jebemonster:pasensiya na po sa update na to, natagalan din po kasi, may ginawa ako sa araw na to... i have to review for some examination chuchus hahahaha... at yun nagreview naman ng bongga... like a real Vrand student ika nga ni Janica ahahhahaha
basahin niyo nalang po. bahala na kayong humusga hahahaha
******************************************************************************************************
CHAPTER 31
Nandito kami ngayon sa isa sa mga Student’s Center ng Vrand. Kasama ko si Darius, may inaayos lang kami sa business plan, may mga pinapapalitan lang ng konti ang president para naman mas maging efficient pa lalo ang operation ng business, lalo na sa Financial Plan...
Pero ngayon, hindi kami nag-iimikan ni Darius, may hindi kasi kami napagkasunduan kanina... I was just trying to suggest and explain my point na kontra dun sa gusto niyang mangyari, naiintindihan ko naman yung gusto niyang gawin pero, gusto ko lang sanang dagdagan, kaso bigla-bigla na lang siyang nagburst out at napagtaasan ako ng boses. Dahil sa pagkabigla ko, hindi na lang ako nakaimik...
This is the first time, Darius has ever shouted on me... Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, parang gusto kong umiyak pero parang ang babaw naman yata ng rason?
Simula pa kasi kaninang hindi pa kami inexcuse sa klase, parang may problema na siya, he’s not his usual self... dati na siyang tahimik pero, I can differentiate a “Darius with something wrong” from a “Darius with something bothering him”... Pero mas pinili ko nalang manahimik at hindi siya tanungin.
And as long as possible ayoko nang masyadong maging attached sa kanya, o alamin pa ang mga problema niya cause I know, it will really be hard for me to move on if I’ll stay as the Janica who’s still hoping for his love... Tama na, tanggap ko na, na hanggang magkaibigan nalang kami- bestfriends to be exact, oh diba at least? *sigh*
“Sorry I didn’t mean to raise my voice at you”-medyo nagulat din ako ng bigla siyang magsalita after a very awkward silence...
“It’s okay... uhmmm, I think we’re just too much pressured and siyempre hindi madali tong ginagawa natin, we can’t afford to make mistakes or else, mapapahiya ang Vrand, pangalan ng Vrand ang nakasalalay dito...”-hindi na ako mag-iinarte at magpapahard to get sa sorry niya.. mas hahaba lang ang kwento, at mas lalong wala kaming matatapos...
“Should we have a break?”-tanong ulit niya
“Huwag na, sayang lang ang oras, the president just gave us limited time to fix these things, tapos sa summer sisimulan na yung pagbuild ng center, marami na naman tayong aasikasuhin dun”-sabi ko naman...
“So I think this summer we will always be together?”-O_O ewan ko pero dun sa sinabi niyang yun, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, kung secretly happy na lagi kaming magkasama o magiging malungkot kasi parusa yun sakin... Imagine the pretendings I’m gonna have to do? arrRRggg
