Haters

{011}

Vincent
Ik kijk haar na.
Shit! Ze doet echt iets met mij, iets wat ik maar niet kan bevatten.
Ik sta op en leg het boek terug in mijn tas.

Ik loop heel rustig door het bos.
Ik hoor steeds meer geluiden buiten het bos, meer stemmen, meer auto's.

Ik zie in de verte dat ze weer is gaan staan.
Ze zit iemand te bellen.

'Ja oké? Roze koeken he!' Hoor ik haar zeggen.
'Nee nee, ik ben juist blij dat je eindelijk weer eet.' Zegt ze.
'Oké is goed, ik loop wel richter de supermarkt en dan haal ik ze voor je, tot straks.' Roept ze.
Ze kijkt weer naar haar telefoon, waarschijnlijk zoekt ze een liedje op.

'En ik kom je weer tegen.' Roep ik.
Ze draait zich om en kijkt mij eerst verbaasd maar dan glimlachend aan.

'O Hey, ja mijn zusje belde me net dus ik eh heb weer eens een pauze genomen.' Zegt ze.
Ik hou van haar stem. Haar stem, haar ogen, haar glimlach, alles.
Ze kijkt me onderzoekend aan, waarschijnlijk omdat ik zolang staar.

'Ik eh, ik ben Bianca by the way, en ze loopt naar me toe en schud mijn hand.
Ik schud hem terug verbijsterd terug. Haar eerste aanraking met mij...
Natuurlijk weet ik al dat ze Bianca heet. Bianca Vancouver, 18, heeft een tweelingzusje, gescheiden ouders, is nu single en heeft haar vakantie in Ibiza gevierd.

'Ik ben Vincent.' Vertel ik haar.
Ze knikt. 'Woon je hier in de buurt?' Vraagt ze.
'Ja ik woon vlakbij ja.' Zeg ik.
Ze knikt weer.

'Nou ik moet weer eens gaan, mijn rondje afmaken en dan wat dingen kopen.' Vertelt ze. 'Het was leuk om kennis met je te maken, ik zie je nog wel.' Zegt ze en ze gaat weg.

Ik hou van haar. En zij zal van mij gaan houden.