ალექს ქეიჯი : მოქცევა (წიგნი პირველი)(დასრულებული)

თავი 7

-უნდა მოვრჩეთ ამას ლიზ... (მე)
-ჰო...მართალი ხარ...მაპატიე.(ელიზაბედი)
-კარგი,არაუშავს.(მე)
-შემიძლია გენდო?(ელიზაბედი)
-რა თქმა უნდა!(მე)
-დამტკიცება მჭირდება...ანუ,ჰელენას გარდა არავის არ ვენდობი.(ელიზაბედი)
-შენს გარდა მეგობარი არ მყავს,ეს იმას ნისნავს რომ შენი ნდობა ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე შენთვის.(მე)
-ანუ გენდო?(ელიზაბედი)
-კი...(მე)
ელიზაბედი ჩამეხუტა და ტუჩებით ყელზე შემეხო.
-როგორი თბილი ხარ...(ელიზაბედი)
-მოიცა...ჩვენ ერთად ვართ?(მე)
-ჰო...ალბათ.(ელიზაბედი)
-ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა რომ...(მე)
-არც გჯერა ჰო?(ელიზაბედი)
-ჰო...(მე)
-დაიჯერებ...(ელიზაბედი)
-კარგი.(მე)
ელიზაბედი წავიდა.მე სახლიდამ გავედი და ეზოში ვსეირნობდი და ვფიქრობდი."როგორ შეიძლება მამაჩემი ცოცხალი იყოს...ის ხომ მოკვდა.ან ჩემი მოკვლა რატომ უნდოდა.მაგრამ რა აზრი აქვს...ის ხომ უკვე მოკლეს.დედასაც ვერ ვეტყვი...ამას ნაღდად ვერ ვეტყვი ვერავის".
უცებ ვიღაცამ მხარზე ხელი დამადო.შემოვტრიალდი და ელიზაბედი იყო.
-რა ხდება?(მე)
-რაღაც უნდა გაჩვენო...(ელიზაბედი)
-სად?(მე)
-ტყეში...(ელიზაბედი)
ჩვენ ტყეში შევედით.ცოტა ვიარეთ და გავჩერდით.ელიზაბედი ჩემს წინ გაჩერდა.
-რა...(მე)
-არ იკივლო გთხოვ...(ელიზაბედი)
მან თავი დახარა...შემდეგ აწია და თვალები ცისფრად უნათებდა,ძარღვებიც გამუქებული ჰქონდა და პირიდან კლანჭები უჩანდა.
-რა ჯანდაბაა?(მე)
-რას გაგონებ?(ელიზაბედი)
-ვამპირ...(მე)
ამ დროს თავი ისე ამტკივდა რომ მუხლებზე დავეცი.
ელიზაბედი ჩემთან მოვარდა და მითხრა...
-გაიხსენე ყველაფერი რაც დაგავიწყე...(ელიზაბედი)
მე თვალები დავხუჭე და შემდეგ გავახილე.
-რატომ წამიშალე მაშინ მახსოვრობა?(მე)
-მეშინოდა რომ ვინმეს ეტყოდი...(ელიზაბედი)
ელიზაბედი წამოდგა და ხესთან დადგა.
-ალბათ გაბრაზდი და ახლა ჩვენ აღარაფერი აღარ გამოგვივა.(ელიზაბედი)
ელიაბედმა გვერდით გაიხედა და ცრემლი შეაკავა.
მე მასთან მივედი და ჩავეხუტე.
-თანახმა ხარ ჩემთან ურთიერთობაზე?(ელიზაბედი)
-კი...(მე)
ელიზაბედმა გამომწია.მისი ვამპირუკი სახე დამანახა და დამიყვირა მონსტრული ხმით.
-ამის მიუხედავად?!(ელიზაბედი)
-კი...(მე)
ელიზაბედი ჩამეხუტა.
-რა შეგიძლიათ ვამპირებს?(მე)
-ძალიან სწრაფები გვაქვს,ძლიერები ვართ,შეგვიძლია ადამიანის გონება ვმართოთ,ღამეში კარგად ვიყურებით,სმენა,ყნოსვა...ცუდი მხარეები კი ისაა რომ მზე გვწვავს,სისხლი გვჭირდება.(ელიზაბედი)
-უკვდავი ხარ...მოიცა...რამდენი წლის ხარ?(მე)
-550 წლის.(ელიზაბედი)
-ამის დედაც...(მე)
-ჰო...(ელიზაბედი)
-შენებმა იციან?(მე)
-კი...მათ მე გამაჩინეს და...(ელიზაბედი)
-მოიცა...ეგ შეუძლიათ ვამპირებს?(მე)
-მილიონში ერთხელ.(ელიზაბედი)
-ვაუ...(მე)
-ჰო...განსაკუთრებული ვარ.ამბობენ განსაკუთრევული ძალები გაქვსო მაგრამ...(ელიზაბედი)
-სულ რამდენი ფერის თვალები არსებობს?(მე)
-ცისფერი,იისფერი გაბრაზებულზე და წითელი.წითელი მხოლოდ ერთხელ ჰქონდა ვამპირს.ისიც პირველი ვამპირი იყო.(ელიაბედი)
-გარაჟში შენ გქონდა წითელი.მაგრამ ისევ იისფერი გახდა.(მე)
-რა?(ელიზაბედი)
-ჰო...სერიო...(მე)
ამ დრის კისერში რაღაც მომხვდა და გავითიშე.
გამეღვიძა.ვიღაც ტიპები ჩემს ირგვლივ იდგნენ.
ერთერთმა ტელეფონი ახლოს მოწია...
-ალექს...ალექს...შეიძლებოდა ყველაფერი ადვილად ყოფილიყო.მაგრამ შენ რთულად მოისურვე.იმისთვის რაც მე გამიკეთეს შენს გამო...ანუ ტყვია რომ თავში დამახალეს და ჩემს მიზანს ვერ მივაღწიე...ჯანდაბა...ყველა საყვარელ ადამიანს მოგიკლავ.ჯერ ელიზაბედით დავიწყებ.(მამა)
წინ გავიხედე და ელიზაბედი რაღაც პატარა ხის სახლში შეიყვანეს.გონება დაკარგული ჰქონდა.
-შეეშვი!და მე მომკალი!(მე)
-არა ალექს...ყველაფერი ასე ადვილად არაა...(მამა)
-გთხოვ...გაუშვი.(მე)
-არა...(მამა)
-გთხოვ.(მე)
-1...2...3.(მამა)
ის სახლი სადაც ელიზაბედი იყო აფეთქდა.
-ლიიზ!(დავიყვირე ძალიან ხმამაღლა)
შემდეგ კი ისევ გამთიშეს.
გამეღვიძა.იმ ადგიკას ვეგდე საიდანაც წამიყვანეს.მაგრამ ელიზაბედი არსად არ იყო."ნუთუ მოკვდა...არა არ მოკვდებოდა.მაგრამ ისინი ცეცხლს ვერ უძლებენ...ჯანდაბა...ჯანდაბა...არა არა!".გავიფიქრე მე.
-არა!ის მიყვარდა!და მამა...თუ შენ ახლა ჩემი გესმის...მოგკლავ შენ ნაბიჭვარო!(მე)