Bir kız tanıdım.Ölmek üzere ve ölüyor.İlk kez bir insanın ölmesine üzüleceğim galiba.İyi bir insan olduğunu biliyorum.Aynaya baktığın da saçlarını göremiyor.Görmesem de onu ne kadar güzel olduğunu biliyorum.Ölmesini istemiyorum.O da istemiyor.Ama ölüyor.Çocukları çok seven o güzel kız ölüyor.Anne olma hayalleri kurarak ölüyor."Sence saçlarım uzarlar mı?"diye sordu bir çok kez.Tabii ki uzar,dedim.Yeter ki o ölmesin.Saçları uzamasa da olur.Bu kadar hayat dolu bir insan ölürken.Hayattan bıkmış insanlar yaşamaya devam ediyor.Yeter ki o ölmesin.Onun yerine ben de ölürüm.Siz de ölün.O yaşasın,saçları uzasın,anne olsun.Ama ölmesin.Ölmesin.Ölürse cidden çok üzüleceğim.Bu kelimelere sığmayan bir acı.Ona söz verdim.Tutacağım.Nasıl biri olduğunu bilmesem de,ellerini tanımasam da,biliyorum o ölüyor.Ölmesin.Bana çocukları ne kadar sevdiğini anlattı.Bencil,küstah,şerefsiz insanlar duruyorken.Cidden bu kız mı ölmeli?Ölmesin.Ölmemelisin güzel kız.Bu kadar kötü insan yaşıyorken,senin kadar iyi bir insanın ölmesi üzüyor beni.Nasıl göründüğünün,saçlarının olmadığının,ya da aynada nasıl göründüğün umurumda değil.Seni tanımamam umurumda değil.Ölmeni önemsiyorum sadece.Ölmemelisin.
