jebemonster: unang-una po, natensed po ako sa mga comments niyo sa last chapter.... hindi ko alam ang gagawin... hahaha kung bakit po naging ganito ang chapter... eh dahil po sa hindi ko na alam ang ginagawa ko...wahahahaha WALA PO AKONG PLOT... i write whatever idea strikes me everytime i wake up in the morning... kaya po ang aking update ay depende sa gising ko... boinks...
anyways i'm dedicating tis chapter to Twstd_sunshine dahil po sa patuloy niyang pag-like at pag comment sa chapter ng YOUNG DAD, humahabol pa po yan ngayon... kaya bago pa niya madatnan ang chapter na to, bibigyan ko na siya na siya ng surprise dedication hahahahah toinks again.. hindi po sana ako mag-uupdate ngayon gaya ng sabi ko kahapon,pero dahil sakanya nainspire akong mag-update hahaha. thank her guys.
pasensiya na po sa update..feel ko, hindi PA ito ang inaasahan niyo. hindi PA! baka lang naman...
****************************************
CHAPTER 26
“Yes Janica, Darius is also back in the country”
I don’t know but when he said those words, instead of feeling excited, happy, thankful, relieved, energized... I suddenly feel nervous, tensed, thrilled, panicky, uneasy and everything that’s totally opposite of the things I’m anticipating to feel just when Darius will be back....
“a-ah kelan pa?”-arrrrgg Janica, just please, don’t stutter... mas lalo ka lang mag-mumukhang guilty... kahit hindi naman
“last night”-sakin niya sinabi yun pero kay Genesis siya nakatingin
Si Genesis naman nakipagtitigan din...
Hindi na ako makaisip ng itatanong pa... parang naba-blanko narin kasi ako dahil din sa mga blanko nilang titigan...
Never in my life will I expect something like this situation that’s happening right now might actually happen...
Gusto kong yayain ang isa sa kanila na umalis na para medyo mabawas-bawasan ang tension pero hindi ko alam kung sino ang ilalayo ko... kung pwede nga sanang iwanan nalang silang dalawa dito pero, hindi pwede...
Papalit palit parin ako ng tingin sakanila... ang tahimik... yung klase ng katahimikan hindi mo kailan man papangarapin na maranasan...
Silang dalawa naman nagtitigan parin, blanko parin ang expression nila sa isa’t-isa, hindi ko sila mabasa... they don’t look angry to each other, but they don’t look glad to finally meet each other again either...
Hindi ko na kinaya yung tension, kaya sinubukan ko nang magsalita
“H-hindi pa ba tayo pupunta? I think we’re going to be late”- at least yung “tayo” para sa kanilang dalawa na yun.. I think that’s fair enough...pero no reaction sila...
Hello? Narinig ba nila yung sinabi ko? O literal na silang nabingi sa katahimikan kanina bago ako magsalita...
Mga sampung segundo pa sila nagkatinginan... nang biglang ngumiti si Genesis
