Benimle Misin? (Çevikçi Serisi-3)🇹🇷

1.Bölüm~Kötü Karşılaşma☪

Not: Kapağım olmadığı için 2. serinin kapağı ile devam edeceğiz bu hikayeye.

Camın önündeki betondan indiğinde odasından çıkabildi Rabia. Bu binada düzgün hiçbir arkadaşı olmadığı için hep yalnız takılırdı. Bir tek sınıf arkadaşları vardı. Onun haricinde bir de tiyatrodaki rol arkadaşları. Binada arkadaş diyebilecek bir tek Ahsen vardı. Ki o da pek kafa yapısına uyan biri değildi. Biraz hoppa bir kızdı. Ama bir gün ansızın beklemediği bir anda binalarına yeni komşular taşındı. Üç tane bayan vardı. Biri yaşlı, diğeri annesi yaşlarında öteki de kendi yaşlarında sarışın bir kızdı. Rabia atılgan ve hiperaktif bir kız olduğu için hemen kendisi tanışmak için ilk adımı attı. Evlerine giderek önce annesine ardından karşısında gördüğü bu sarışın meleğe hoş geldin dedi. Elini uzattı.

-"Ben Rabia." Eli havada asılı kaldı bir süre lakin genç kız kendisinin arkasına bakıp ardından istemeyerek elini sıktığında anladı bu kızın bir sorunu olduğunu.

-"Bende Fatoş." Dediğinde annesi hemen Nisa adını ekledi. Güzel bir kızdı. Sarışın ve mavi gözleri ile oldukça dikkat çekiciydi. Zamanla kendisine alışıp arkadaş canlısı olmasını istedi. Biraz bencilce miydi tam emin değildi ama boşuna demiyorlardı ev alma komşu al diye. Binalarında bugüne kadar kötü bir olay ya da insanlar olmamıştı. Ama kendi yaşında kızlar olmaması da Rabia için dezavantajdı. O arkadaş boşluğunu ya internetten, ya tiyatrodan ya da başka okuldan doldururdu.

Zaman ilerledikçe ve kendi annesi ile Kübra Hanım arkadaş olduğunda ve birbirlerinin evlerine gidip geldikçe Fatoş'a alışmıştı Rabia. Fatoş da alışmıştı. Eskisi gibi yüzüne bakmamazlık yapmıyordu. Kendisi konuşurken onu dinler ama çok konuşmazdı. Bir de üstelik Ahsen'e karşı o da antipatik bir duygu beslemişti. Fatoş Rabia ile konuşmasa bile Rabia asla ondan vazgeçmiyordu. Fatoş aslında çok iyi bir kızdı ama sadece anlayamadığı bir sorunu olduğunu hissediyordu. Tam anlamıyla arkadaş olduklarında elbet sıkıntısını anlatırdı diye düşündü.

Bu sırada normal hayatına da devam ediyordu. Lise hayatı oldukça sıkıcı geçiyordu Rabia için. Zira okumayı sevmezdi pek fazla. Ama tiyatro deyince akan sular dururdu onun için. Okulda düzenlenen tiyatro kursunda kendi isteği ile katılmış okulda bir sürü gösteriler yapmışlardı. Rolünü güzel yapmasından ve disiplinli olmasından etkilenen öğretmenler onu başrole verir ve tiyatroyu seyre dalarlardı.

Tiyatrolarını hep Fatoş'a anlatırdı. Bir tepki vermesini beklerdi hep Fatoş ama güzelmiş demesinden başka bir şey duymazdı. Ahsen arada Rabia'ya takılırdı Fatoş yokken.

-"Bırak şu soğuk nevaleyi. Baksana suratına baktığı yok ama sen hala onunla konuşmaya çalışıyorsun." Diye Rabia'da cevap olarak hep aynı şeyi söylerdi.

-"Senin gibi arkadan konuşmuyor en azından Ahsen. Ayrıca o yokken niye benimle böyle samimi değildin. Onunla arkadaş olunca mı kıymetlendim." Haklıydı Rabia. Fatoş yokken binada yokmuş gibi davranırdı Ahsen. Hiç Rabia ile muhatap olmazdı. Oturmaya gittiklerinde evde başka şeylerle uğraşıyor Rabia'nın suratına bakmazdı. Şimdi Rabia aynısını yapıyordu. Bu durumda Ahsen'in zoruna gidiyordu.

Zamana su gibi geçerken hayatlarında da bazı gelişmeler oldu. Ahsen'ler taşındı. Sancak ve Tuana geri geldi. Okulu bitti. Ama en önemlisi Fatoş ile ilgili olan kısmıydı. Fatoş kendisine sıcak davranmaya başlamış ve artık onunla sohbet ederken gülümsüyordu. İki senelik bir çabanın sonucunda kendine bir arkadaş edinebilmişti Rabia. Fatoş ile bazen dışarı çıkar bazen de evde birbirlerine giderlerdi. Beraber Kuran-ı Kerim okudukları da oluyordu. Küçükken annesinin zorlaması ile yaz tatillerinde camiye gidip öğrenmişti. O yaz tatillerinde ne kadar da zorlanırdı. Bazı arkadaşları dışarılarda oyunlar oynarken o hiç gitmek istemezdi. Ama büyüdükçe iyi ki diyordu. İyi ki beni annem zorla göndermiş. Fatoş'un Kuran bilir bir tipi yoktu. Ama sonra öğrendiğinde böyle düşündüğü için kendine kızdı. İnsanları dış görünüşe göre yargılamak oldukça acımasızdı.