Akalain

Chapter 35

Thomas POV~

Pumasok ako kaagad sa kwarto kung nasaan si Ara

 Akala ko kasi kung anong nangyari. Iyon pala, nagising na si Ara.

Thank God for letting her stay. Letting her stay with me. 

Thank God for another chance para magka-ayos sila ng nanay niya.

Thank God for another fresh start. Even though nawala talaga ang magiging anak namin, i know we will start a new life. A new life with no harm and no one will hurt us.

Yung life na walang kinakatakutan.

Agad ko siyang nilapitan at hinalikan sa ulo

"Love, bakit mo naman ginawa yon?" tanong ko sakanya at madyo naiiyak na ako

"Because i love you, thommy" she answered.

"Ikaw tuloy nahihirapan ngayon" i said and held her hand

"I dont care, love. Look, buhay pa naman ako" she tried to be happy but i know na mabigat pa rin yung feeling niya.

"Are you okay?" i asked

"Can i be honest with you, thommy?"

I nodded    

"Im so happy and sad" 

"Im happy because i remember everything and anything"

Nagulat ako sa sinabi niya at natuwa    

"and I just feel bad because nawala si baby"  

"Imagine thom, pangalawang anak na natin ito, nawala pa rin" she cant help but cry

"Ang sakit lang" saad niya pa

I kissed her in her forehead and whispered "Its okay my, vicky. Everything will be okay now, we will start a new chapter of our lives and begin again. Magsisimula uli tayo, and i promise you that we will be happy in this new life. I promise you." i said and she nodded

Iniayos ko ang higa niya para mas maging komportable siya ngunit biglang pumasok ang nanay niya,

Tumingin siya sa akin at nakuha ko naman yung nais niyang iparating sa akin. I think they really need to talk. 

I hope everything will be okay after this.

-

-

-

-

-

-

Aras POV~

Lumabas si thomas ng kwarto ko at naiwan kaming dalawa ni mama.

Napaka-awkward dahil sa mga nangyari pero pinili kong maging kalmado.

Hindi ako makapagsalita dahil alam kong galit ako sakanya.

Diba nga, sabi nila, kung wala kang magandang sasabihin, manahimik ka nalang.

"Anak" unang salita palang niya ay naiyak na siya

Pinigilan kong maluha dahil ayoko. Gusto ko makita niya akong malakas.

Nilapitan niya ako at hinawakan ang kamay ko

"Alam kong mahirap akong patawarin sa lahat ng mga nagawa ko, anak"

"Sa mga panggugulo ko sa buhay niyo ni thomas. Sa pagpapahirap ng buhay mo at buhay ni thomas"

"Anak, sana patawarin mo ako"