Reason To Live [on hold]

i

▶used to it◀

Marco's POV

It's my sisters check-up kaya kami nandito sa pedia hospital niya, ganito na ata talaga kaming magkapatid, every back to school lagi kaming nagkakaroon ng sakit, natigil lang yung akin nung mag high school ako.

"What do you want to eat?" Tanong ni mommy, agad namang nag turo sa labas si Sabrina. "You want do you want?" Hinarap ako ni mommy.

"Kahit ano nalang po 'My."sagot ko. Naiwan kami ng kapatid ko kaya umunan siya sa hita ko.

"Kapal din ng mukha nito e ," reklamo ko.

"Kuya naman! Nag lalambing ako, ayaw mo pa!" Ngayon ay five years old na si Sabrina, samantalang ako ay fifteen years old na. Malayo ang agwat namin dahil masyadong nag-focus sila Mommy sa trabaho. Puro daw kasi ako luho.

"AYAWWWW!!!! AYAW MASAKITT!!!!" Isang sigaw ng batang babae na siguro ay nasa loob ng laboratory ang nagpa-inis sa kapatid ko.

"Ingay naman." Reklamo niya.

"AYOKOOOO!!!! AYOKO POOO!!" Muli pa itong sumigaw ng sumigaw.

"Ayan, ganyan gagawin sayo kapag nag kulit ka." Takot ko kay Sabrina. 

Bumukas ang pinto ng laboratory, lumabas ang kumpol ng nurse at isang babae na naka-upo sa wheel chair. Halata ang pamumugto sa kanya mata dahil sa pag-iyak.

"Sabrina Cole," tawag ng nurse, mabuti nalang ay sakto namang dumating si Mommy kaya hinayaan ko nalang sila na pumasok sa loob para mag pa-check up. 

Minutes passed at naka-upo parin ako dito habang inaantay sila. "Kailangan daw i-confine" sabi ni Mommy. 

"Edi ipa-confine na." Sagot ko. Agad namang inasikaso ng mga nurse ang kapatid ko at idinala kami sa kwarto niya—isa itong private room sa second floor.

Isang pink na room naman ang pumukaw sa atensyon ko. "Nurse, may pasyente dyan?" Tanong ko.

"Ah opo sir, halos dito na po naka-tira, kaya pinabago yung silid." Tumango ako ng ilang beses. At naglakad palayo.

Namataan ko namang naka-bukas ang pinto kaya sumilip ako, "Who are you?! Get out!" Siya ang batang babae na nakita kong galing ng laboratory kanina.

"I'm not a doctor," imporma ko.

"I don't care, just get out." Masungit niyang tugon.

"You're cried like dying earlier." She just threw a sharp glance on me. Creepy.

"You're afraid of injections." I told her to get her attention.

"I know," she answered.

"Are you not used to it?" I asked.

"Even you are used to it, it really hurts." Malamlam niyang sagot.