Bir gün daha yalnız uyanıyorum.Yalnızlığa halâ alışamamış gibiyim.Yalnız olmak herkesin kendi seçimi,benim değil.Tamam yalnız olmayı seviyorum da bu kadar da değil.Bu kadar yorucu ve sıkıcı olduğunu düşünmemiştim.Öyleymiş ve öyle olmaya devam ediyor.Yalnız olayım ama biri sevsin beni.Kim olduğu önemli değil.Beni bu halimle sevsin bana yeter.Karmaşık veya anlaşılamaz bir insan da değilim.İnsanların sevebileceği biri olduğum da söylenemez ya.Bu kadar da sevilmemeyi hak etmiyorumdur.Herkes hak ettiği gibi yaşamıyor.Sevilmeyi hak ediyorum demiyorum.İstiyorum diyorum.Fazla yalnız hissetmiyeyim diye yastığa sarılıp uyuyorum.O da sabah kalktığım da yerde oluyor.Yerde ve tek başına.Önceden sevdiğim birini hayal ederek sarılıyordum ona.Artık o da yok.Ne yapacağımı bilemiyorum.Çok şey istemiyorum ki ben.İnsanların sevmek istediği veya sevdiği biri olmak bu kadar zor olmamalı.
Sevdiğim insanların bir çoğunun ya sorunları oluyor ya da beni sorun olarak görüyorlar.Fazla soru soruyorum.Ne düşünüyorsam söylüyorum.Galiba iki yüzlü,herkesin arkasından konuşan ve yalancı biri olmamı istiyorlar.O zaman sevgileri ve ben yalan olmam mı?Doğru olduğum da pek söylenemez de,o kadar yanlış değilim.Kötüye iyi demiyorum.Galiba ordan kaybediyorum.Düşününce cidden sevilecek biriyim.Egoistlik değil bu,hani demiştim ya;ne düşünüyorsam onu söylüyorum,diye.Şuan bunu düşünüyorum.Ne kadar sevmediğim biri olsa da yardıma ihtiyacı olduğunu görünce yardım etmeden duramıyorum.Üzülünce veya sevinince pek tepki veremiyorum.Aslında ne tepki vericeğimi bilemiyorum.Bu duyguları pek yaşamıyorum.
