İÇİMDE ÖLDÜRDÜM

İ.Ö ~Davetiye~

5. Bölüm ~Davetiye~

🍁 Camı bir kez daha sildim, gerçekten Efkan mı diye. Evet oydu. Buraya geliyordu. Bizim okula ama neden. Nara lisesi eyalete ait bir okuldu devlet okulu gibi bir şeydi yani, bizim okul ise Ne en zengin ailesine aitti bu yüzden Nara lisesinde ki öğrenciler bizim okuldan pek haz etmiyordu.

Filiz ayağa kalkıp sırasının altına koyduğu ceketini çıkardı. "Hadi Efkan'ın yanına gidelim. Onu seninle tanıştırmak istiyorum." Diyerek ceketini giydi. Daha dün gece tanışmışlardı, bu kadar süre de arkadaş olduklarını düşünmüyordum. Düşünemiyordum.

"Filiz Efkan ile dün tanışmadın mı sen, bu gün beni tanıştırmak olmaz." Diyerek başımı sıraya gömdüm. Filiz ile aşağıya inmek varken sınıfta durmak isteme sebebim Efkan'ın zaten beni tanıyor olmasıydı.

Bir buçuk yıldır hayatıma girmeyen Efkan sadece bir gece de girmişti.

"Olsun ya biz baya arkadaş olduk, hadi sende gel." Diyerek başını omzuna koydu. Uzun ve siyah olan beliği başı ve omzu arasında sıkışmıştı. Gözlerimi kırparak cama döndüm. Hafiften buğu oluşmuştu yine. Efkan'ın neden geldiğini merak ediyordum ama inmeyecektim. İnemezdim.

"Güz lütfen." Diyerek başını daha da yaklaştırdı. Onu kırmak istemiyordum çünkü o iyi biriydi. Gözlerini kısmış küçük bir kedi edasıyla bakıyordu.

"Kimse ile tanışmak istemiyorum Filiz." Diyerek gözlerimi kapattım. Filiz'in ellerini cebine koymuş boş boş dışarıya baktığını düşünüyordum, bunun gibi zamanlarda hep böyle yapardı çünkü. Bir süre sonra ayak sesleri uzaklaşmaya başladı gidiyordu işte Efkan'ın yanına gidiyordu. Üzülüyordum Efkan onunla arkadaş olduğu için hem kıskanıyor hemde üzülüyordum. Evet kötü ve bencil biriydim ben.

Kapının kulpunu aşağıya indirdiğini duyduğumdan sesten anlamıştım, bir süre bekledi ve çıktı.

Mutluluk diyorduk, onu ilk gördüğüm gün tatmıştım mutluluğu, mutluydu ve onu gördüğüm de bende mutlu olmuştum. Galiba bu yüzden aşık olmuştum ona. Ona karşı duyduğum sevgi aşk değildi aşk olsaydı böyle olmazdı. Çünkü aşk elbet bir gün biterdi içimde ki duygunun biteceğini düşünmüyordum. Bitmezdi.

Bitirmezdim.

Göz kapaklarımın altın da birer damla oluştu. O aklıma düştükçe hem mutlu oluyor hem de üzülüyordum. Yanımda olsaydı dünya benim olurdu. Beni doğuran kadın bile beni bırakıp gitmişti, adımı bile o koymamıştı belki de. Sevmişti veya sevmemişti önemli olan sevgi değildi yanında olmaktı, yanımda bile değildi. Hic bir annenin ne olursa olsun çocuğunu bırakmaya hakkı yoktu. Bir ailem yoktu; gerçek bir ailem. Ama o olsun istiyordum. Başımı kaldırıp sıranın altında ki hırkamı çıkardım.

Efkan'ın yanına gidecektim.

Hırkamı giyerken kapı açıldı. İki erkek geldi bu sınıftan olduklarını biliyordum ama isimlerini bilmiyordum. Ellerinde birer poşet vardı, yemeklerini galiba dışardan almışlardı. Bana bakıp cam kenarında ki ön sıraya oturdular. Çocuk gözlerimin içine bakıp önüne dönmüştü. Acır gibi bakmıştı.

Sandalyeyi sıranın karşısına çekerken bir kez daha baktı, ağlamış mıydım. Ellerimi yüzüme götürdüm iki yanağımda ıslaktı. Yutkundum. Adem elmam yukarı çıkıp inmişti. Hırkamın kolunu parmaklarıma kadar çekip yüzümü sildim. Gözlerim kızarmış mıydı? Bilmiyordum.