Haters

{009}

Heyy iedereen, even voor de duidelijkheid, in dit boek zal ik niet alleen schrijven over Jason en Bianca, in dit boek zullen er veel meer dingen spelen, zoals bijvoorbeeld de zwangerschap van Kate, dus niet alleen meer gaan om Jason en Bianca.
(Sorry dat k nu pas schrijf, maar school is weer begonnen en bla bla bla dus k was even druk, maar ik zal weer regelmatig schrijven)

Kate
Ik zit kaarsrecht op mijn bed.
Ik heb een leeg gevoel, in mijn buik.
Waarom? Ik denk dat dat wel duidelijk is, het is weg...

Ik wrijf met mijn hand over mijn buik en zucht diep.
Het is weg, het is écht weg, voorgoed.
We hebben niks aan vader verteld, hij zou het begrijpen, maar hij zou bezorgd zijn, té bezorgd, iets waar ik helemaal geen behoefte aan heb.

Bianca is als een gek heen en weer gegaan om ervoor te zorgen dat ik alles heb wat ik nodig heb, ze was bij mij en begon te praten zodat ik niet aan de baby hoefde te denken.
Ze begon te praten over wat een eikel Jason is, ging samen met mij magazines lezen, en keek samen met mij naar mijn favoriete series.
De tijd is heel snel gegaan, er zijn alweer twee maanden voorbij, maar ik wilde niet naar school en Bianca weigerde zonder mij naar school te gaan.

'Ik ga even joggen!' Roept Bianca.
Ik kijk op mijn horloge, het is vandaag zaterdagochtend, 7 uur.

'Heb je überhaupt een leven?' Roep ik terug.
'Oh dus je bent wakker!' Zegt Bianca vrolijk en ze komt naar me toe in haar grijze legging en haar zwarte t-shirt, met een vestje rond haar middel geknoopt.

'Het is zaterdag weet je? Normale mensen slapen dan uit.' Mompel ik en ik staar weer voor me uit.
'Nou ik heb genoeg geslapen hoor! En by the way, de jongens vielen op mijn lichaam, dus ik wil het graag houden zoals het is en geen rollen tegenkomen.' Zegt Bianca en ze loopt naar me toe en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

'Hey Kate? Misschien moet jij er ook uit.' Zegt Bianca voorzichtig.
'Ik heb geen zin.' Zeg ik op een monotone stem en ik kijk uit mijn slaapkamer raam naar buiten.
Het is grijs en waterig, wat een kut weer.

'Maar Kate-'
'Ik heb gezegd dat ik niet wilde.' Zeg ik nog steeds kalm, maar ik weet dat Bianca aan mijn toon kan horen dat ik het er niet meer over wil hebben.
'Oké dan.' Zegt Bianca zacht.
'Wil je nog iets hebben?' Vraagt ze dan.
'Nope.' Mompel ik.

'Oké dan ga ik maar, vergeet niet om in je dagboek te schrijven he? De psychologe vond dat je er eentje bij moest houden remember?'
'Dagboeken bijhouden is pure bullshit!' Roept Kate kwaad.
'Helemaal niet!' Zegt Bianca verontwaardigt.

'Lief dagboek' begin ik met een irritant stemmetje 'vandaag is niets bijzonders gebeurt, maar toch voel ik me buitengesloten van de buiten wereld, niemand begrijpt mij.' Ga ik steeds dramatischer verder.
Bianca schud haar hoofd. 'Laat ook maar, ik ga ik zie je zo...'