iii

38 8 5
                                    

I won't leave you

Marco's POV

"Why did you asked?" I questioned her.

"Don't I have any right to asked?" Wala talagang tatalo sa pagiging maarte ng isang to.

"You won't speak talagalog?" Inilingan niya lang ako.

"Alam mo ang pangit mo." Sabi ko, umangat naman ang ulo niya at sumunod na naramdaman ko ay ang libro na nasa mukha ko na.

"What did you said?!" Sigaw niya.

"Pangit ka. Look at you, you're thin." I teased her.

"I'm.thin.because.I.don't.want.to.eat.a.lot." madiin and bawat salita na lumalabas sa bibig niya, funny!

"What do you want to eat? I'll buy you some just name it." I smiled and showed my dimple.

"You're not cute, stop doing that!" She's denying, hmp! Ayaw pang aminin.

"Okay I'm not cute, 'cuz I'm handsome." I put my killer smile, even she hide it, I saw how her cheeks blushed. Why my heart close to her?

"Shut up! I want some strawberry frappe and a lot of burgers. With nachos please." She even acted like she's ordering in a restaurant .

"Noted Mam." I turned my back to her and walk away, dumaan muna ako sa kwarto ng kapatid ko at nandon na si mommy para mag-asikaso.

Lumabas ako ng hospital and to my surprise, it's freaking raining! I don't have umbrella! Bumalik agad ako sa taas para humiram kay mommy .

Medyo malayo din ang bilihan ng pagkain sa hospital, at dahil mag ga-gabi na medyo marami ding tao ang namimili.

"Four burgers, two large nachos one with beef and other is plain. Two strawberry frappe and two coffee frappe." I waited for thirty minutes and it's my turn. Napansin ko rin and paglakas ng ulan sa labas ng store.

"Here you go, Sir. Thank you." I receive my order but the rain outside won't stop, ayaw ata akong pabalikin sa hospital.

"Marco? Anong ginagawa mo dito pre?" My classmate from first year approached me.

"I'd bought some foods. Nasa hospital kapatid ko e," nag kibit-balikat ako.

"Buti nalang at long weekend , mababatayan mo ang kapatid mo." Matagal pa kaming nag kwentuhan at sa pagkakatanda ko, siya ang nerd noon samin, siguro at nasa section-A na siya ngayon.

"O siya, hinahanap na siguro ako ng magulang ko," paalam niya. I waved my hand to him saying goodbye.

Hindi na ata talaga titila ang ulan kaya sinuong ko na ito. Bahala na kung mabasa.

Tinungo ko agad ang kwarto ng kapatid ko para bigyan siya ng binili ko, di naman agad ako maka-alis dahil alam kong magtataka si mommy.

Malalakas na kulog at nakakalisaw na kidlat ang bumalot sa kadiliman, tanging ingay lang ng aircon ang naririnig ko, tulog na si mommy at ang kapatid ko kaya lumabas ako.

I walked towards her room, I heard someone sobbing, "Lea," tawag ko. Walang sagot akong natanggap at tanging pag-singkot lang ng sariling sipon ang narinig ko. I opened the lights. "Why are you crying?" I asked her.

"I-i'm s-scared," her voice trembeld.

"You're afraid of thunder and lighting?" She can't constract any word that's why she just nodded her head.

"You have many fears." I walk towards her.

"I-i'm s-scared." Ulit pa niya. Niyakap ko siya at binulungan,

"I won't leave you."

A moment of silence and she fell asleep between my arms. My mom didn't know, don't tell her.

Reason To Live [on hold]Where stories live. Discover now