Mine again, Sweetheart

Part 4: Long time no see

Marie POV

I groaned when I felt a throbbing pain in my head. I tried to open my eyes but the raise of the sun is kissing her face so I kept my eyes shut.

Hinawakan niya ang sentido at may benda siya sa ulo. I didn't bother sitting down. Hindi na ako nag-abalang magtawag o humingi ng tulong. I felt the coldness of the wind through my skin. Inaalala ko ang mga nangyari kahapon. Ang muntikan ko nang pagkahulog sa bangin, ang pagsalpok ko sa isang puno at ang pagkikita namin ni Gab--.

"Ehemm", boomed in a deep-sound voice coming from him. Oh my God!!!

Gabriel.

I snapped out. Napamaang ako sa nakikita ko. There he is. Standing in front of me. I didn't see that coming. Hindi ko siya napansin kanina. He still had those broad shoulders and lean body. A spectacular beauty in front of me.How I miss those sexy lips,I remembered how it makes me feel his lips move in a kiss. Those arms, firmly clenched his fists, the veins pulsating with concentration. I can see his dark gazed, but no emotions at all.No expression either. Those stubbles na animo hindi pa naaahit. Looking this man in front of me make me shiver. Damdaming pilit kong kinakalimutan. Every time that he's near me, nagpapalpitate ako ng sobra. I sighed heavily to ease my feelings. Relax!!

"Please dont die sweetheart." Mariing saad niya habang buhat-buhat niya ako papunta sa kotse nito. Napakalinaw ang tinig na iyon sa aking pandinig. Pasimple kong kinurot ang kamay ko kung totoo ba ito o panaginip lang pero naramdaman ko ang kirot. shit!

"Mabuti naman at gising ka na." Sabi nito.

Ano ba tong nangyayari sakin? This feeling is very unusual. Nakatitig lang ako sa kanya. Walang maapuhap na sasabihin.

"Are you Okay?", He ask firmly, keeping his eyes on me. Iyong tipong binabasa lahat ng nasa isip ko.

"Uhmm-- Okay lang ako." Yun lang ang naisagot ko sakanya. I even stammered when I said that. Just relax!

"Uhh nasaan pala ako". Ang salitang namutawi sa akin. Anong nangyari? Bakit siya ang nandito?

"Your in the hospital sweetheart". Sabi niya. I can feel my cheeks burning maybe because of what I heard. Sweetheart. It's been a long time since I heard that endearment coming from him.

"Mabuti nalang at walang nangyari sayo sa daan. Marunong ka naman sigurong magbasa ng road sign diba? Pano kapag hindi ako ang nakasalubong mo. Siguro pinaglalamayan ka na ngayon. Kargo pa kita." Saad nito saakin. His gazed never leaving mine.

I did my best to keep looking at his face. I feel embarrased of not realizing what I've done. Hindi ko akalaing one way road ang napuntahan ko dahil iyon ang tinatahak kong lugar dati ng San Simon.

His gazed darkened, at sa puntong to alam kong seryoso siya. Sa nakikita ko malaki ang pinagbago niya. Wala na iyong dating palangiti, pilyo, malambing, masayahin, tipong lahat ng nakapaligid sayo akala mo susunggaban ka sa dahil sa sobrang protected, yung tipong laging nakaakbay sayo akala mo tatangayin ka at nagnanakaw ng halik tipong mawawala ka.

But things changed. Hindi na siya ang dating Gabriel. He is a very powerful man now, mature, but cold Gabriel.

How I miss this man, gusto ko siyang yakapin. Kissed him, and tell him that I miss him. Pero nagpigil ako. Pinangako ko sa sarili ko na hindi na ako magpapaapekto pero traydor yata ang sarili ko dahil hinahayaan ko itong mangyari saakin.

"I'm sorry."

"You should be-- In the first place bakit bumalik ka pa, sa pagkakaalam ko matagal mo nang kinalimutan ang San Simon. Bakit pumarito ka pa, you shouldn't be here". I know. His toned became dangerous. Hindi ko akalain masasabi niya ang ganoon saakin. What do you expect? Anyway? Alam mong ganyan ang mangyayari.

"Pumarito ako dahil kay Bianca, dahil sa kasal niya. Inimbitahan niya ako rito. Hindi ko naman alam na ganoon ang mangyayari." mahinahon kong sabi.

