Leondre, nastolatek cierpiący na rzadką chorobę, od lat nie wychodzi z domu. Gdy zakochuje się w chłopaku z sąsiedztwa, gotowy jest zaryzykować wszystkim, aby mogli być razem.
Kiedy się obudziłem, ubrałem się oraz zjadłem śniadanie postanowiłem poczytać. Usiadłem na kanapie przy oknie otwierając książkę. Niestety po niedługim czasie mi to przerwano.
-Posłuchaj mnie- usłyszałem głos Nathalie- Ty zostajesz po swojej stronie pokoju, a on po swojej. Już mu to powiedziałam- tłumaczyła.
-O czym Ty mówisz?
-Ty po jednej stronie, on po drugiej. Jest tutaj- podeszła do mnie.
-Kto?- zniecierpliwiłem się.
-Charlie- uśmiechnęła się.
Zaniemówiłem. Łzy szczęścia pojawiły się w moich oczach, a ja nie mogłem nic z siebie wydusić.
-Przytaknij jeśli rozumiesz. Chyba tracisz swoje zdolności mówienia- powiedziała podekscytowana.
-Dlaczego?- ledwie z siebie wydusiłem.
-Bo nie potrafię odmawiać. Należy Ci się drobna przyjemność- odpowiedziała- W tym zamierzasz pójść?
Spojrzałem na swój strój. Zwykła biała koszulka oraz białe spodnie dresowe. Szybko przebrałem się w różową koszulkę i założyłem białe rurki.
Stanąłem w progu pokoju, a na drugim końcu pomieszczenia ujrzałem Charliego. Charliego Lenehana we własnej osobie. Ubrany był w czarą koszulkę oraz czarne rurki, a na ręce znajdowały się dwie tego samego koloru bransoletki.
Chłopak widząc mnie niepewnie mi pomachał co odwzajemniłem. Zrobiła się bardzo niezręczna cisza.
-Zamierzasz tam zostać?- wydusiłem pierwsze zdanie.
-Nathalie kazała mi się trzymać jak najdalej od Ciebie- usłyszałem niesamowity głos niebieskookiego.
-Stoisz strasznie nieruchomo- powiedziałem cicho.
-Może powinieneś wejść do środka?- zapytał.
No tak dalej stałem w progu pokoju bawiąc się palcami ze zdenerwowania.
-Może- powiedziałem po czym wszedłem do środka i usiadłem w fotelu. Założyłem nogę na nogę lecz było mi nie wygodnie. Zmieniałem pozycję jeszcze z pięć razy.
-Jesteś inny niż myślałem- powiedziałem siedząc już wygodnie.
-Wiem... Jestem seksowniejszy- zaśmiał się- Widzę, że jesteś zdenerwowany... Możesz się przyznać- podszedł trochę bliżej.
-Jestem zdenerwowany- zaśmiałem się nerwowo.
-Ja tak samo- poprawił włosy- Niezły ten pokój- próbował rozwinąć rozmowę.
-Taa- podniosłem się- Mama go dla mnie zbudowała żebym mógł czuć się jak na zewnątrz.
