Za lat parę
Będę się śmiała,
Z tego, co się tu teraz dzieje,
Ubolewała nad swoją głupotą.
Ale na razie, ta zawierucha,
Sprawia, że wcale się już nie śmieję.
Bo przez rozterki i w sercu spory
Zaczynam gorzknieć i dusza śniedzieje.
Nie wiem, co myśleć,
Bo już nie mogę
Ciągle na nowo rozgryzać życia.
A wszystko przez jedną tylko drogę.
Która na pewno zmieniła mnie.
Nigdy nie było tak, że nie mogłam
Wytrzymać bez krótkich spojrzeń
Lub myśli, co całkiem dobrze w głowie mi namieszały.
Jesteśmy z innych światów:
Zza bariery widzimy się
Tylko przez gęstą mgłę.
I tak właściwie,
Niewiele o sobie wiemy
I nic nas nie łączy.
Ale nie mogę ot tak zapomnieć,
Chociaż to nic nie znaczy we wszechświecie.
Nie mogę wyrzucić z serca.
I sama już nie mam bladego pojęcia
Co gorsze:
Odrzuci, odejdzie
Krzycząc z furią, że zwariowałam.
Ale chyba to nie jest lepsze,
Lepsze od zapomnienia.
W westchnień kaskadzie jest zatopiona,
Głębia tej sprawy.
Mieści się ona w szklance wody.
Ale dla mnie to wielka przepaść
Nad którą codziennie skaczę
Z wewnętrznym, niemym, bolesnym płaczem
Ale w końcu się to zamaże.
Zblednie.
I się rozwieje.
Ja mam nadzieję, że tak będzie
Mimo, że w głębi
Ja wcale tego nie chcę
W powolnym tańcu
Splecione są
Marzenia razem z rzeczywistością.
Ale smutne jest to, że nie mogą
Wirować razem
W realnym świecie.
CZYTASZ
Melodia istnienia
Poesía"Gdy widzisz ptaka w locie, jak wolny jest, jak płynie sobie aż po nieba kres. Wiedz, niebo bywa pełne wichrów i burz, a z lotu ptaka już nie widać róż" - M. Grechuta Najwyższe notowanie: #186 w Poezja Okładka od @girlinthewindoww ;)
