Mated by the badboy

Hst 8 - Naar huis

Hierboven de villa van Dave. (:

Pov. Dave

Ja. Ik weet niet hoe ik dit ga doen, maar ik moet het voor haar vinden. Ik zie een zuster langs lopen. 'Sorry, mag ik wat vragen? Heb je toevallig maandverband bij je? Mijn vriendin is ongesteld en heeft niks bij haar.' Man wat is dit gênant. Ze knikt en pakt het maandverband. Ze geeft het aan mij. Ik bedank haar en loop snel terug naar haar kamer. Ik tref haar huilend aan in de badkamer. Ik ga zitten en trek Sarah weer op schoot. 'Hier.' Ik geef haar het maandverband en ze kijkt me met grote ogen aan. 'Hoe. Ma-' 'Vraag het niet.' Grom ik. Ze schrikt en staat op. Ze gebaart dat ik weg moet gaan, dus ik loop rustig de kamer uit. Niet veel later doet ze de deur weer open. 'Dankje.' Fluistert ze bijna. Ik glimlach en til Sarah weer op en leg haar neer in haar bed. Ik ga weer naast haar op de stoel zitten en kijk naar Saar. Ze is diep in gedachten verzonken als de dokter binnen komt. 'Je kan naar huis. Alles ziet er goed uit. Zal ik je ouders bellen?' Ik zie tranen bij Sarah opborrelen en ik zeg snel 'nee dat hoeft niet. Ik breng haar wel.' Zodra de dokter weg is zie ik haar helemaal verstopt zitten in het deken. Net als ik wat wil zeggen komt Max de kamer ingelopen. 'Hey. Ik heb gehoord dat je naar huis mag. Kom, dan brengen we je. Dave?' Ik knik en til Sarah in de rolstoel. Ze mag de komende week niet veel lopen, dus dan maar een rolstoel. Ik rij haar naar buiten. We lopen naar de auto en ik zet haar in de auto. Ik weet wat je wil gaan vragen maar je houd je mond dicht. Wat? Je gaat vragen waar ze woont en dan breng je haar naar huis. Uuh ja? Dat was ik wel van plan. Sukkel dan is ze toch niet meer bij ons! Ze kan niet weg! Ik weet dat hij gelijk heeft maar ik wil haar niet tot last zijn ja? Nou goed Shane? .. Geen reactie. Fijn. Leuke wolf. Ik richt mijn aandacht weer op Sarah 'Hey Saar. Waar woon je. Dan kan ik je weer naar huis brengen.' Ze kijkt me bang aan en kijkt dan snel uit het raam. 'Saar. Hey Saar. Sarah!' Ze draait haar hoofd en ze is aan het huilen. 'Verhaal van max. Dat was' ze slikt even en praat weer verder 'Dat was bij mijn broer. Dat was mijn thuis.' Fuck. Waarom moest ik dit ook alweer vragen? Nou- Klep dicht Shane. 'Hey Saar. We gaan niet naar hem toe. Wil je anders met mij mee?' Ik zie haar bedenkelijk kijken. 'Max is er ook.' Dan knikt ze. Met een blij gevoel start ik de auto. Op naar de roedel.

Pov. Sarah

Fijn. Nu gaan we naar Dave zijn huis toe. Ik ken die gozer amper. En waarom zou hij me mee naar huis willen nemen. Dave stopt de auto en ik zie dat Max achterin stapt. In stilte rijden we verder naar het huis van Dave. Aangekomen bij zijn huis kijk ik mijn ogen uit. Wat is het hier groot. En zo mooi. Zoveel bloemen en planten. 'Vind je het mooi?' Ik knik heftig en Dave moet grinniken. Ik wist het wel. Hij nam me mee om me uit te kunnen lachen. Hij gaat me pijn doen. Zoals iedereen dat altijd doet. Hij haat me. Ik zie Dave bezorgd naar me kijken. Nu pas heb ik het door. Ik huil. Ik wil niet dat hij me zo ziet. Ik stap uit te rolstoel en ren het grote en mooie huis binnen. Ik ren de trappen op en loop regelrecht een kamer in. Ik zie niet dat er overal glas licht en ik struikel over mijn eigen voeten. Ik kom terecht in het glas en begin nog harder te huilen. Ik kijk naar mijn been en zie dat het bloed. Ik hoor iemand mijn naam roepen. Dan hoor ik een deur dichtslaan met een harde klap. Nog een deur. En nog een. De voetstappen komen dichterbij. De deur gaat met een klap open.