ალექს ქეიჯი : მოქცევა (წიგნი პირველი)(დასრულებული)

თავი 17

-ჯერ არ გავღ...ა...ალ...ალექს?(მე)
ალექსმა კარის იქედან ხელი დამიქნია.
მე იატაკზე დავვარდი და გავითიშე.
-ჰეი...საღამომშვიდობისა...(ალექსი)
-მოიცა...შენ როგორ ხარ ცოცხალი?ჩემს თვალწინ მამაშენმა გული გამოგიღო!(მე)
-როგორც ხედავ ცოცხალი ვარ...ერთ დღეს გამეღვიძა შენს ოთახში და იქ ჩემს გარდა არავინ იყო.წელნახევარი ვეძიე მამაჩემი მაგრამ ვერ ვიპოვე...(ალექსი)
-მოიცა...ცოცხალი როგორ ხარ?(მე)
-დამიჯერე...მაგ კითხვას წელიწადი და 6 თვეა ვუსვამ საკუთარ თავს.(ალექსი)
-ჰელენა სადაა?(მე)
-მაღაზიაში გავიდა...(ალექსი)
-მოდი აქ...(მე)
ალექსი ახლოს მოვწიე და ვაკოცე...შემდეგ კი ჩავეხუტე.
-მომენატრე!(მე)
-მეც...(ალექსი)
-უფრო ადრე შეგეძლო მოსულიყავი...(მე)
-უბრალოდ შურისძიებამ გონება დამიბინდა.2 თვე კი შენს მოძებნას მოვუნდი...მე ხომ ვამპირი არ ვარ რომ შენსავით ვინმეს შთავაგონო რომ გიპოვონ.(ალექსი)
-ჰოო...(მე)
-მართლა...შენი ვამპირობა რას შვრება?(ალექსი)
-გაკონტროლება ვისწავლე...(მე)
-კარგია...სხვა როგორ ხარ...შეეჩვიე ვენეციას ?(ალექსი)
-კი...(მე)
-აჰამ!(ალექსი)
-ალექს...რა მეცვა პირველ დღეს როცა შემხვდი?(მე)
-ამმმ...ნაჭრის ტანსაცმელი.(ალექსი)
-ჰო...(მე)
-რატო მკითხე?(ალექსი)
-მაინტერესებდა ყველაფერი თუ გახსოვდა.(მე)
მე ალექსი მოვწიე და კიდე ვაკოცე.
-იცი...რაღაც მინდა რომ გითხრა...(მე)
-რა?(ალექსი)
-მე...ძალიან მიყვარხარ...(მე)
ალექსი ჩამეხუტა.
-მეც...(ალექსი)
შემდეგ შუბლზე მაკოცა.
-ძალიან გიყვარვარ?(მე)
-ძალიან...(ალექსი)
ალექსი ცოტა დაბნეული იყო.
-რაღაცას მიმალავ...(მე)
-რა...რა უნდა დაგიმალო?(ალექსი)
-ახლა გული აგიჩქარდა...ცუდად იტყუები...(მე)
-არაფერს არ გიმალავ...(ალექსი)
-კი...(მე)
-ჰო კარგი...შევიცვალე...ძალიან შევიცვალე...ეს ორი წელი ისე არ გამიტარებია როგორც გითხარი.(ალექსი)
-აბა?(მე)
-ყოველდღე მეღვიძებოდა...მამაჩემი ჩემს მუცელში და მკერდში დაძვრებოდა...შუაზე მქონდა გაჭრილი მუველი და მკერდი და ორგანოებს იღებდა.მერე მეორე დღეს ვიღვიძებდი და კიდევ ისე შვებოდა.სიტყვით უთქმელ ტკივილს ვგრძნობდი...არც ვკვდებოდი.მინდოდა მოვმკვდარიყავი...მაგრამ არ ვკვდებოდი ამის დედაც!ასე ყოველდღე...22 თვის განმავლობაში.თითქიმის 670 დღის განმავლობაში...შეუძლებელი იყო რომ არ შევცვლილიყავი...მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ მამაჩემი უნდა მოვკლა...ყოველღამით კოშმარები მესიზმრება...ცუდად ვარ...იგივე ტკივილს უბრალოდ ვგრძბობ ყოველ ღამით...ეს ორი წელი ჩემთვის კოშმარი იყო...დაუსრულებელი...მინდოდა მოვმკვდარიყავი...მაგრამ ვერ ვკვდებოდი.არ ვიცი რატომ!(ალექსი)
მე ცრემლები წამომივიდა და ალექსს ჩავეხუტე.
მასაც წამოუვიდა ცრემლები...იქედან ვიგრძენი რომ მხარი დამისველდა.
-უკვე ყველაფერი კარგადა...(მე)
-არ არის...(ალექსი)
მე უფრო ძლიერად ჩავეხუტე.
-ნეტა მე ვყოფილიყავი შენს მაგივრად.(მე)
ალექსი უფრო ძლიერად ჩამეხუტა.
ოთახში ჰელენა შემოვიდა.
-ბავშვებო რატომ ტირით?(ჰელენა)
მე ჰელენას ყველაფერი მოვუყევი.მანაც ტირილი დაიწყო და ალექსს ჩაეხუტა.
-ყველაფერი კარგადაა...ჩვენ ისევ ერთად ვართ...(ჰელენა)
ალექსი წამოდგა.
-აქ სადმე მაკდონალდსი არის?(ალექსი)
-კი...(მე)
-წავიდეთ რა...შიმშილით ვკვდები.(ალექსი)
ჩვემ გავედით და მაკდონალდსში შევედით.ალექსმა ჩისბურგერი,ნაყინი,ფრი და კოკაკოლა შეუკვეთა.ჰელენამაც იგივე...მერე არჩევა შემეზარა და იგივე შევუკვეთე.
შემდეგ მაგიდასთან დავჯექით და ჭამა დავიწყეთ.
-რამდენი ხანია....(ალექსი)
ალექსმა თავზე ხელი მოიკიდა და ბურგერი დაუვარდა.თითქოს სტკიოდა.შემდეგ გამოგვხედა.მისი თვალები აციმციმდა მანათობელ მწვანედ და შემდეგ ისევ ჩაქვრა.
-ჰაერი...ვე...ვერ ვსუნთქავ! (ალექსი)
ალექსი წამოდგა და გარეთ გავიდა.ჩვენც გავყევით.
-რა გჭირს?(მე)
-არ ვიცი...არ...ვერ ვსუნთქავ!(ალექსი)
მე ალექსი ვამპირული სისწრაფით სახლში მივიყვანე.საწოლზე დავაწვინე და მაისური გავაძვრე.
მას დაახლოებით 50 სანტიმეტრიანი იარა ჰქონდა...რომელიც მის მკერდს და მუცელს ორ ნაწილად ჰყოფდა.
-რა დაგმართა მამაშენმა...(მე)
ალექსი უკვე გათიშული იყო მაგრამ სუნთქავდა.
-როგორ არის?(ჰელენა)
-არ ვიცი...გაითიშა!(მე)
-ალბათ პანიკური შეტევა იყო.(ჰელენა)
-ნუთუ მისი თვალები არ დაგინახავს?(მე)
-არა...(ჰელენა)
-ისინი მწვანედ ციმციმებდნენ...(მე)