İnsanlar hep ansiklopediden çıkan kelimeler gibi konuşmak isterler.Ama sadece isterler.Kimse başaramaz.Çünkü;ansiklopedi hem bilgi verir,hem öğüt.İnsanlar bunu beceremiyor.Aslında beceriyorlar ama cahil toplum, bilgi verene: çok bilmiş,öğüt verene ise sen ne yaşadın ki.Şu kafadan bir çıkamadık.Bu kafa bir bizden gitmedi.Bunu nereye bağlayacağımı bilemiyorum açıkçası.Çok geniş bir konu bu.En iyisi bağlamayayım.
İki tür insandan hiç hoşlanmıyorum.Birincisi herkese,her şeye eleştiri yapan insan.Bu insanlar dibinde ki,kendindeki kötülükleri görmez de insanların hayatlarına musallat olup,hayatlarını değiştirmek isterler.İkincisi ise;bu tür insanlara kendini eleştirmesi için izin veren insanlar.Aman kimse üzülmesin,ben üzüleyim önemli değil derler hep.Bırakın siz üzülmeyin.Biraz onlar üzülsün.Ben artık böyle yapıyorum.İnsanlar için iyi şeyler yapmaya çalışıyorum.Güzel şeyler.Pek değerli olmuyor sanırım.Eğer yaptıklarımın değerli olduğunu hissettirselerdi,eminim yapmaya devam edebilirdim.Elalem ne der diye düşünmekten kendini alıkoyamayan insanlara neden iyilik yaptığımı anlayamıyorum.Ben mi çok salağım,yoksa onlar mı?Galiba benim salaklığım.En hoşlanmadığım insan türüyüm.Ben beni sevmiyorum.Senin beni sevmeni bekliyorum.Nasıl bir muaallak bu.
