat Dave zei en al snel val ik in een droomloze slaap.