ალექს ქეიჯი : მოქცევა (წიგნი პირველი)(დასრულებული)

თავი 5

-წავიდეთ სახლში.(მე)
-კარგი.(ელიზაბედი)
ჩვემ სახლში წავედით.მანქანა დავაყენეთ და მე ჩემს ოთახში ავედი,იქსბოქსს მივუჯექი და თამაში დავიწყე.
ღამის ორი საათია და მე ჯერ კიდევ ვთამაშობ იქსბოქს.უცებ კარზე კაკუნი გაისმა.
-შემოდი!(მე)
ოთახში ელიზაბედი შემოვიდა პიჟამოებით.
-ამ შუა ღამეს რატომ გღვიძავს?(მე)
ელიზაბედი ჩემს საწოლზე დაჯდა და ფეხები გადააჯვარედინა ისე როგორც მედიტაციის დროს აკეთებენ.
-ვერ ვიძინებ.(ელიზაბედი)
-რატომ?(მე)
-არ ვიცი...აი უბრალოდ არ მეძინება.(ელიზაბედი)
მე არაფერი არ მითქვამს.
-ვერ ვხვდები ბიჭებს რა მოგწონთ მაგ თამაშებში.დარბიხართ და ერთმანეთს კლავთ.(ელიზაბედი)
მე ჩავიცინე.
-რა გაცინებს?(ელიზაბედი)
-ოცდამეერთე საუკუნეა.უნდა გაიღვიძო.გოგონებიც კი თამაშობემ თამაშებს.(მე)
-საერთოდ არ მაინტერესებს.(ელიზაბედი)
-აბა თავისუფალ დროს რას აკეთებ?(მე)
-ან ვკითხულობ,ან ტვიტერზე ვარ.(ელიზაბედი)
-აჰამ...(მე)
-ტვიტერი გაქვს?(ელიზაბედი)
-კი.(მე)
-როგორ წერიხარ?(ელიზაბესი)
-ალექსქეიჯი66.(მე)
-კარგი.(ელიზაბედი)
ტელეფონზე ვიბრაცია იყო.
-შენ დამაფოლოვე ჰო?(მე)
-ჰომ(ელიზაბედი)
-აჰა.(მე)
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
-მისმინე...დღეს რაც მოხდა პარკში.მაპატიე რომ ჩემი პრობლემების მოსმენა მოგიწია.(ელიზაბედი)
-არაუშავს.როცა გინდა მესაუბრე.(მე)
-შეგიძლია ერთი წუთით არ ითამაშო იქსბოქსი?(მე)
-კი.(მე)
იქსბოქსი გამოვრთე.ავდექი და ელიზაბედის გვერდით დავჯექი და ჩემი ნინტენდო ამოვიღე და თამაში მასში დავიწყე.
-ალექს როგორი ნაგავი ხარ!(ელიზაბედი)
ელიზაბედმა ბალიში გამარტყა.
მე ნინტენდოც გამოვთიშე და გვერდით დავდევი.
ცოტა ხნით ერთმამეთს ვუყურებდით.
-შეყვარებული არ გყავს?(ელიზაბედი)
-დავშორდი.(მე)
-რატომ?(ელიზაბედი)
-მიღალატა.(მე)
-ვაუ...ვწუხვარ.(ელიზაბედი)
-შენ არ გყავს?(მე)
-არასდროს არ მყოლია.(ელიზაბედი)
მე გამეცინა.
-რა  გაცინებს ?(ელიზაბედი)
-უბრალოდ ასე თუ მოექეცი უჟმურად ყველას ვინ შეგიყვარებს?(მე)
ელიზაბედმა მხარზე დამარტყა.
-ჯანდაბა ძლიერი ხარ.(მე)
სიჩუმე ჩამოვარდა.ერთმანეთს ვუყურებდით.შემდეგ ელიზაბედი მოიწია და მაკოცა.მხოლოდ ტუჩებით,10 წამით.შემდეგ გაიწია და გაოცებული სახე მიიღო.
-არასდროს არ გიკოცნია?(მე)
-არა.(ელიზაბედი)
მე კიდევ გამეცინა.
-მაპატიე...(ელიზაბედი)
ელიზაბედი წამოდგა და გაიქცა.
-რა ჯანდაბაა!(მე)
დავწექი და დავიძინე.
გათენდა.ავდექი და მოვწესრიგდი.გარაჟში შევედი და მანქანა გამოვიყვანე და ეზოში დავაყენე.მალე ელიზაბედიც გამოვიდა და ჩამიჯდა.
-დილა მშვიდობისა შენც!(მე)
-ჰო.(ელიზაბედი)
მანქანა დავქოქე და ჰელენასთან მივედი.ისიც ჩაჯდა და სკოლისაკენ წავედით.გზაში სიჩუმე იყო.
ჰელენა უკნიდან ისე იყურებოდა თითქოს საბავშვო ბაღში პირველად მიიყვანეს.ელიზაბედი კი თვალს მარიდებდა.
სკოლასთან მივედით.ისინი გადავიდნენ და სკოლის ეზოში შევიდნენ.მე წამოვედი.
როცა მაგისტრალზე ავედი ჩემს წინ შავი ფურგონი გაჩერდა.უკან გავიხედე და იქაც იდგა.
წინა ფურგონიდან ვიღაც ნიღბიანი გადმოვიდა და მანქანიდან გადამათრია.შემდეგ კი თავში იარაღი ჩამარტყა.გავითიშე.
გამეღვიძა.თავი საშინლად მტკიოდა.როცა ირგვლივ მიმოვიხედე ჩვეულებრივი ოთახი იყო ფანჯრების და ავეჯის გარეშე.ჩემს წინ მხოლოდ ერთი სკამი იდგა.
უცებ კარი გაიღო და იქედან ვიღაც ნიღბიანი შემოვიდა,ჩემს წინ დაჯდა და ნიღაბი მოიხსნა.
-მამა?!(მე)
მე გავოცდი.ის ხომ მოკვდა ავია კატასტროფაში.ჩვენ ის დავასაფლავეთ კიდეც.
-ჰო ალექს...სურპრიზიი!(მამა)
-კი მაგრამ...როგორ?(მე)
-გრძელი ამბავია.ის თუ იცი აქ ასე რატო მყავხარ?(მამა)
-საიდან უნდა ვიცოდე?(მე)
-შენი მოკვლა მინდა.(მამა)
-რა?(მე)
-ჰო...იმისთვის რომ მე გადავრჩე,შენ უნდა მოგკლა.(მამა)
-რატომ...რა გჭირს?(მე)
-გრძელი ისტორიაა.(მამა)
-ჯანდაბა მამა!დრო უამრავი გვაქვს!(მე)
-შენ კი...მაგრამ თუ არ მოგკლავ მაშინ მე ამომეწურება ასე რომ...(მამა)
მამაჩემი წამოდგა,ნიღაბი ძირს დააგდო და ჩემთან მოვიდა,პისტოლეტი ამოიღო და შუბლზე დამადო.
მე თვალები დავხუჭე.
-კი მაგრამ რატომ?(მე)
-ვალდებული ვარ შვილო...ჩემს სიცოცხლეს ვერ გავწირავ.(მამა)
-ვინ გაძალებს რომ მომკლა?(მე)
-ჩემი თავი...(მამა)
-ვერაფერს ვერ ვხვდები...(მე)
-ვერც მიხვდები შვილო რადგან უკვე მკვდარი იქნები...1...2...3(მამა)