Szedł po ogrodzie,
W pełnej swobodzie
Ptaki latały,
Wody szermrały.
Drzewa zginały brązowe palce,
Razem ze sobą wirując w walcu.
Słońce się odbijało w złoceniach
Na zbroi walecznego rycerza.
Który, dobiwszy z wędrowcem targu,
Doszedł do swoich synów na ganku.
Kłócili się oni
Płomiennymi słowami,
O to, czy zadawać się z tymi pannami,
Co ze wsi chodzą do dworu polami.
Rycerz się wtrącił
I w uniesieniu
Te słowa powiedział synowi każdemu:
Nie patrz oczami,
Nie patrz rozumem,
Bo pewnie myślisz, że to ważne wielce,
Czy w dobrobycie,
Czy w poniewierce:
Zawsze patrzaj na innych sercem.
Zapadła cisza
I tylko słychać,
Jak dusza wzdycha.
Słońce schyliło się aż do ziemi,
Już widać, jak sierp księżyca
Rzuca blask
Na twarz
Starego rycerza.
CZYTASZ
Melodia istnienia
Poetry"Gdy widzisz ptaka w locie, jak wolny jest, jak płynie sobie aż po nieba kres. Wiedz, niebo bywa pełne wichrów i burz, a z lotu ptaka już nie widać róż" - M. Grechuta Najwyższe notowanie: #186 w Poezja Okładka od @girlinthewindoww ;)
