Benimle Misin? (Çevikçi Serisi-3)🇹🇷

27.Bölüm~Kayıp Yıllar☪

7 ay sonra

Aylar önce ağlayarak sevdiklerini ardında bıraktığı havaalanına tekrar geldi. Buruk bir gülümse vardı yüzünde. Direk olay 7 ay... O günden beridir sevdiği insanları görmedi. Ailesini bile... Onlara arayacağım geleceğim demişti ama gelmemişti. Zira ruhu yorgundu. Ailesinin onu berbat bir durumda görmesini istemedi. Bu yüzden herkesten uzaklaşıp Mardin'e gitti. Ailesi onun Mardin'e gittiğini tam 5 ay sonra öğrenmişti. Rabia giderken Hazar ile ayrıldıklarını da söylememişti. İlk başlarda kimse bir şey anlamadı lakin Begüm Hanım Hazar'ın artık eskisi gibi sık sık gelmemesini fark edince Bahar uygun bir dille açıkladı durumu onlara.

-"Kavga ettiler. Biraz sinirliydi ikisi de. Çıkardılar yüzükleri birbirlerine verdiler."

Begüm Hanım bu meseleyi duyduktan sonra kızını aramıştı lakin ne telefona cevap veriyordu ne de aramalarına geri dönüyordu. Sonunda çareyi Fatoş da buldu.

-"Doğum yaptın O senin bu en mutlu gününde yanında olmak isterdi. Şuan yavrum çok üzgün biliyorum. Bu ayrılık mevzusundan dolayı gitti. Üzüntüsünü daha rahat yaşamak için. Aramıyor, arıyorum telefonu açmıyor kızım." Fatoş da üzüldü Begüm Hanımın haline.

-"Bende arıyorum ama açmıyor Begüm Teyze. Çok özledim onu. Bugün onun da yanımda olmasını çok isterdim."

-"Mesaj at." Onun verdiği fikirle Fatoş kardeşine bir mesaj yazdı.

-"Doğum yaptım. Benim ikizler tutturdu Rabia Teyzem de gelsin. Onu görmeden asla uyumayacağız diye. Bence bir an önce gelmelisin ikizlerimin teyzesi..."

Bu mesajı nöbetten çıkmış eve giderken almıştı Rabia. Dayanamadı. Hastaneden izin alıp bavulunu topladı. Sonuç olarak şimdi İstanbul'da, ağlayarak gittiği havaalanındaydı. Telefonu cebinden çıkarıp Fatoş'u aradı. İki çalışta açıldı.

-"Gotiğimmm." Diye özlem dolu bir sesle telefonu açan Fatoş o hitapla bilmeden Rabia'nın canını yaktı. Zira ona ilk defa Gotiğim diyen Hazar'dı. Hemen toparladı kendini. Neşeli bir ses tonu ekledi konuşmasına.

-"Sarı Kafammm."

-"Neredesin sen? Hani doğum da yanımda olacaktın?" diye sitemle söylendi Fatoş.

-"Doğumdan haberim yoktu kusuruma bakma ne olursun."

-"Tabi telefonlarımızı açmadığın için öğrenemedin. O kadar aradım oysaki."

-"Özür dilerim Ahiretliğim."

-"Tamam, tamam affettim hadi gel de yeğenlerini gör. Bak teyze diye tutturdular."

-"Hangi hastane?"

-"Veda Hastanesi." Hastanenin ismi bir yerden tanıdık geliyordu Rabia'ya ama çıkaramadı. Çok fazla oyalanmadan hastaneye yakın bir yere giden havaalanı otobüsüne bindi. Giderken camdan İstanbul'un o her zamanki manzarasına baktı. Sanki uzun yıllardır gelmiyordu buraya. Alt tarafı 7 ay olmuştu işte. Mardin'in o sessiz sükunetine alışmıştı ki bu şehir ona birden çok kalabalık ve gürültülü geldi.

Sonunda hastanenin durağında indiğinde çok fazla oyalanmadan ana kapıdan içeri girdi. Danışmadan Fatoş'un odasını öğrendiğinde ise birden heyecan bastı. Kalbi gümbürdedi. Zira çok özlemişti herkesi. Bir de bebeklerin nasıl bir melek olduklarını merak ediyordu. Acaba Serkan'a mı benziyordu Fatoş'a mı? Asansörle Fatoş'un odasının bulunduğu kata çıktı. Kapılar sonuna kadar açıldığında koridorda o tanıdık yüzleri gördü. Hamza, Efkan, Alparslan, Atalay, Volkan birkaç çevikçi ve... Ve o vardı... Yavaş adımlarla koridoru arşınlarken onu ilk fark eden Volkan oldu. Sevinçle bağırdı.