"At kapag walang imbitasyon hindi ka na pupunta ganon?" he said. He clenched his fist.

"Yes". I said. "I never intend to come back, just because I want to. I came here for Bianca, that's it. Hindi ko alam kung bakit narito ka pa pero salamat sa tulong mo at makakaalis ka na. One week Gabriel, pagtiyagaan mo muna ang pagparito ko. " My chest constricted. Ngayon alam ko na kung bakit. Ayaw niya akong makita, kinamumuhian niya ako. I don't know why I am feeling this way, I feel hurt.

"No,,,, sa ayaw man kitang makita, kargo kita. Tinawagan ko na sina mama and they are expecting you at home. Busy sila sa bahay kaya sabi ko ihahatid nalang kita."

Magsasalita pa sana ako pero pumasok na ang doktor para i-check ako.

-

"So far, wala namang gaanong napinsala when we did the X-rays. May masakit pa ba sayo hija?" iling lang ang naisagot ko, dahil sa pagkabigla kong pagkakita kay Gabriel nawala yata lahat ng nerve endings ko sa katawan dahil wala na akong maramdaman. I'm feeling too much emptiness right now. Numb. Maybe sa sobrang sakit namanhid bigla.

"Because some physical injuries is hard to notice amidst immediate distractions. Commonly makakaramdam ka ng sakit sa ulo overtime dahil sa impact ng pagkakabangga mo, stiffneck, body pain rather. You may also experience Post traumatic Stress Disorder. Kaya iwas-iwasan siyang ma-stress okay ba Gabriel?" Sabi ng Doctor.

"Opo doc, makakaasa ho kayo."

"Bueno, just incase may nararamdamang hindi maganda ang pasyente ipa-check up mo agad saakin ha? Pero sa ngayon na-observed ko naman ang kanyang lagay so pwede na siyang iuwi for now".

"Thank you Doc", ang tanging nasambit niya. Hindi niya lubos maisip na si Gabriel ang nagbantay sa kanya buong gabi. Nakakahiya!

"Well mag-ingat kayo sa pagmamaneho", the Doctor said.

---------

Hapon na nung i-discharged ako sa hospital. Hindi na kami muling nag-usap dahil kinailangan ni Gabriel asikasuhin ang dapat gagawin. Niresetahan ako ng gamot ng doctor at si Gabriel mismo bumili nun, siya na rin nagbayad lahat ng bills ko sa ospital tutal hindi ko pa natatanong kung nasaan yung mga gamit ko na naiwan sa sasakyan. Inaalala ko rin ngayon si Ella baka kaninang madaling araw palang silang tumatawag sa akin.

------------

Pauwi na kami ng mapansin kong pamilyar na daan ang tinatahak namin. Ito ang patungong mansyon nina Gabriel. Tulad parin siya ng dati. Maganda parin. luntian pa rin ang mga punong nakatanim sa may bungad ng Hacienda. Ang Hacienda Aragon.

"Uhmm Gabriel,, Ihatid mo nalang ako sa ---sa Hotel." Lakas loob kong sabi sa kanya.

"Hindi,, dito ka sa mansyon mananatili. Yan ang utos ng mama. Hindi mo naman siguro susuwayin si mama hindi ba? At isa pa kailangan may umasikaso sayo habang nandito ka. kagagaling mo lang sa aksidente."

"Salamat", yun lang ang katagang namutawi sa akin. I don't know if he's really concern or not, ang mahalaga niligtas parin niya ako. Right? Kaya huwag ka nang mag-assume ng something.!! Naramdaman kong huminga siya ng malalim and he looked at her.

"Sweetheart, hindi naman lahat ng tulong ang kabayaran ay konting pasasalamat, right?"

I glared at him, "Wha-what do you mean?"

He grinned, " I want you".

:o :o :o

What?????? F*ck!!!

To be continued.......

---------------

Mag-uupdate po siguro ako bukas. It's been 1:30 am pero hindi ako makatulog kaya nag UD nalang ako. Ni-revised ko nalang kasi nadelete yung buong Part 4. Akala ko kasi nasave ko hindi pala. By the way maraming maraming salamat po!!!! ciao!!